روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۳۲۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الْإِبَاق

روي اسماعيل بن مسلم عن جعفر بن محمد عن ابيه ع :

وَ أَنَ‏ عَلِيّاً ع‏ اُخْتُصِمَ إِلَيْهِ فِي رَجُلٍ أَخَذَ عَبْداً آبِقاً وَ كَانَ مَعَهُ ثُمَّ هَرَبَ مِنْهُ قَالَ يَحْلِفُ بِاللَّهِ اَلَّذِي لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ مَا سَلَبَهُ ثِيَابَهُ وَ لاَ شَيْئاً مِمَّا كَانَ عَلَيْهِ وَ لاَ بَاعَهُ وَ لاَ دَاهَنَ فِي إِرْسَالِهِ فَإِذَا حَلَفَ بَرِئَ مِنَ اَلضَّمَانِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۹۰

سكونى از امام ششم از پدرش عليهما السّلام نقل كرده كه فرمود: نزد امير المؤمنين شكايت آوردند كه مردى بنده گريخته‏اى را كه متعلّق به ديگرى است گرفته و آن بنده با او بوده سپس فرار كرده است، آيا ضامن بنده هست يا نه؟ فرمود: قسم به خداوند يكتا ياد كند كه او را برهنه نكرده و چيزى از آنچه همراه او بوده نستانده و او را نفروخته است، همچنين در نگهدارى‏اش كوتاهى و سستى نكرده است. چنانچه قسم خورد از ضمانش فارغ مى‏شود و ديگر ضامن او نيست.