روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۰۰۲

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن احمد بن محمد بن عبد الله عن ابن مسعود عن عبد الله بن ابراهيم الجعفري قال سمعت اسحاق بن جعفر يقول سمعت ابي يقول :

اَلْأَوْصِيَاءُ إِذَا حَمَلَتْ بِهِمْ أُمَّهَاتُهُمْ أَصَابَهَا فَتْرَةٌ شِبْهُ اَلْغَشْيَةِ فَأَقَامَتْ فِي ذَلِكَ‏ يَوْمَهَا ذَلِكَ إِنْ كَانَ نَهَاراً أَوْ لَيْلَتَهَا إِنْ كَانَ لَيْلاً ثُمَّ تَرَى فِي مَنَامِهَا رَجُلاً يُبَشِّرُهَا بِغُلاَمٍ عَلِيمٍ حَلِيمٍ فَتَفْرَحُ لِذَلِكَ ثُمَّ تَنْتَبِهُ مِنْ نَوْمِهَا فَتَسْمَعُ مِنْ جَانِبِهَا اَلْأَيْمَنِ فِي جَانِبِ اَلْبَيْتِ صَوْتاً يَقُولُ حَمَلْتِ بِخَيْرٍ وَ تَصِيرِينَ إِلَى خَيْرٍ وَ جِئْتِ بِخَيْرٍ أَبْشِرِي‏ بِغُلاَمٍ حَلِيمٍ عَلِيمٍ‏ وَ تَجِدُ خِفَّةً فِي بَدَنِهَا ثُمَّ لَمْ تَجِدْ بَعْدَ ذَلِكَ اِمْتِنَاعاً مِنْ جَنْبَيْهَا وَ بَطْنِهَا فَإِذَا كَانَ‏ لِتِسْعٍ مِنْ شَهْرِهَا سَمِعَتْ فِي اَلْبَيْتِ حِسّاً شَدِيداً فَإِذَا كَانَتِ اَللَّيْلَةُ اَلَّتِي تَلِدُ فِيهَا ظَهَرَ لَهَا فِي اَلْبَيْتِ نُورٌ تَرَاهُ لاَ يَرَاهُ غَيْرُهَا إِلاَّ أَبُوهُ فَإِذَا وَلَدَتْهُ وَلَدَتْهُ قَاعِداً وَ تَفَتَّحَتْ لَهُ‏ حَتَّى يَخْرُجَ مُتَرَبِّعاً يَسْتَدِيرُ بَعْدَ وُقُوعِهِ إِلَى اَلْأَرْضِ فَلاَ يُخْطِئُ اَلْقِبْلَةَ حَيْثُ كَانَتْ بِوَجْهِهِ ثُمَّ يَعْطِسُ‏ ثَلاَثاً يُشِيرُ بِإِصْبَعِهِ بِالتَّحْمِيدِ وَ يَقَعُ مَسْرُوراً مَخْتُوناً وَ رَبَاعِيَتَاهُ‏ مِنْ فَوْقٍ وَ أَسْفَلَ وَ نَابَاهُ وَ ضَاحِكَاهُ وَ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ مِثْلُ سَبِيكَةِ اَلذَّهَبِ نُورٌ وَ يُقِيمُ يَوْمَهُ وَ لَيْلَتَهُ تَسِيلُ يَدَاهُ ذَهَباً وَ كَذَلِكَ اَلْأَنْبِيَاءُ إِذَا وُلِدُوا وَ إِنَّمَا اَلْأَوْصِيَاءُ أَعْلاَقٌ‏ مِنَ اَلْأَنْبِيَاءِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۸۱

اسحق بن جعفر گويد: شنيدم پدرم (امام صادق (ع) مى‏فرمود: چون اوصياء در شكم مادر قرار گيرند تا مدت يك روز به مادر آنها يك سستى دست دهد به مانند بيهوشى يا اگر شب باشد تا مدت يك شب و سپس در خواب بيند كه يك مژده بخشى او را به پسرى بردبار، مژده مى‏دهد و از آن شاد گردد و از خواب بيدار شود و از سمت راست خود در خانه‏اى كه هست آوازى شنود كه مى‏گويد: به خير آبستن شدى، سَرانجام خير دارى و خير آوردى، مژده‏ات باد به پسرى بردبار دانشمند، و در تن خود يك حال سبكى درك كند و سپس از آن ديگر فشارى (اتساعى خ ل) در پهلوها و شكم خود درك نكند و چون نه ماه او بگذرد در خانه حس و جنجال سختى بشنود و چون شبى آيد كه در آن بزايد، در خانه‏ نورى براى او عيان شود كه آن را ببيند و ديگرى جز پدر امام آن را نبيند و چون او را بزايد نشسته باشد و برايش گشايشى شود كه چهار زانو بيرون آيد و بچرخد روى زمين تا برابر قبله گردد هر سو كه باشد، سپس سه بار عطسه كند و با انگشت براى حمد خدا اشارت نمايد، شاد و ختنه شده به دنيا آيد، دندانهاى چهارمين او (كه پهلوى جفت دندان‏هاى پيشين است) از بالا و پائين و دندان‏هاى نيش او و دو دندان دنبال آنها كه ضواحك خوانند (زيرا هنگام خنده ظاهر شوند) بر آمده باشد و جلوى او نورى باشد كه چون شمش طلا بدرخشد و تا يك شب و روز از دو دستش سيل طلا روان است، و انبياء همچنين باشند چون زائيده شوند و همانا اوصياء آويزه‏هاى انبياء باشند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۳۰

اسحاق بن جعفر گويد: شنيدم پدرم (امام صادق عليه السلام) ميفرمود: هنگامى كه مادران ائمه بآنها باردار شوند، سستى مانند بيهوشى ايشان را فرا گيرد كه اگر در روز باشد يك روز و اگر در شب باشد يك شب در آن حال بسر برد، سپس در خواب بيند كه مردى او را بپسرى دانا و بردبار مژده ميدهد، او از آن مژده مسرور گردد و از خواب بيدار شود، و از طرف راستش از جانب خانه صدائى شنود كه گويد: بخير آبستن شدى و بسوى خير بگرائى، و با خير آمدى [خير آوردى‏] مژده باد ترا بپسرى بردبار و دانا، و در تن خود احساس سبكى كند و پس از آن از پهلوها و شكمش ناراحتى نبيند. و چون ماه نهم شود در خانه، آواز بلندى [صداى حركتى‏] بگوشش رسد و چون شب زائيدنش فرا رسد، در خانه نورى ظاهر شود كه جز او و پدرش آن را نبينند (چنان كه پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله فرشته را ميبيند و ديگران نميبينند) و چون او را بزايد نشسته باشد (نه آنكه با سر فرود آيد) و برايش گشايش شود تا چهار زانو بيرون آيد و پس از اينكه روى زمين قرار گيرد، بچرخد تا قبله بهر طرف باشد، از آن منحرف نشود، سپس سه بار عطسه كند و با انگشت بحمد خدا اشاره كند (چنان كه مستحب است پس از عطسه انگشت را سر بينى گذاشته حمد خدا گويند) و ناف بريده و ختنه شده باشد و دندانهاى رباعيش از بالا و پائين و دو دندان نيش و دو دندان ضاحكه‏اش برآمده باشد (گويا نبودن دندانهاى ديگر براى اينست كه پستان مادر را آزرده نكند) و در مقابلش نورى مانند شمش طلا بدرخشد و تا يك شبانه روز از دو دستش‏ نورى طلائى ساطع است و پيغمبران هم در زمان تولد چنينند (نسبت بتمام حالات) و همانا اوصياء آويزه (اشرف اولاد) پيغمبرانند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۳۵

حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از احمد بن محمد بن عبداللَّه، از ابن مسعود، از عبداللَّه بن ابراهيم جعفرى روايت كرده است كه گفت: شنيدم از اسحاق بن جعفر كه مى‏گفت: شنيدم از پدرم، حضرت امام جعفر صادق عليه السلام، كه مى‏فرمود: «اوصيا چون مادران ايشان به ايشان حامله شوند، سستى مانند غَش به ايشان رسد، و در تمام آن روز اگر روز باشد، و در همه آن شب اگر شب باشد، بر اين حال بماند (كه گويا در غَش است). پس مردى را در خواب ببيند كه او را مژده دهد به پسرى بردبار دانا، و به اين بشارت شاد شود. بعد از آن، از خواب بيدار شود و از جانب راست خود، از كنار خانه آوازى بشنود كه كسى بگويد كه: حامله شدى به خوبى، و بازگشت تو به خوبى خواهد بود، و چيز خوبى را آوردى. بشارت باد تو را به پسرى بردبار دانا. و در بدن خود سبكى بيابد و بعد از آن، از پهلوها و شكم خويش ناخوشى نيابد، و چون نه ماه از حملش بگذرد، آواز سختى را در خانه بشنود، و صاحب آن را نببيند، و چون شبى كه در آن مى‏زايد، بيايد از براى او نورى در آن خانه ظاهر شود، آن را ببيند و غير از او، كسى آن را نبيند، مگر پدر امام و چون او را بزايد، بزايد او را نشسته، و به جهت امام چنان از هم باز شود كه امام چهار زانو بيرون آيد، و بعد از آن‏كه به زمين رسيد، گرد بنشيند و از قبله تجاوز نكند تا آن‏كه در برابر روى او باشد (يعنى: به هر طرف كه روى او باشد، به جانب قبله بگرداند). پس، سه مرتبه عطسه كند و به انگشت خويش، اشاره به حمد خدا نمايد، و به زمين آيد ناف بريده و ختنه كرده، و دو دندان پيش او از بالا و پايين و همچنين دو دندان نيشتر و دندان‏هاى خنده او روئيده باشد (حاصل آن‏كه امام را در هنگام تولد، دوازده دندان باشد: رباعيات و انياب و ضواحك، و اما طواحن كه آن را دندان آسيا مى‏گويند و آن دوازده است، و چهار دندان نواجذ كه آن را دندان عقل مى‏گويند، بعد از آن بيرون مى‏آيد). و در پيش روى او نور زردى است مانند شمش طلا و در آن روز و در آن شب، چنان مى‏ماند كه نورى مانند طلا از دست‏هاى او روان مى‏شود و پيغمبران همچنين‏اند، چون متولد شوند، و جز اين نيست كه اوصيا چيزهاى نفيس‏اند از پيغمبران عليهم السلام».