روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۴۱۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و سال عبد الله بن سنان ابا عبد الله ع :

عَنِ اَلرَّجُلِ يَأْتِي جَارِيَتَهُ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ بِالنَّهَارِ فِي اَلسَّفَرِ فَقَالَ مَا عَرَفَ هَذَا حَقَ‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ إِنَّ لَهُ فِي اَللَّيْلِ سَبْحاً طَوِيلاً قَالَ قُلْتُ لَهُ أَ لَيْسَ لَهُ أَنْ يَأْكُلَ وَ يَشْرَبَ وَ يُقَصِّرَ قَالَ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ رَخَّصَ لِلْمُسَافِرِ فِي اَلْإِفْطَارِ وَ اَلتَّقْصِيرِ رَحْمَةً وَ تَخْفِيفاً لِمَوْضِعِ اَلتَّعَبِ وَ اَلنَّصَبِ وَ وَعْثِ اَلسَّفَرِ وَ لَمْ يُرَخِّصْ لَهُ فِي مُجَامَعَةِ اَلنِّسَاءِ فِي اَلسَّفَرِ بِالنَّهَارِ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ وَ أَوْجَبَ عَلَيْهِ قَضَاءَ اَلصِّيَامِ وَ لَمْ يُوجِبْ عَلَيْهِ قَضَاءَ تَمَامِ اَلصَّلاَةِ إِذَا آبَ مِنْ سَفَرِهِ ثُمَّ قَالَ وَ اَلسُّنَّةُ لاَ تُقَاسُ‏ وَ إِنِّي إِذَا سَافَرْتُ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ مَا آكُلُ كُلَّ اَلْقُوتِ‏ وَ مَا أَشْرَبُ كُلَّ اَلرِّيِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۸۶

و عبد اللَّه بن سنان، از امام صادق عليه السّلام در باره مردى سؤال كرد كه در ماه رمضان در مسافرت با كنيز خود مقاربت كند. پس امام عليه السّلام‏فرمود: اين مرد حقّ ماه رمضان را نشناخته است، زيرا كه او در شب فرصت گسترده‏اى در اختيار داشته، گفت: گفتم: آيا براى او روا نيست كه بخورد، و بياشامد، و تقصير كند؟ فرمود: خداى عزّ و جلّ به آئين رحمت و به منظور فرو كاستن خستگى و رنج و مشقّت سفر، مسافر را رخصت افطار و تقصير داده است، و رخصت مجامعت زنان در راه سفر به هنگام روز در ماه رمضان به او نداده است، و به هنگام مراجعت از سفر قضاى روزه را بر او واجب ساخته، ولى قضاى اتمام نماز را بر او واجب نكرده است و سنّت به قياس در نمى‏آيد- يعنى نماز از جهت قضا با روزه قياس نمى‏شود، چنان كه مجامعت نيز از جهت حلّيّت با اكل و شرب مقايسه نمى‏گردد- و من چون در ماه رمضان سفر كنم غذاى كامل نمى‏خورم، و تا حدّ سيراب شدن آب نمى‏نوشم. و نهى از جماع براى شخص مسافر نهى كراهت است، نه نهى تحريم.- و در اين نهى جنبه اخلاقى و وجدانى بيشتر از جنبه تشريعى ملحوظ شده است-.