روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۶۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ وَصْفِ الصَّلَاةِ مِنْ فَاتِحَتِهَا إِلَى خَاتِمَتِهَا

و ذكر الفضل بن شاذان عن الرضا ع :

عِلَّةً أُخْرَى وَ هِيَ أَنَّهُ إِنَّمَا صَارَتِ اَلتَّكْبِيرَاتُ فِي أَوَّلِ اَلصَّلاَةِ سَبْعاً لِأَنَّ أَصْلَ اَلصَّلاَةِ رَكْعَتَانِ وَ اِسْتِفْتَاحَهُمَا بِسَبْعِ تَكْبِيرَاتٍ تَكْبِيرَةِ اَلاِفْتِتَاحِ وَ تَكْبِيرَةِ اَلرُّكُوعِ وَ تَكْبِيرَتَيِ اَلسَّجْدَتَيْنِ وَ تَكْبِيرَةِ اَلرُّكُوعِ فِي اَلثَّانِيَةِ وَ تَكْبِيرَتَيِ اَلسَّجْدَتَيْنِ‏ فَإِذَا كَبَّرَ اَلْإِنْسَانُ فِي أَوَّلِ صَلاَةٍ سَبْعَ‏ تَكْبِيرَاتٍ ثُمَّ نَسِيَ شَيْئاً مِنْ تَكْبِيرَاتِ اَلاِفْتِتَاحِ مِنْ بَعْدُ أَوْ سَهَا عَنْهَا لَمْ يَدْخُلْ عَلَيْهِ نَقْصٌ فِي صَلاَتِهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۷۳

و فضل بن شاذان گويد: حضرت رضا عليه السّلام در اين باره علّت ديگرى نقل كرده و آن اينست كه: فرمود: همانا تكبيرات در اوّل نماز هفت تكبير است بدان جهت كه اصل نماز واجب بر مردمان دو ركعت بود و ابتداى افعال آن در هفت موضع است: اوّل تكبيرة الاحرام، دوّم، تكبير رفتن بركوع، سوّم و چهارم تكبير براى رفتن به دو سجده، و پنجم تكبير ركوع ركعت دوّم، و ششم و هفتم دو تكبير رفتن به سجده‏هاى ركعت دوّم (پس مجموعا هفت تكبير مى‏شود) حال اگر شخصى در اوّل نماز هفت تكبير را با هم بگويد آنگاه در نماز تكبيرى را فراموش و يا سهو كند نقصى از اين جهت متوجّه نماز او نمى‏شود. و اين علتهاى گوناگون كه ذكر شد همگى درست و صحيح است، و علّت بسيار كه براى امرى ذكر مى‏كنند بجهت افزايش تأكيد در آنست و داخل در تناقض گوئى نيست، و البتّه يك تكبير هم در افتتاح هر نماز كافى است.