روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۵۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، أَبْوَابُ الزَّكَاة-ضَمَانُ الْمُزَكَّى وَ زَكَاةُ النَّقْدَيْنِ وَ مُسْتَحِقُّ الزَّكَاة

و سال عمر بن يزيد ابا عبد الله ع :

عَنْ رَجُلٍ فَرَّ بِمَالِهِ مِنَ اَلزَّكَاةِ فَاشْتَرَى بِهِ أَرْضاً أَوْ دَاراً أَ عَلَيْهِ فِيهِ شَيْ‏ءٌ فَقَالَ لاَ وَ لَوْ جَعَلَهُ حُلِيّاً أَوْ نُقَراً فَلاَ شَيْ‏ءَ عَلَيْهِ‏ وَ مَا مَنَعَ نَفْسَهُ مِنْ فَضْلِهِ فَهُوَ أَكْثَرُ مِمَّا مَنَعَ مِنْ حَقِّ اَللَّهِ اَلَّذِي يَكُونُ فِيهِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۳

و عمر بن يزيد از امام صادق عليه السّلام در باره مردى سؤال كرد كه به قصد فرار از زكات مال خود را در خريد زمينى يا خانه‏اى به مصرف برساند. آيا در اين صورت چيزى به او تعلّق ميگيرد؟ امام فرمود: نه. و اگر آن را به صورت زينت آلاتى يا شمشى هم درآورد چيزى به آن تعلّق نميگيرد، ولى آن فضل و ثوابى كه او خود را از آن ممنوع ساخته بيشتر از آن حقّى است كه خدا در مال او داشته، و او با اين حيله از اداى آن امتناع كرده است.