روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۶۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

ابو علي الاشعري عن محمد بن عبد الجبار و محمد بن اسماعيل عن الفضل بن شاذان جميعا عن صفوان بن يحيي عن عبد الرحمن بن الحجاج قال :

كَانَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِذَا قَامَ آخِرَ اَللَّيْلِ يَرْفَعُ صَوْتَهُ حَتَّى يُسْمِعَ‏ أَهْلَ اَلدَّارِ وَ يَقُولُ‏ اَللَّهُمَّ أَعِنِّي‏ عَلَى هَوْلِ اَلْمُطَّلَعِ وَ وَسِّعْ عَلَيَّ ضِيقَ اَلْمَضْجَعِ وَ اُرْزُقْنِي خَيْرَ مَا قَبْلَ اَلْمَوْتِ وَ اُرْزُقْنِي خَيْرَ مَا بَعْدَ اَلْمَوْتِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۲۱۳

از عبد الرحمن بن حجاج كه گفت: هر گاه امام صادق (ع) در پايان شب بر مى‏خواست آواز بر مى‏آورد تا اهل خانه همه مى‏شنيدند و مى‏فرمود: بار خدايا، مرا بر هراس سركشى به آخرت يارى كن، و تنگىِ آرامگاه را بر من گشايش ده، و به من روزى كن خيرِ پيش از مردن و خيرِ پس از مردن را.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۱۴

عبد الرحمن بن حجاج گويد: رسم حضرت صادق عليه السلام اين بود كه چون آخر شب برميخاست بانك برميداشت چنان كه اهل خانه مى‏شنيدند و ميگفت: «اللهم اعنى على هول المطلع، و وسع على ضيق المضجع و ارزقنى خير ما قبل الموت و ارزقنى خير ما بعد الموت».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۵۷

ابوعلى اشعرى، از محمد بن عبدالجبّار و محمد بن اسماعيل، از فضل بن شاذان هر دو، از صفوان بن يحيى، از عبدالرحمان بن حجّاج روايت كرده‏اند كه گفت: چون امام جعفر صادق عليه السلام در آخر شب برمى‏خاست، آواز خود را بلند مى‏كرد تا به مردم آن خانه بشنواند، يا آنكه ايشان بشنوند، و مى‏فرمود كه: «اللَّهُمَّ أَعِنِّي عَلى‏ هَوْلِ الْمُطَّلَعِ، وَوَسِّعْ عَلَيَّ ضِيقَ الْمَضْجَعِ، وَارْزُقْنِي خَيْرَ مَا قَبْلَ الْمَوْتِ، وَارْزُقْنِي خَيْرَ مَا بَعْدَ الْمَوْتِ؛ خداوندا! يارى ده مرا از ترس موضع اطّلاع، و فراخى ده بر من تنگى خوابگاه را، و روزى كن مرا خوبى آن‏چه پيش از مردن است، و روزى كن مرا آنچه بعد از مردن است».