روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۳۹۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

روي الحسن بن محبوب عن اسحاق بن عمار عن ابي عبد الله ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ لَطَمَ رَجُلاً عَلَى وَجْهِهِ فَاسْوَدَّتِ اَللَّطْمَةُ فَقَالَ إِذَا اِسْوَدَّتِ اَللَّطْمَةُ فَفِيهَا سِتَّةُ دَنَانِيرَ وَ إِذَا اِخْضَرَّتْ فَفِيهَا ثَلاَثَةُ دَنَانِيرَ وَ إِذَا اِحْمَرَّتْ فَفِيهَا دِينَارٌ وَ نِصْفٌ وَ فِي اَلْبَدَنِ نِصْفُ ذَلِكَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۵۵

اسحاق بن عمّار گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم: مردى سيلى بروى ديگرى زده است و جايش سياه گشته است حكم چيست: فرمود: هر گاه سيلى سياه كند ديه‏اش شش دينار است، و اگر كبود نمايد سه دينار، و چون سرخ شود يك دينار و نيم (اين در صورت) و امّا در بدن نيم اينها است.