روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۴۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْأَذَانِ وَ الْإِقَامَةِ وَ ثَوَابِ الْمُؤَذِّنِين

و شكا هشام بن ابراهيم الي ابي الحسن الرضا ع سقمه و انه لا يولد له :

فَأَمَرَهُ أَنْ يَرْفَعَ صَوْتَهُ بِالْأَذَانِ فِي مَنْزِلِهِ قَالَ فَفَعَلْتُ ذَلِكَ فَأَذْهَبَ اَللَّهُ عَنِّي سُقْمِي وَ كَثُرَ وُلْدِي قَالَ‏ مُحَمَّدُ بْنُ رَاشِدٍ وَ كُنْتُ دَائِمَ اَلْعِلَّةِ مَا أَنْفَكُّ مِنْهَا فِي نَفْسِي وَ جَمَاعَةٍ مِنْ خَدَمِي وَ عِيَالِي‏ حَتَّى إِنِّي كُنْتُ أَبْقَى وَ مَا لِي أَحَدٌ يَخْدُمُنِي فَلَمَّا سَمِعْتُ ذَلِكَ مِنْ‏ هِشَامٍ‏ عَمِلْتُ بِهِ فَأَذْهَبَ اَللَّهُ عَنِّي وَ عَنْ عِيَالِي اَلْعِلَلَ وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۴۳

روايت كرده‏اند كه هشام بن ابراهيم به امام رضا عليه السّلام از بيمارى خود و از اينكه برايش فرزندى زاده نميشود يا داراى فرزند نميشود گلايه و شكوه كرد، آن حضرت به او فرمود كه در خانه خود صدايش را به اذان بلند نمايد، هشام گويد: من اين كار را انجام دادم و خداوند متعال بيمارى را از تن من بيرون برد و فرزندانم را بسيار ساخت. راوى او محمّد بن راشد گويد: من نيز هميشه بيمار بودم، و هيچ گاه خالى از بيمارى نبودم، همين طور عدّه‏اى از خدمتكارانم و عيالم پيوسته بيمار بودند تا جايى كه گاه تنها مى‏ماندم و هيچ كس نبود كه مرا خدمت و تيمار كند، وقتى اين خبر را از هشام شنيدم خود بدان عمل كردم (به صداى بلند در خانه خود اذان گفتم) و خداوند از من و همراهان و عيالم بيماريها را برطرف ساخت خدا را بر اين نعمت شكرگزارم.