لِلْأَوّابِين
«أَوّاب» از مادّه «أَوْب» (بر وزن قوم) بازگشت توأم با اراده را مى گویند; در حالى که رجوع، هم به بازگشت با اراده گفته مى شود و هم بى اراده. به همین دلیل، به «توبه»، «اوبه» گفته مى شود; چون حقیقت توبه بازگشت توأم با اراده به سوى خداست. و از آنجا که «أَوّاب» صیغه مبالغه است، به کسى گفته مى شود که هر لحظه از او خطایى سر زند، به سوى پروردگار باز مى گردد. این احتمال نیز وجود دارد که ذکر صیغه مبالغه، اشاره به تعدد عوامل بازگشت و رجوع به خدا باشد; زیرا ایمان به پروردگار از یکسو، توجّه به دادگاه عالم قیامت از سوى دیگر، وجدان بیدار از سوى سوم، و توجّه به عواقب و آثار گناه از سوى چهارم دست به دست هم مى دهند، و انسان را مؤکداً از مسیر انحرافى به سوى خدا مى برند. و در سوره «ص» اشاره به این است که او بسیار به سوى پروردگارش بازگشت مى کرد، و از کوچک ترین غفلت و ترک اولى، توبه مى نمود.
ریشه کلمه
