روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۷۳۰
آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ مَعْرِفَةِ الْكَبَائِرِ الَّتِي أَوْعَدَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهَا النَّار
روي زرعه بن محمد الحضرمي عن سماعه بن مهران قال سمعته يقول :
من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۷۲۹ | حدیث | من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۷۳۱ | |||||||||||||
|
ترجمه
محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۹۵
سماعة بن مهران گويد: از امام عليه السّلام شنيدم ميفرمود: خداوند تبارك و تعالى در خوردن مال يتيم دو عقوبت مقرّر فرموده، امّا يكى از آن دو كيفر أخروى است كه آتش دوزخ باشد، و امّا ديگر عقوبت دنيائى است كه در اين آيه آن را فرموده: وَ لْيَخْشَ الَّذِينَ لَوْ تَرَكُوا مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّيَّةً ضِعافاً خافُوا عَلَيْهِمْ فَلْيَتَّقُوا اللَّهَ وَ لْيَقُولُوا قَوْلًا سَدِيداً (بايد بندگان از مكافات عمل خويش بيم داشته باشند (و با يتيمان مردم نيكو رفتار كنند) مبادا پس از خود فرزندان صغيرى باقى گذارند، بر حال آنها بترسند، و از خدا بايد پروا كنند و سخن از روى صدق و عدالت و راستى گويند (نه بنفع خويش و ضرر ضعفا) و مرادش آنست كه مبادا همان كارى كه او با يتيمان مردم كرد با ذرّيّه او ديگران همان كنند.