روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۲۱۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن سهل بن زياد عن محمد بن الحسن بن شمون عن عبد الله بن عبد الرحمن الاصم عن عبد الرحمن بن الحجاج قال قال لي ابو الحسن ع :

اِتَّقِ اَلْمُرْتَقَى اَلسَّهْلَ إِذَا كَانَ مُنْحَدَرُهُ‏ وَعْراً قَالَ وَ كَانَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ يَقُولُ لاَ تَدَعِ اَلنَّفْسَ وَ هَوَاهَا فَإِنَّ هَوَاهَا فِي رَدَاهَا وَ تَرْكُ اَلنَّفْسِ وَ مَا تَهْوَى أَذَاهَا وَ كَفُّ اَلنَّفْسِ عَمَّا تَهْوَى دَوَاهَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۲۸۳

از عبد الرحمن بن حجّاج، گويد: أبو الحسن (ع) به من فرمود: از برآمدن نردبانى كه بالا رفتنش آسان است بپرهيز هر گاه پرتگاه هلاكت بارى دارد. گويد: امام صادق (ع) مى‏فرمود: خود را به دلخواه وامنه، كه خواهش نفس نابودى خود است، دل به هوس دادن درد و آزارى است و خوددارى از آنچه دلخواهد داروى آن است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۲

عبد الرحمن بن الحجاج گويد: حضرت موسى بن جعفر عليه السلام بمن فرمود: بپرهيز از نردبانى كه بالا رفتنش آسان و پائين آمدنش دشوار است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۱

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از سهل بن زياد، از محمد بن حسن بن شمّون، از عبداللَّه بن عبد الرحمان اصم، از عبد الرحمان بن حجّاج كه گفت: حضرت امام موسى‏كاظم عليه السلام به من فرمود كه: «از سراشيبى‏اى كه بالا رفتنش آسان و پايين آمدنش سخت‏ است، بپرهيز». «۱» تتمّه حديث: و فرمود كه: «حضرت ابوعبداللَّه عليه السلام مى‏فرمود كه: نفس را با خواهش آن وا مگذار؛ زيرا كه خواهش آن در چيزى است كه موجب هلاكت آن است، و وا گذاشتن نفس با آنچه آرزو دارد، باعث آزار و رنج آن است، و باز داشتن نفس از آنچه شوق آن دارد، دواى آن است». __________________________________________________

(۱). به دليل تفصيل ترجمه اصلى و به صورت استثنايى متن ترجمه در اينجا تغيير يافت و مطابق با متن و اعراب فعلى‏كافى در صفحه روبرو است، اما ترجمه مترجم كه آن را به پانوشت منتقل كرده‏ايم، مناسب با «أتقَى المرتقى» به صيغه افعل تفضيل است. متن ترجمه‏ى اصلى چنين است: «پرهيزشده‏تر موضعى از بالا رفتنگاه نرم و آسان؛ يعنى موضعى كه از جميع مواضع نرم و هموار كه آسان بر آنها بالا مى‏روند، چون تل و كدار، از آن بيشتر پرهيز مى‏شود، در زمانى كه اين امر بروز مى‏كند، وقتى است كه موضع انحدار و سراشيبى آن، سخت و ناهموار باشد. و مراد اين است كه، آنكه بر موضعى كه مانند تل و كدار باشد، بالا مى‏رود، هرگاه موضعى از آن، نرم و آسان و هموار باشد، بر او دشوار نباشد، وليكن چون مكان، سراشيب شود و سراشيبى زمين سخت و درشت باشد، در آن وقت، دشوارى آن بر او معلوم مى‏شود، و مى‏فهمد كه بايست در آن موضع نرم عبور نكند كه در اين سنگلاخ افتد. و ظاهر اين است كه مقصود حضرت عليه السلام اين باشد كه، در پيروى كردن هوى و هوس در اين دنيا، كه مانند طَرَف هموار تل و كدار است، دشوارى در سلوك آن نيست، و صاحبش، اشكال و زحمت آن را نمى‏فهمد، و بر آن پشيمانى ندارد. امّا در آخرت كه شبيه است به طرَف ناهموار تل و كدار، معلوم خواهد شد كه چه دشوارى‏ها در آن بوده، كه موجب پرهيز بوده از آن، و از آنچه سلوكش باعث وقوع در آن بوده، و تا آن وقت نشود، كسى كه پيرو هوا و هوس است، بر كميّت و كيفيّت آنها اطّلاع به هم نرساند». (مترجم)