تُعَزّرُوه
«تُعَزِّرُوهُ» از مادّه «تعزیر» در اصل به معناى «منع» است، سپس به هر گونه دفاع و نصرت و یارى کردن در مقابل دشمنان، اطلاق شده است. به بعضى از مجازات هایى که مانع از گناه مى شود نیز «تعزیر» مى گویند. مطابق این تفسیر ضمیرى که در «تُعَزِّرُوهُ» آمده، به شخص پیامبر(صلى الله علیه وآله) باز مى گردد، و هدف از آن دفاع از او در مقابل دشمن، و تعظیم و بزرگداشت او است (این تفسیر را «شیخ طوسى» در «تبیان» و «طبرسى» در «مجمع البیان» و بعضى دیگر برگزیده اند). اما جمعى از مفسران معتقدند که تمام ضمیرهاى آیه به خداوند باز مى گردد، و منظور از «تعزیر» در اینجا، یارى دین خدا، و بزرگداشت او و آئین او است; دلیل آنها در انتخاب این تفسیر، هماهنگ شدن تمام ضمیرهاى موجود در آیه است. ولى تفسیر اول مناسب تر به نظر مى رسد.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
(بر وزن فلس) يارى. همچنين است تعزير. در اقرب الموارد آمده: «عَزَرَ فُلاناً:اَعانَهُ - عَزَّرَ زَيْداً: اَعانَهُ وَ قَوّاهُ وَ نَصَرَهُ بِلِسانِهِ وَ سَيْفِهِ». [فتح:9]. تا به خدا و رسولش ايمان بياوريد و رسولش را يارى كنيد. راغب گويد: تعزير نصرت توأم با تعظيم است. و تعزير (تنبيه مجرم) را از آن تعزير گويند كه آن تأديب است و تأديب يارى كردن بر مجرم است. در صحاح و قاموس نيز تعظيم و توقير را از جمله معانى آن شمرده است در مجمع ذيل آيه [مائده:12]. نصرت و تعظيم نقل كرده است. در آيه [اعراف:157]. به قرينه «نَصَرُوهُ» بايد به معنى تعظيم باشد به نظر مجمع و نهايه: اصل تعزير به معنى ردّ و منع است و چون دشمن كسى را ردّ و منع كنيم او را يارى و توقير كردهايم.
