روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۵۵۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي :

أَنَّهَا أَيَّامُ أَكْلٍ وَ شُرْبٍ وَ بِعَالٍ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۸

و روايت شده است كه ايّام تشريق ايّام خوردن و نوشيدن و كام گرفتن است. و مثل گرفتن پرده كعبه و آويختن بآن بمانند آنست كه ميان دو كس جنايتى رخ داده باشد پس مرتكب آن جنايت بدامان غريم خود درآويزد، و در برابر او تذلّل و تضرّع نمايد، به اين اميد كه او گناهش را ببخشد و او را بيامرزد. و علّت اينكه انجام دهنده حجّ از وقت ستردن موى سرش تا چهار ماه گناهى در نامه عملش نوشته نمى‏شود اينست كه خداى عزّ و جلّ چهار ماه حرام را براى مشركين مباح ساخته، و در ظرف اين چهار ماه ايشان را از تعرّض مصون داشته است آنجا كه ميفرمايد: «فَسِيحُوا فِي الْأَرْضِ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ» (يعنى بمدّت چهار ماه در زمين سياحت كنيد) پس بر همين اساس و بمقتضاى همين قياس براى كسى از مؤمنين كه حجّ بجاى آورد ارتكاب گناهان در چهار ماه را بخشيده است.