روایت:الکافی جلد ۸ ش ۱۵

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن فضال عن ثعلبه بن ميمون عن بدر بن الخليل الاسدي قال سمعت ابا جعفر ع يقول :

فِي قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ فَلَمََّا أَحَسُّوا بَأْسَنََا إِذََا هُمْ مِنْهََا يَرْكُضُونَ `لاََ تَرْكُضُوا وَ اِرْجِعُوا إِلى‏ََ مََا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَ مَسََاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْئَلُونَ‏ قَالَ إِذَا قَامَ‏ اَلْقَائِمُ‏ وَ بَعَثَ‏ إِلَى‏ بَنِي أُمَيَّةَ بِالشَّامِ‏ فَهَرَبُوا إِلَى‏ اَلرُّومِ‏ فَيَقُولُ لَهُمُ‏ اَلرُّومُ‏ لاَ نُدْخِلَنَّكُمْ حَتَّى‏ تَتَنَصَّرُوا فَيُعَلِّقُونَ فِي أَعْنَاقِهِمُ اَلصُّلْبَانَ فَيُدْخِلُونَهُمْ فَإِذَا نَزَلَ بِحَضْرَتِهِمْ أَصْحَابُ‏ اَلْقَائِمِ‏ طَلَبُوا اَلْأَمَانَ وَ اَلصُّلْحَ فَيَقُولُ أَصْحَابُ‏ اَلْقَائِمِ‏ لاَ نَفْعَلُ حَتَّى تَدْفَعُوا إِلَيْنَا مَنْ قِبَلَكُمْ مِنَّا قَالَ فَيَدْفَعُونَهُمْ إِلَيْهِمْ فَذَلِكَ قَوْلُهُ لاََ تَرْكُضُوا وَ اِرْجِعُوا إِلى‏ََ مََا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَ مَسََاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْئَلُونَ‏ قَالَ يَسْأَلُهُمُ اَلْكُنُوزَ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِهَا قَالَ فَيَقُولُونَ‏ يََا وَيْلَنََا إِنََّا كُنََّا ظََالِمِينَ‏ `فَمََا زََاَلَتْ تِلْكَ دَعْوََاهُمْ حَتََّى جَعَلْنََاهُمْ حَصِيداً خََامِدِينَ‏ بِالسَّيْفِ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۷۴

بدر بن خليل اسدى گويد: شنيدم از امام باقر عليه السّلام كه در تفسير گفتار خداى عز و جل كه فرمايد: «و چون عذاب ما را احساس كردند از آن گريزان شدند، نگريزيد و باز گرديد بسوى خوش‏گذرانى و لذتها و مسكنهاى خويش تا شايد پرسش شويد» (سوره انبياء آيه ۱۳) فرمود: چون حضرت قائم قيام كند و بسراغ بنى اميه در شام بفرستد آنها بسوى روم فرار كنند، بآنها گويند: ما شما را راه ندهيم تا بدين نصرانيت (و مسيح) درآئيد، آنها صليبها بگردن بياويزند و بدين ترتيب روميان آنها را بپذيرند، و چون ياران حضرت قائم بجنگ روميان روند آنها امان خواهند و پيشنهاد صلح كنند، ياران حضرت قائم گويند: ما صلح نكنيم تا كسانى كه از ما بشما پناهنده شده‏اند تسليم ما كنيد، آنان نيز پناهندگان را تسليم كنند، و اين است معناى گفتار خداى تعالى: «نگريزيد و باز گرديد بسوى آن خوشگذرانى و لذتها و مسكنهاى خويش شايد پرسش شويد» فرمود: از (جاى) گنجهاى ايشان بپرسند با اينكه خود داناتر است (ولى بپرسند تا بر آنها سخت‏تر آيد) در اين هنگام است كه گويند: «اى واى بر ما كه ستمگر بوديم، و پيوسته اين سخن را گويند تا درو شده و بى‏جانشان كنيم» (آيه ۱۴ و ۱۵) يعنى بوسيله شمشير.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۸۳

بدر بن خليل اسدى مى‏گويد: شنيدم امام باقر عليه السّلام پيرامون آيه فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنا إِذا هُمْ مِنْها يَرْكُضُونَ. لا تَرْكُضُوا وَ ارْجِعُوا إِلى‏ ما أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَ مَساكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ‏ تُسْئَلُونَ «۱» مى‏فرمايد: هر گاه امام قائم عليه السّلام ظهور كند به دنبال بنى اميّه در شام فرستد و آنها از آنجا به روم بگريزند و روميان به آنها مى‏گويند: ما شما را نمى‏پذيريم مگر آنكه مسيحى شويد، و آنها صليب به گردن مى‏آويزند و روميان آنها را مى‏پذيرند، و هنگامى كه اصحاب امام قائم عليه السّلام، بر روميان وارد شوند و كشور آنها را تصرّف كنند، ايشان امان خواهند و پيشنهاد صلح بدهند و اصحاب امام عليه السّلام در پاسخ آنها مى‏گويند: ما اين كار را نمى‏كنيم، مگر اينكه افرادى را كه به شما پناه آورده‏اند تسليم ما كنيد، و آنها ايشان را به اصحاب امام عليه السّلام تسليم نمايند، و اين است مفهوم آيه شريفه مذكوره. حضرت عليه السّلام نيز فرمود: از آنها محل گنج‏ها را بپرسد با اينكه خودش بدانها داناتر است. پس بنى اميّه مى‏گويند: يا وَيْلَنا إِنَّا كُنَّا ظالِمِينَ. فَما زالَتْ تِلْكَ دَعْواهُمْ حَتَّى جَعَلْناهُمْ حَصِيداً خامِدِينَ «۲» به وسيله شمشير.نامه امام باقر عليه السّلام به سعد الخير __________________________________________________

(۱) «پس چون عذاب ما را احساس كردند، بناگاه از آن مى‏گريختند. [هان‏] مگريزيد، و به سوى آنچه در آن متنعم بوديد و [به سوى‏] سراهايتان بازگرديد، باشد كه شما مورد پرسش قرار گيريد» (سوره انبياء/ آيه ۱۲ و ۱۳).
(۲) «اى واى بر ما، كه واقعا ستمگر بوديم». سخنان پيوسته همين بود، تا آنان را دروشده بى‏جان گردانيديم» (سوره انبياء/ آيه ۱۴ و ۱۵).