روایت:الکافی جلد ۸ ش ۳۵۱

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

يحيي الحلبي عن ابي المستهل عن سليمان بن خالد قال :

سَأَلَنِي‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ فَقَالَ مَا دَعَاكُمْ إِلَى اَلْمَوْضِعِ اَلَّذِي وَضَعْتُمْ فِيهِ‏ زَيْداً قَالَ قُلْتُ‏ خِصَالٌ ثَلاَثٌ أَمَّا إِحْدَاهُنَّ فَقِلَّةُ مَنْ تَخَلَّفَ مَعَنَا إِنَّمَا كُنَّا ثَمَانِيَةَ نَفَرٍ وَ أَمَّا اَلْأُخْرَى فَالَّذِي تَخَوَّفْنَا مِنَ اَلصُّبْحِ أَنْ يَفْضَحَنَا وَ أَمَّا اَلثَّالِثَةُ فَإِنَّهُ كَانَ مَضْجَعَهُ اَلَّذِي كَانَ سَبَقَ إِلَيْهِ فَقَالَ كَمْ إِلَى‏ اَلْفُرَاتِ‏ مِنَ اَلْمَوْضِعِ اَلَّذِي وَضَعْتُمُوهُ فِيهِ قُلْتُ قَذْفَةُ حَجَرٍ فَقَالَ سُبْحَانَ اَللَّهِ أَ فَلاَ كُنْتُمْ أَوْقَرْتُمُوهُ حَدِيداً وَ قَذَفْتُمُوهُ فِي‏ اَلْفُرَاتِ‏ وَ كَانَ أَفْضَلَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لاَ وَ اَللَّهِ مَا طُقْنَا لِهَذَا فَقَالَ أَيَّ شَيْ‏ءٍ كُنْتُمْ يَوْمَ خَرَجْتُمْ مَعَ‏ زَيْدٍ قُلْتُ مُؤْمِنِينَ قَالَ فَمَا كَانَ عَدُوُّكُمْ قُلْتُ كُفَّاراً قَالَ فَإِنِّي أَجِدُ فِي‏ كِتَابِ اَللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَّ يَا أَيُّهَا اَلَّذِينَ آمَنُوا فَإِذََا لَقِيتُمُ اَلَّذِينَ كَفَرُوا فَضَرْبَ اَلرِّقََابِ حَتََّى إِذََا أَثْخَنْتُمُوهُمْ فَشُدُّوا اَلْوَثََاقَ فَإِمََّا مَنًّا بَعْدُ وَ إِمََّا فِدََاءً حَتََّى تَضَعَ اَلْحَرْبُ أَوْزََارَهََا فَابْتَدَأْتُمْ أَنْتُمْ بِتَخْلِيَةِ مَنْ‏ أَسَرْتُمْ سُبْحَانَ اَللَّهِ مَا اِسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَسِيرُوا بِالْعَدْلِ سَاعَةً

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۶۱

سليمان بن خالد گويد: امام صادق عليه السّلام از من پرسيد و فرمود: چه چيز واداشت شما را كه زيد (بن على) را در آنجائى كه گذارديد بگذاريد؟ عرضكردم: سه چيز سبب اين كار شد: يكى كمى افرادى كه با ما بجاى ماندند، چون كه ما هشت نفر بوديم، و ديگر آنكه ترسيديم صبح شود و كار ما آشكار شود، و اما جهت سوم اين بود كه همان نقطه از زمين آرامگاه مقدر او بود (و ما نمى‏توانستيم بر خلاف تقدير كارى انجام دهيم) فرمود: از آن نقطه كه او را دفن كرديد تا فرات چقدر فاصله بود گفتم: باندازه پرتاب كردن يك سنگ، فرمود: سبحان اللَّه چرا آهن ببدن او نبستيد و در فرات بياندازيد، با اينكه اين كار بهتر بود؟ عرضكردم: قربانت گردم، نه بخدا سوگند نتوانستيم چنين كارى بكنيم. فرمود: روزى كه شما بهمراه زيد خروج كرديد چگونه بوديد؟ عرضكردم: مؤمن بوديم، فرمود دشمن شما چگونه بود؟ عرضكردم: كافر بودند، فرمود: من در كتاب خداى عز و جل يافتم كه فرموده اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد «چون بكسانى كه كفر ميورزند برخورد كرديد گردن بزنيد تا چون آنها را بسيار كشتيد بندهاى آنها را محكم ببنديد (و آنها را باسارت گيريد) و پس از آن يا بر آنها منت نهيد (و آزادشان كنيد) يا فديه گيريد تا اينكه جنگ بارهاى سنگين خود را فرو نهد» (و حال صلح استوار گردد). (سوره محمد (ص) آيه ۴) و شماها خود آغاز كرديد برها كردن كسانى كه اسير كرديد: سبحان اللَّه! شما يك ساعت هم نتوانستيد بعدالت رفتار كنيد.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۲۹۴

سليمان بن خالد مى‏گويد: امام صادق عليه السّلام از من پرسيد: چه چيز شما را واداشت كه زيد را در جايى بنهيد كه نهاديد؟ او مى‏گويد: عرض كردم: سه چيز موجب اين كار شد:يكى اندك بودن افرادى كه با ما ماندند و حال آنكه ما بيش از هشت نفر نبوديم، و ديگر آنكه ترسيديم صبح فرا رسد و پرده از كار ما برداشته آيد، سوم اينكه همان نقطه از زمين آرامگاه مقدر او بود. فرمود: از آن نقطه كه او را دفن كرديد تا فرات چقدر فاصله بود؟عرض كردم: به اندازه يك سنگ پرتاب. فرمود: سبحان اللَّه! چرا به پيكر او آهنى نبستيد و در فرات نينداختيد با اينكه اين كار بهتر بود؟ عرض كردم: فدايت شوم، بخدا سوگند نتوانستيم چنين كنيم. فرمود: روزى كه شما همراه زيد خروج كرديد چگونه بوديد؟عرض كردم: مؤمن بوديم. فرمود: دشمن شما چگونه بود؟ عرض كردم: كافر بود. فرمود: من در كتاب خدا چنين مى‏يابم كه فرموده است: يا ايّها الّذين آمنوا فَإِذا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقابِ حَتَّى إِذا أَثْخَنْتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثاقَ فَإِمَّا مَنًّا بَعْدُ وَ إِمَّا فِداءً حَتَّى‏ تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزارَها «۱» و شما با رها كردن كسانى كه اسير كرده بوديد آغاز كرديد. سبحان اللَّه! يك ساعت هم نتوانستيد به داد عمل كنيد.تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزارَها «۱» و شما با رها كردن كسانى كه اسير كرده بوديد آغاز كرديد.سبحان اللَّه! يك ساعت هم نتوانستيد به داد عمل كنيد. __________________________________________________

(۱) «اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! چون به كسانى كه كفر مى‏ورزند برخورد كرديد گردن بزنيد تا چون آنها را بسيار كشتيد بندهاى آنها را محكم ببنديد و پس از آن يا بر آنها منّت نهيد يا فديه گيريد تا اينكه جنگ، بارهاى سنگين خود را فرو نهد» (سوره محمّد/ آيه ۴).