بِالْعُدْوَة
از الکتاب
«عُدْوَة» از مادّه «عَدْو» (بر وزن سرو) در اصل، به معناى تجاوز کردن است ولى به حاشیه و اطراف هر چیز نیز «عَدْو» گفته مى شود; زیرا از حد وسط به یک جانب تجاوز کرده است، و در آیه مورد بحث، به همین معناى طرف و جانب آمده است.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
[انفال:42]. عدوه كنار بيابان و دره است. «اَلْعُدْوَةُ: شاطِىءُ الْوادى وَ جانِبُهُ». يعنى آنگاه كه شما در كناره نزديكتر و آنها در كناره دورتر بودند و كاروان پائين از شما بود. مراد نزديكى و دوری نسبت به مدينه است چنان كه گفتهاند.
کلمات نزدیک مکانی
وَ هُم الدّنْيَا أَنْتُم الْقُصْوَى قَدِير إِذ بِالْعُدْوَة شَيْء الرّکْب أَسْفَل کُل مِنْکُم عَلَى اللّه لَو تَوَاعَدْتُم لاَخْتَلَفْتُم
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
