روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۷۵۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْجَمَاعَةِ وَ فَضْلِهَا

و روي معاويه بن شريح عن ابي عبد الله ع انه قال :

إِذَا جَاءَ اَلرَّجُلُ مُبَادِراً وَ اَلْإِمَامُ رَاكِعٌ أَجْزَأَتْهُ تَكْبِيرَةٌ وَاحِدَةٌ لِدُخُولِهِ فِي اَلصَّلاَةِ وَ اَلرُّكُوعِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۷۷

معاوية بن شريح از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه فرمود: هر گاه شخصى شتابان از راه رسيد و خواست خود را بامام برساند در حالى كه امام در ركوع است براى وارد شدن به نماز جماعت و ركوع كافى است براى هر دو يك تكبير بگويد. و هر كس امام را زمانى دريابد كه در سجده است، تكبير بگويد و با او بسجود رود، ولى به آن سجده اعتماد نكند و بحساب نمازش نيست. و هر كه امام را در ركعت آخر نماز دريابد (پيش از ركوع يا در ركوع) پس فضل نماز جماعت را دريافته است. و كسى كه امام را وقتى كه سر از سجده آخر برداشته و در حال تشهّد است دريابد فضيلت جماعت را درك كرده (لكن نماز جماعت را درك نكرده) أما اذان و اقامه بر او نيست. و هر كس امام را وقتى سلام نماز را خوانده و فارغ شده دريابد بايد، اذان و اقامه بگويد. و جايز نيست براى يك نماز در مسجدى دو جماعت تشكيل شود.