روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۳۰۱۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ صَلَاةِ الْعِيدَيْن

و روي الحلبي عن ابي عبد الله عن ابيه ع :

أَنَّهُ كَانَ إِذَا خَرَجَ‏ يَوْمَ اَلْفِطْرِ وَ اَلْأَضْحَى‏ أَبَى أَنْ يُؤْتَى بِطِنْفِسَةٍ يُصَلِّي عَلَيْهَا يَقُولُ هَذَا يَوْمٌ كَانَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ يَخْرُجُ فِيهِ حَتَّى يَبْرُزَ لآِفَاقِ اَلسَّمَاءِ ثُمَّ يَضَعُ جَبْهَتَهُ عَلَى اَلْأَرْضِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۱۴

و حلبى از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه آن حضرت از پدر خويش امام باقر عليه السّلام روايت فرموده كه: پدرم وقتى در روز عيد فطر و عيد قربان جهت نماز عيد در صحرا از خانه بيرون ميرفت اجازه نميداد برايش سجاده‏اى بياورند كه بر آن نماز بخواند و ميفرمود: امروز روزيست كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله در چنين روزى خارج مى‏شد بجائى كه در برابر آفاق آسمان آشكار باشد آنگاه پيشانى مباركش را براى سجده بر خاك و روى زمين مى‏نهاد (نه بر سجّاده).