روایت:الکافی جلد ۱ ش ۵۷۸

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي عن ابيه عن القاسم بن محمد عن الزيات عن عبد الله بن ابان الزيات و كان مكينا عند الرضا ع قال :

قُلْتُ‏ لِلرِّضَا ع‏ اُدْعُ اَللَّهَ لِي وَ لِأَهْلِ بَيْتِي فَقَالَ أَ وَ لَسْتُ أَفْعَلُ وَ اَللَّهِ إِنَّ أَعْمَالَكُمْ لَتُعْرَضُ عَلَيَّ فِي كُلِّ يَوْمٍ وَ لَيْلَةٍ قَالَ فَاسْتَعْظَمْتُ ذَلِكَ فَقَالَ لِي أَ مَا تَقْرَأُ كِتَابَ اَللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَّ وَ قُلِ اِعْمَلُوا فَسَيَرَى اَللََّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ‏ وَ اَلْمُؤْمِنُونَ‏ قَالَ هُوَ وَ اَللَّهِ‏ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۱۸۳

عبد اللَّه بن ابان زيات كه خدمت امام رضا (ع) مقامى داشت گويد: به آن حضرت عرض كردم: براى من و خاندانم به درگاه خدا دعا كن، فرمود: مگر دعا نمى‏كنم، به خدا كردار شما هر روز و هر شب به من عرضه مى‏شود، گويد: من اين سخن را بسيار بزرگ شمردم، فرمود: قرآن خدا را نمى‏خوانى؟ او فرمايد: «بگو اى محمد، در كار باشيد كه محققاً مى‏بيند كردار شما را خدا و رسولش و مؤمنان» فرمود: آن مؤمن بخدا على بن ابى طالب بود.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۳۱۹

عبد اللَّه بن ابان زيات كه نزد حضرت رضا عليه السلام منزلتى داشت، گويد بآن حضرت عرضكردم: براى من و خانواده‏ام بدرگاه خدا دعا بفرما. فرمود: مگر من دعا نميكنم؟! بخدا كه اعمال شما در هر صبح و شام بر من عرضه مى‏شود، عبد اللَّه گويد: من اين مطلب را بزرگ شمردم، بمن فرمود: مگر تو كتاب خداى عز و جل را نميخوانى كه فرمايد؟ «بگو (اى محمد) در عمل كوشيد كه خدا و رسولش و مؤمنان كردار شما را مبينند» بخدا كه آن مؤمن على بن ابى طالب است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۷۱۱

على روايت كرده از پدرش، از قاسم بن محمد زيّات، از عبداللَّه بن ابان زيّات و او در نزد امام رضا عليه السلام صاحب قدر و جاه بود كه گفت: به خدمت امام رضا عليه السلام عرض كردم كه دعا كن براى من و براى اهل خانه من. حضرت فرمود كه: «آيا من چنانم كه اين را نكنم؟ به خدا سوگند كه اعمال شما در هر روز و هر شب بر من عرض مى‏شود». راوى مى‏گويد كه: من اين را بسيار بزرگ شمردم. حضرت به من فرمود كه: «آيا كتاب خداى عزّوجل را نمى‏خوانى: «وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ»؟» فرمود: «به خدا سوگند كه مؤمن، على بن ابى‏طالب عليه السلام است» (و باقى امامان نيز مؤمنانند كه در آيه مذكورند و چون امير المؤمنين عليه السلام رأس و رئيس ايشان است، و علاوه بر اين، آنچه از براى آن حضرت ثابت است، از راه امامت از براى ايشان نيز ثابت است، لهذا حضرت به ذكر آن حضرت اكتفا نمود. و قطع نظر از اين كرده، اختصاص با مطلوب و صدر حديث، منافات دارد).