روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۷۱۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

: 

وَ كَانَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ يُضَمِّنُ اَلصَّبَّاغَ‏ وَ اَلْقَصَّارَ وَ اَلصَّائِغَ اِحْتِيَاطاً عَلَى أَمْتِعَةِ اَلنَّاسِ وَ كَانَ لاَ يُضَمِّنُ مِنَ اَلْغَرَقِ وَ اَلْحَرَقِ وَ اَلشَّيْ‏ءِ اَلْغَالِبِ وَ إِذَا غَرِقَتِ اَلسَّفِينَةُ وَ مَا فِيهَا فَأَصَابَهُ اَلنَّاسُ فَمَا قَذَفَ بِهِ اَلْبَحْرُ عَلَى سَاحِلِهِ فَهُوَ لِأَهْلِهِ وَ هُمْ أَحَقُّ بِهِ وَ مَا غَاصَ عَلَيْهِ اَلنَّاسُ وَ تَرَكَهُ صَاحِبُهُ‏ فَهُوَ لَهُمْ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۴۸

و امير مؤمنان عليه السّلام رنگرز و لباسشوى و زرگر را براى حفظ مال مردم ضامن مى‏دانست و در مواردى مانند غرق شدن (مثلا كشتى) يا آتش‏سوزى يا چيزهائى كه در اختيار انسان نيست و غالبا موجب تلف مال مى‏شود ضامن نمى‏دانست، و هر گاه سفينه‏اى (كشتى، لنجى) غرق شده باشد و مردم به آن دست يابند، از اموال هر چه را دريا به ساحل اندازد از آن صاحبش باشد چه آنها به مالشان سزاوارتر از ديگرانند، و آنچه مردم با غوّاصى بدست آورند و صاحبش آن را رها كرده باشد از آن مردم مى‏باشد.