الرّقَاب
از الکتاب
ریشه کلمه
- رقب (۲۴ بار)
قاموس قرآن
گردن. ولى در متعارف مراد از آن بَرده است چنانكه از رأس و ظهر مركوب اراده مىكنند (راغب) [نساء:92]. هر كه مؤمنى را به خطا بكشد بر اوست آزاد كردن يك بنده مؤمن. اطلاق رقبه بر مملوك تسميه شيى به نام اشرف اجزاء آن است (اقرب) جمع آن رقاب است [توبه:60]. منظور غلامان و كنيزان است كه مال زكوة آزاد مىشوند در آيه [محمّد:4]. منظور گردنها است.
کلمات نزدیک مکانی
وَ فِي حَتّى فَضَرْب إِذَا کَفَرُوا الْغَارِمِين أَقَام قُلُوبُهُم الصّلاَة اللّه السّائِلِين أَثْخَنْتُمُوهُم الّذِين السّبِيل فَشُدّوا لَقِيتُم ابْن الْمُؤَلّفَة فَإِذَا سَبِيل أَمْثَالَهُم آتَى الْوَثَاق فَإِمّا الزّکَاة لِلنّاس عَلَيْهَا مَنّا الْمَسَاکِين الْعَامِلِين الْمُوفُون بَعْد بِعَهْدِهِم
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
