روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۰۴۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ الصَّلَاةِ عَلَى الْمَيِّت

و روي عن يحيي بن عبد الله انه قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

مَا عَلَى أَهْلِ اَلْمَيِّتِ مِنْكُمْ أَنْ يَدْرَءُوا عَنْ مَيِّتِهِمْ لِقَاءَ مُنْكَرٍ وَ نَكِيرٍ فَقُلْتُ وَ كَيْفَ نَصْنَعُ فَقَالَ إِذَا أُفْرِدَ اَلْمَيِّتُ فَلْيَتَخَلَّفْ عِنْدَهُ أَوْلَى اَلنَّاسِ بِهِ فَيَضَعَ فَاهُ عَلَى رَأْسِهِ ثُمَّ يُنَادِيَ بِأَعْلَى صَوْتِهِ يَا فُلاَنَ بْنَ فُلاَنٍ أَوْ يَا فُلاَنَةَ بِنْتَ فُلاَنَةَ هَلْ أَنْتَ عَلَى اَلْعَهْدِ اَلَّذِي فَارَقْنَاكَ‏ عَلَيْهِ مِنْ شَهَادَةِ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ وَ أَنَ‏ مُحَمَّداً ص‏ عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ سَيِّدُ اَلنَّبِيِّينَ وَ أَنَ‏ عَلِيّاً أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ سَيِّدُ اَلْوَصِيِّينَ وَ أَنَّ مَا جَاءَ بِهِ‏ مُحَمَّدٌ ص‏ حَقٌّ وَ أَنَّ اَلْمَوْتَ حَقٌّ وَ اَلْبَعْثَ حَقٌ‏ وَ أَنَّ اَلسََّاعَةَ آتِيَةٌ لاََ رَيْبَ فِيهََا وَ أَنَّ اَللََّهَ يَبْعَثُ مَنْ فِي اَلْقُبُورِ فَإِذَا قَالَ ذَلِكَ قَالَ‏ مُنْكَرٌ لِنَكِيرٍ اِنْصَرِفْ بِنَا عَنْ هَذَا فَقَدْ لُقِّنَ بِهَا حُجَّتَهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۵۰

از يحيى بن عبد اللَّه روايت شده كه گفت: از امام صادق عليه السّلام شنيده كه ميفرمود: بر خانواده كسى كه فوت ميكند چه مانعى است كه ديدار منكر و نكير را از ميّت خود دفع كنند؟ گفتم: چكار كنيم؟ آن حضرت فرمود: هنگامى كه ميّت تنها شد و همه رفتند بايد كسى كه از ديگران بميّت نزديكتر است نزد او بماند و دهانش را نزديك سر ميّت برده و با بلندترين صداى خود آواز كند: اى فلان فرزند فلانى- و نام او و پدرش را بگويد چه مرد باشد و چه زن- و بعد از گفتن نام او اين تلقين را با صداى بلند بگويد: «هل انت على العهد الّذي فارقناك عليه من شهادة ان لا إله إلّا اللَّه وحده لا شريك له، و انّ محمّدا صلّى اللَّه عليه و آله عبده و رسوله سيّد النبيّين، و انّ عليّا امير المؤمنين و سيّد الوصيّين، و انّ ما جاء به محمّد صلّى اللَّه عليه و آله حقّ، و انّ الموت حقّ، و البعث حقّ، و انّ السّاعة آتية لا ريب فيها، و انّ اللَّه يبعث من في القبور» يعنى: اى فلانى آيا بر آن اعتقادات كه وقتى از تو جدا ميشديم داشتى، هنوز هم باقى هستى، بر آن اعتقاد كه عبارت بود از گواهى بر اينكه هيچ معبود نيست جز اللَّه كه واجب الوجود و جامع جميع صفات كماليه و واحد من جميع الوجوه است و در خداوندى و يگانگى او را شريك نيست و شهادت بر اينكه محمّد صلّى اللَّه عليه و آله بنده و فرستاده اوست و بهترين و برترين پيامبرانست، و شهادت بر اينكه على عليه السّلام امير و فرمانرواى مؤمنانست و برترين و بزرگوارترين اوصياء و جانشينان پيغمبران است و نيز اينكه آنچه محمّد صلّى اللَّه عليه و آله آورده‏ فرموده حقّ است‏ و اينكه مردن با همه آن خصوصيّات كه آن حضرت فرمود و قرآن از آن خبر داده جملگى حقّ ميباشد و بر انگيخته شدن در روز رستاخيز و زنده شدن دوباره در قيامت حق است، و روز جزا كه قرآن و پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و احاديث، از آن خبر داده‏اند خواهد آمد و هيچ ترديد و شكّى در آن نيست و اينكه خداوند آنان را كه در گورها هستند برخواهد انگيخت و دوباره زنده خواهد ساخت و به اعمال آنان رسيدگى نموده و جزاى متناسب خواهد داد. و چون اين تلقين را بگويد منكر به نكير گويد: از اين شخص كه حجّت او را بوى تلقين كردند بيا تا باز گرديم، ديگر ما را با او كارى نيست.