روایت:الکافی جلد ۸ ش ۲۳۴

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن الحسن بن محبوب قال اخبرنا النضر بن قرواش الجمال قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنِ اَلْجِمَالِ يَكُونُ بِهَا اَلْجَرَبُ أَعْزِلُهَا مِنْ إِبِلِي مَخَافَةَ أَنْ يُعْدِيَهَا جَرَبُهَا وَ اَلدَّابَّةُ رُبَّمَا صَفَرْتُ لَهَا حَتَّى تَشْرَبَ اَلْمَاءَ فَقَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِنَّ أَعْرَابِيّاً أَتَى‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ فَقَالَ يَا رَسُولَ اَللَّهِ‏ إِنِّي أُصِيبُ اَلشَّاةَ وَ اَلْبَقَرَةَ وَ اَلنَّاقَةَ بِالثَّمَنِ اَلْيَسِيرِ وَ بِهَا جَرَبٌ فَأَكْرَهُ شِرَاءَهَا مَخَافَةَ أَنْ يُعْدِيَ ذَلِكَ اَلْجَرَبُ إِبِلِي وَ غَنَمِي فَقَالَ لَهُ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ يَا أَعْرَابِيُّ فَمَنْ أَعْدَى اَلْأَوَّلَ ثُمَّ قَالَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ لاَ عَدْوَى وَ لاَ طِيَرَةَ وَ لاَ هَامَةَ وَ لاَ شُؤْمَ وَ لاَ صَفَرَ وَ لاَ رَضَاعَ بَعْدَ فِصَالٍ وَ لاَ تَعَرُّبَ بَعْدَ هِجْرَةٍ وَ لاَ صَمْتَ يَوْماً إِلَى اَللَّيْلِ وَ لاَ طَلاَقَ قَبْلَ اَلنِّكَاحِ وَ لاَ عِتْقَ قَبْلَ مِلْكٍ وَ لاَ يُتْمَ بَعْدَ إِدْرَاكٍ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۲۸۱

نضر بن قراوش جمال (شتردار) گويد: از امام صادق عليه السلام پرسيدم: كه شترانى هستند كه مبتلا بمرض جرب (گرى) هستند و من آنها را از ترس اينكه بحيوانات ديگر سرايت نكند از ميان شتران ديگرى كه دارم جدا ميكنم؟ و گاهى هم براى چهارپايان سوت ميزنم كه آب بخورند؟ حضرت فرمود: مرد عربى نزد رسول خدا (ص) آمده گفت: (گاهى است كه) من گوسفند و گاو و شترى را كه گرى دارند ببهائى اندك (و قيمتى ارزان) بدست مى‏آورم ولى از ترس اينكه گرى آنها بساير شتران و گوسفندانم سرايت كند از خريدن آنها نگرانى و ناراحتى دارم (و نميخرم)؟ رسول خدا (ص) فرمود: اى مرد عرب اولين بار اين مرض از كجا باين حيوان سرايت كرده؟ سپس رسول خدا (ص) فرمود: نه واگيره هست، و نه فال بد، و نه بوم، و نه شوم. (و شومى) و نه صفر (شرحش بيايد) و نه رضاع پس از گرفتن از شير (كه چنانچه زنى بچه‏اى را پس از دو سال شير دهد حكم رضاع محقق نميشود) و نه تعرب پس از هجرت (يعنى كسى كه بمدينه هجرت كرد ديگر جايز نيست بحال چادرنشينى و عربيت برگردد و برخى آن را از گناهان كبيره دانسته‏اند) و نه روزه خاموشى و حرف نزدن يك روز تا شب (كه در امتهاى گذشته جايز بوده) و نه طلاق پيش از نكاح (كه تا هنوز زنى را نگرفته نمى‏تواند بگويد اگر فلان زن را گرفتم او طالق است) و نه آزاد كردن بنده‏اى پيش از تملك و خريدارى، و نه يتيمى پس از بلوغ (يعنى وقتى بچه يتيم بحد بلوغ رسيد ديگر احكام دوران يتيمى از محجوريت تصرف در اموال و نصب ولى براى او و امثال آن از او برداشته مى‏شود).

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۲۴۲

نضر بن قرواش جمّال [شتردار] مى‏گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم كه شترانى‏به بيمارى گرى مبتلا شده‏اند و من آنها را از ترس آنكه به حيوانات ديگر سرايت نكند از شتران ديگرم جدا كرده‏ام و گاهى نيز براى چهارپايان سوت مى‏زنم تا آب بخورند، حضرت عليه السّلام فرمود: مردى عرب نزد پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم آمد و گفت: گاهى من گوسفند و گاو و شترى را كه به گرى مبتلا شده‏اند به بهايى اندك به دست مى‏آورم ولى از ترس اينكه گرى آنها به ديگر شتران و گوسفندانم سرايت كند از خريدن آنها نگران و ناراحتم، پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: اى مرد عرب! اين بيمارى براى نخستين بار از كجا به اين حيوان سرايت كرده است؟ سپس پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: نه واگيره است و نه فال بد و نه بوم و نه شوم و نه صفر و نه رضاع پس از گرفتن از شير و نه تعرّب پس از هجرت و نه روزه خاموشى و حرف نزدن يك شبانه روز و نه طلاق پيش از نكاح و نه آزاد كردن بنده‏اى پيش از تملّك و خريدارى و نه يتيمى پس از بلوغ.