روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۳۷۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ النِّكَاح

روي عن محمد بن اسماعيل بن بزيع قال سال رجل الرضا ع :

وَ عَنِ اَلرَّجُلِ يَتَزَوَّجُ اِمْرَأَةً مُتْعَةً وَ يَشْتَرِطُ عَلَيْهَا أَنْ لاَ يَطْلُبَ وَلَدَهَا فَتَأْتِي بَعْدَ ذَلِكَ بِوَلَدٍ فَيُنْكِرُ اَلْوَلَدَ فَشَدَّدَ فِي ذَلِكَ وَ قَالَ يَجْحَدُ وَ كَيْفَ يَجْحَدُ إِعْظَاماً لِذَلِكَ قَالَ اَلرَّجُلُ فَإِنِ اِتَّهَمَهَا قَالَ لاَ يَنْبَغِي لَكَ أَنْ تَتَزَوَّجَ إِلاَّ بِمَأْمُونَةٍ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَالَ اَلزََّانِي لاََ يَنْكِحُ إِلاََّ زََانِيَةً أَوْ مُشْرِكَةً وَ اَلزََّانِيَةُ لاََ يَنْكِحُهََا إِلاََّ زََانٍ أَوْ مُشْرِكٌ وَ حُرِّمَ ذََلِكَ عَلَى اَلْمُؤْمِنِينَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۱۷

محمّد بن اسماعيل بن بزيع گويد: مردى از حضرت رضا عليه السّلام پرسيد: مردى زنى را متعه كرده و با وى شرط كرده كه از وى فرزند نخواهد، سپس زن فرزندى آورد و مرد فرزندى او را انكار كرد بر امام عليه السّلام سخت گران آمد و فرمود: انكار مى‏كند و چگونه انكار ميكند- از بس بر او اين انكار گران بود- مرد گفت. اگر زن را متّهم كند، امام فرمود: شايسته نيست با زنى ازدواج كنى جز آنكه زنى مورد اطمينان و اعتماد باشد، زيرا خداوند عزّ و جلّ مى‏فرمايد: «الزَّانِي لا يَنْكِحُ إِلَّا زانِيَةً أَوْ مُشْرِكَةً، وَ الزَّانِيَةُ لا يَنْكِحُها إِلَّا زانٍ أَوْ مُشْرِكٌ وَ حُرِّمَ ذلِكَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ» (مرد زنا كار جز با زن زنا كار يا مشرك ازدواج نمى‏كند و زن زنا كار جز با مرد زنا كار يا مشرك پيمان زناشوئى نمى‏بندد و اين كار (نكاح با مشرك و زنا كار) بر مؤمنان حرام است- سوره نور: ۳) شرح: «در عدم جواز نفى فرزند متعه خلافى ميان فقهاء ما نيست، و لو اينكه‏ مرد خود را هنگام ريختن نطفه كنار كشيده و باصطلاح عزل كرده باشد، و يا اينكه زن را متّهم كند، بلكه بقول بعض از فقهاء با علم بانتفاء فرزند، نيز جايز نيست، لكن اگر فرزند را از خود ندانست نيازى به لعان نيست».