روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۱۴۱
آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر
محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن ابن محبوب عن عبد الله بن سنان و عبد العزيز العبدي عن عبد الله بن ابي يعفور عن ابي عبد الله ع قال :
الکافی جلد ۲ ش ۱۱۴۰ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۱۱۴۲ | |||||||||||||
|
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۲۴۱
امام صادق (ع) فرمود: هر كه بامداد و شام كند و اكبر همّ او دنيا باشد، خدا تعالى فقر و پريشانى را جلو چشمش نهد و كارش را پريشان سازد و از دنيا نرسد مگر بدان چه خدا قسمتِ او كرده است و هر كه بامداد كند و شامگاهان نمايد و آخرت مهمّ اكبر او باشد، خدا در دلش توانگرى و بىنيازى مقرر سازد و كار زندگى او را جمع و فراهم نمايد.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۸
و نيز آن حضرت عليه السّلام فرمود: هر كه بامداد كند و روز را بشب رساند و بزرگترين اندوهش دنيا باشد خداى تعالى فقر و پريشانى را جلوى چشمش نهد، و كارش را پريشان سازد، و بجز بدان چه خداوند روزى او كرده نرسد، و هر كه بامداد كند و شام كند و بزرگترين اندوهش آخرت باشد، خداوند توانگرى و بىنيازى در دلش نهد و كارش را منظم كند.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۷۵۳
محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از ابن محبوب، از عبداللَّه بن سنان، و عبد العزيز عبدى، از عبد اللَّه بن ابى يعفور، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:
«هر كه صبح و شام كند و دنيا مقصود بزرگترش باشد، خداى عز و جل فقر را در ميان دو چشمش قرار دهد، و امرش را پراكنده گرداند، و از دنيا نيابد، مگر آنچه را كه از برايش قسمت شده. و هر كه صبح و شام كند و آخرت مقصود بزرگترش باشد، خداى عز و جل بىنيازى را در دلش قرار دهد، و امرش را از برايش جمع كند».