روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۳۷۴
آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر
الحسين بن محمد عن علي بن محمد بن سعد عن محمد بن مسلم عن اسحاق بن موسي قال حدثني اخي و عمي عن ابي عبد الله ع قال :
| الکافی جلد ۲ ش ۱۳۷۳ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۱۳۷۵ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۳۸۵
فرمود (ع): سه مجلس است كه خدا دشمنشان دارد و عذاب بر اهل آنها ببارد، شما با آنها ننشينيد و هم مجلس نشويد: مجلسى كه در آن كسى نشسته باشد كه در فتواى خود دروغ بافد، و مجلسى كه ذكر دشمنان ما در آن تازه و خرم است و ذكر ما در آن فرسوده و كهنه است، و مجلسى كه در آن كسى ما را شكست مىدهد (از پيروى ما باز مىدارد خ ل) و تو مىدانى، سپس امام صادق (ع) سه آيه از كتاب خدا را خواند كه گويا در مشت او بودند: ۱- (۱۰۸ سوره انعام): «دشنام ندهيد آن كسانى كه مىخوانند معبودى را جز خدا تا آنها هم ندانسته به خدا دشنام گويند» ۲- (۶۸ سوره انعام): «و هر گاه ديدى آن كسانى را كه در آيات ما در افتادهاند از آنها رو به گردان تا در حديث ديگرى در افتند» ۳- (۱۷۶ سوره نحل): «زبان خود را به دروغ ميالائيد كه اين حلال است و اين حرام تا به دروغ بر خدا افتراء بزنيد».
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۸۷
و نيز آن حضرت عليه السلام فرمود: سه مجلس است كه خداوند آنها را دشمن دارد، و عذاب خود را بر اهل آن بفرستد، پس با آنان ننشينيد و مجالست نكنيد، يكى آن مجلسى كه در آن كسى باشد كه در فتواى خود دروغ گويد، و ديگر مجلسى كه ذكر دشمنان ما در آن تازه و نو، ولى ذكر ما در آن كهنه باشد، و ديگر مجلسى كه در آن كسى است كه از پيروى ما (مردم را) بازمىدارد و تو ميدانى (كه او چنين كسى است، عبد الاعلى گويد): سپس حضرت صادق عليه السلام سه آيه از كتاب خدا خواند كه گويا در دهانش بود- يا گفت: گويا در مشتش بود- (اول اين آيه بود سوره انعام آيه ۱۰۸:) «دشنام ندهيد آنان را كه جز خدا ميخوانند تا (آنها نيز) دشنام دهند خدا را ستمگرانه بنادانى» (دوم آيه ۶۸ از همان سوره) «و هر گاه بينى آنان را كه فرو روند در آيتهاى ما پس رو گردان از ايشان تا فرو روند در داستانى ديگر» (سوم آيه ۱۱۶ از سوره نحل) «و نگوئيد بدان چه ميستايد زبانهاى شما بدروغ اين حلال است و اين حرام است تا بدروغ بر خدا افتراء بنديد».
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۱۱۳
حسين بن محمد، از على بن محمد بن سعد، از محمد بن مسلم، از اسحاق بن موسى روايت كرده است كه گفت: حديث كردند مرا برادر و عموى من، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «سه مجلس است كه خداى عز و جل آنها را به غايت دشمن مىدارد، و عذاب و عقوبت خود را بر اهل آنها مىفرستد؛ پس با ايشان مباشيد و با ايشان همنشينى مكنيد. يكى مجلسى كه در آن كسى است كه زبانش دروغ را وصف مىكند در فتواى خويش، و ديگر مجلسى كه ياد دشمنان ما در آن تازه و ياد ما در آن كهنه است، و سيم مجلسى كه در آن كسى است كه مردم را از ما باز مىدارد و تو مىدانى». راوى مىگويد كه: بعد از آن، حضرت صادق عليه السلام سه آيه را از كتاب خداى عز و جل تلاوت فرمود، كه گويا آن آيات در دهانش بود، يا آنكه راوى گفت كه: در كف دست آن حضرت نوشته بود. و آن آيات، اين است كه: «وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ» «۱»؛ يعنى: «و دشنام مدهيد بتپرستانى را كه مىخوانند و مىپرستند از غير خدا، كه ايشان خدا را ناسزا مىگويند از روى ظلم و درگذشتن از حقّ بىدانشى» (يعنى از روى جهل و نادانى، خدا را ناسزا گويند). «وَ إِذا رَأَيْتَ الَّذِينَ يَخُوضُونَ فِي آياتِنا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا فِي حَدِيثٍ غَيْرِهِ» «۲»؛ يعنى: «و چون ببينى كسانى را كه به تكذيب و ريشخند فرو مىروند در آيتهاى ما كه قرآن است، و در آن طعن مىزنند، پس رو بگردان از ايشان و با ايشان منشين، تا وقتى كه فرو روند در سخنى ديگر، غير از آن». «وَ لا تَقُولُوا لِما تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هذا حَلالٌ وَ هذا حَرامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ» «۳»؛ يعنى: «و مگوييد مر آن چيزى را كه وصف مىكنند زبانهاى شما دروغ را (يعنى به مجرّد وصف زبان، بدون آنكه دليلى داشته باشيد، از روى دروغ)، مگوييد كه اينك حلال است و اينك حرام است، تا افترا بنديد بر خدا دروغ را». __________________________________________________
(۱). أنعام، ۱۰۸. (۲). أنعام، ۶۸. (۳). نحل، ۱۱۶.
