روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۶۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، أَبْوَابُ الزَّكَاة-بَابُ نَوَادِرِ الزَّكَاة

روي عن علي بن يقطين قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي اَلْحَسَنِ اَلْأَوَّلِ ع‏ رَجُلٌ مَاتَ وَ عَلَيْهِ زَكَاةٌ وَ أَوْصَى أَنْ تُقْضَى عَنْهُ اَلزَّكَاةُ وَ وُلْدُهُ مَحَاوِيجُ إِنْ دَفَعُوهَا أَضَرَّ بِهِمْ ذَلِكَ ضَرَراً شَدِيداً فَقَالَ يُخْرِجُونَهَا فَيَعُودُونَ بِهَا عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَ يُخْرِجُونَ مِنْهَا شَيْئاً فَيُدْفَعُ إِلَى غَيْرِهِمْ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۴۰

از علىّ بن يقطين روايت شده است كه گفت: به امام ابو الحسن‏اول عليه السّلام معروض داشتم كه: مردى وفات يافته است، و زكاتى بر ذمّه داشته است، و وصيّت كرده است كه آن را از جانب او بپردازند، و اولاد او محتاجند، و اگر آن را بپردازند زيانى سخت بر ايشان وارد مى‏شود، امام فرمود: آن را به عنوان زكات خارج ميكنند، و آنگاه به خودشان باز ميگردانند. و چيزى از آن را خارج ميسازند و به غير خودشان مى‏پردازند.