روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۱۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن الهيثم بن ابي مسروق عن يزيد بن اسحاق شعر عن الحسين بن عطيه عن ابي عبد الله ع قال :

اَلْمَكَارِمُ عَشْرٌ فَإِنِ اِسْتَطَعْتَ أَنْ تَكُونَ فِيكَ فَلْتَكُنْ‏ فَإِنَّهَا تَكُونُ فِي اَلرَّجُلِ وَ لاَ تَكُونُ فِي وَلَدِهِ وَ تَكُونُ فِي اَلْوَلَدِ وَ لاَ تَكُونُ فِي أَبِيهِ وَ تَكُونُ فِي اَلْعَبْدِ وَ لاَ تَكُونُ فِي اَلْحُرِّ قِيلَ وَ مَا هُنَّ قَالَ صِدْقُ اَلْبَأْسِ‏ وَ صِدْقُ اَللِّسَانِ‏ وَ أَدَاءُ اَلْأَمَانَةِ وَ صِلَةُ اَلرَّحِمِ‏ وَ إِقْرَاءُ اَلضَّيْفِ‏ وَ إِطْعَامُ اَلسَّائِلِ‏ وَ اَلْمُكَافَأَةُ عَلَى اَلصَّنَائِعِ‏ وَ اَلتَّذَمُّمُ لِلْجَارِ وَ اَلتَّذَمُّمُ لِلصَّاحِبِ‏ وَ رَأْسُهُنَّ اَلْحَيَاءُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۱۷۷

از عبد الله بن مسكان از امام صادق (ع) كه فرمود:مكارم (سر فرازيها) ده‏اند، اگر مى‏توانى كه در وجود تو باشند بايد باشند، اينها بسا كه در مردى باشند و در فرزندش نباشند يا در فرزند باشند و در پدرش نباشند و يا در بنده‏اى باشند و در آزادى نباشند؛ گفته شد كه: آنها چيستند؟ فرمود: به راستى نوميد بودن (از آنچه در دست ديگر است) (صدق البأس- به راستى نبرد كردن خ ل) و راستگوئى و پرداخت امانت و صله رحم و پذيرائى از مهمان و اطعام سائل و پاداش دادن به هر احسان و نگهدارى از همسايه و نگهدارى از رفيق و همصحبت و سر همه مكارم حيا و شرم است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۹۲

حسين بن عطيه گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: مكارم ده چيز است، اگر ميتوانى آنها را داشته باش، زيرا گاهى شخصى آنها را دارد و فرزندش ندارد و گاهى در فرزند هست و در پدرش نيست، و گاهى در برده هست و در آزاد نيست، عرض شد: آنها چه هستند؟ فرمود: نوميدى حقيقى (از آنچه‏ دست مردم است) و راستى زبان و اداء امانت وصله رحم و پذيرائى از مهمان و غذا دادن بسائل (كسى كه از او غذا طلبد) و جبران نيكى‏هاى و مراعات حق همسايه و مراعات حق رفيق «۱» و سر همه مكارم (افضل و عاليتر از همه) حيا و شرم است (زيرا كسى كه در برابر خالق و مخلوق شرم داشته باشد، همه اين مكارم را انجام ميدهد و همان خصلت حيا بر تمام اين مكارم داعى و باعث مى‏شود).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۱۶۵

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از هيثم بن ابى‏مسروق، از يزيد بن اسحاق شعر، از حسين بن عطيّه، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «مكارم اخلاق ده چيز است؛ پس اگر بتوانى كه آنها در تو باشد، بايد كه باشد؛ زيرا كه آنها در مردى مى‏باشد و در فرزندش نمى‏باشد، و در فرزند مى‏باشد و در پدرش نمى‏باشد، و در بنده مى‏باشد و در آزاد نمى‏باشد». به آن حضرت عرض شد كه: آنها چيست؟ فرمود:

«راستى، فروتنى، و ترس، و درويشى، و راستى زبان كه دروغ نگويد، و اداى امانت كه به صاحبش برساند، و صله رحم به جا آوردن، و ميهمان‏نوازى به تحفه و تكلّف از برايش آوردن، و سائل را طعام دادن، و بر كارها جزا دادن به وضعى كه با آنها برابرى كند، و ننگ و عار داشتن از براى همسايه از آنچه از براى خود ننگ و عار مى‏دارد، و ننگ و عار داشتن از براى يار و صاحب خويش، و سَرِ همه اينها شرم داشتن است».