روایت:الکافی جلد ۲ ش ۶۸۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن الحكم بن مسكين عن ابي عبد الله ع قال :

مَنْ أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً خَلَقَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ ذَلِكَ اَلسُّرُورِ خَلْقاً فَيَلْقَاهُ عِنْدَ مَوْتِهِ فَيَقُولُ لَهُ أَبْشِرْ يَا وَلِيَّ اَللَّهِ بِكَرَامَةٍ مِنَ اَللَّهِ وَ رِضْوَانٍ ثُمَّ لاَ يَزَالُ مَعَهُ حَتَّى يَدْخُلَهُ قَبْرَهُ يَلْقَاهُ‏ فَيَقُولُ لَهُ مِثْلَ ذَلِكَ فَإِذَا بُعِثَ يَلْقَاهُ فَيَقُولُ لَهُ مِثْلَ ذَلِكَ ثُمَّ لاَ يَزَالُ مَعَهُ عِنْدَ كُلِّ هَوْلٍ يُبَشِّرُهُ وَ يَقُولُ لَهُ مِثْلَ ذَلِكَ فَيَقُولُ لَهُ مَنْ أَنْتَ رَحِمَكَ اَللَّهُ فَيَقُولُ أَنَا اَلسُّرُورُ اَلَّذِي أَدْخَلْتَهُ عَلَى فُلاَنٍ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۶۹

از امام صادق (ع) فرمود: هر كه مؤمنى را شاد كند، خدا عز و جل از آن شادى مخلوقى‏ آفريند كه هنگام مرگش او را ديدار كند و به او گويد: اى دوست خدا، مژده گير به كرامت و احترام از طرف خدا و رضوان، سپس پيوسته با او است تا در گورش در آيد و مانند آن را به وى مى‏گويد: و چون مبعوث شود، او را برخورد كند و مانند آن را به وى گويد، سپس پيوسته با او است در نزد هر هراس، او را مژده دهد و مانند آن به وى گويد، مؤمن به او مى‏گويد: تو كيستى؟ خدايت رحمت كناد، در پاسخ مى‏گويد: من همان شادى هستم كه در دل فلان كس وارد كردى.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۷۵

امام صادق عليه السلام فرمود: هر كه بمؤمنى شادى رساند. خداى عز و جل از آن شادى مخلوقى آفريند كه هنگام مرگ ديدارش كند و باو گويد: اى دوست خدا مژده باد ترا بكرامت و رضوان خدا، سپس همواره همراه او باشد تا داخل قبرش شود، و باو همان سخن را گويد، و چون از گور برخيزد، باو همچنان گويد، سپس همواره همراه او باشد و هنگام هر ترسى او را مژده دهد و باو همچنان گويد، مؤمن باو گويد: تو كيستى خدايت رحمت كند» گويد من آن شادى هستم كه بفلانى رسانيدى.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۸۳

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن‏ابى‏عمير، از حكم بن مسكين، از امام‏جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هر كه سرورى را بر مؤمنى داخل كند، خداى عز و جل از آن سرور خلقى را بيافريند كه در هنگام مردنش او را ملاقات كند و به او بگويد كه: اى ولىّ! خدا بشارت باد تو را به نوازش و خشنودى از خدا؛ پس پيوسته با او باشد تا آنكه او را در قبرش داخل كند و مانند اين را با او بگويد. و چون مبعوث شود و از قبر بيرون آيد، او را استِقبال كند و مثل آن را با وى بگويد. بعد از آن پيوسته با او باشد در نزد هر هولى و او را بشارت دهد و مثل آن را با او بگويد؛ پس به آن بشارت‏دهنده گويد كه: تو كيستى خدا تو را رحمت كند؟! مى‏گويد كه: منم آن سرورى كه تو آن را بر فلان كس داخل گردانيدى».