نتایج جستجو

مهمترین حمایت از فقرا ۵ مساکین: اطعام مساکین ۴; اهمیت اطعام مساکین ۳; تبلیغ امداد به مساکین ۳; حقوق مساکین ۴; موانع امداد به مساکین ۷ معاد: آثار تکذیب معاد

گرسنگى ۵ گناه: گناهان کبیره ۲; گناه نابخشودنى ۲ مساکین: آثار ترک اطعام به مساکین ۱، ۲; وجوب اطعام به مساکین ۴ مسکنت: نشانه هاى مسکنت ۵

۲; مال دوستى اصحاب الجنة ۳ باغ سوخته: قصه باغ سوخته ۱، ۴ مساکین: ترک استثناء سهم مساکین ۲; مساکین و اصحاب الجنة ۴

اطمینان در قیامت ۳ مال دوستى: اجتناب از مال دوستى ۴، ۵ مساکین: تأمین مساکین ۴; حسن معاشرت با مساکین ۵ نفس مطمئنه: آرامش اخروى صاحبان نفس مطمئنه ۱، ۲; مدح

در ادیان ۴; مشروعیت عقد شرکت ۴ غصب: ناپسندى غصب ۹ مساکین: حمایت از مساکین ۵; محافظت از اموال مساکین ۱۲ مسکین: درآمد مسکین ۶; شغل مسکین ۶; مراد از مسکین

باغ سوخته: قصه باغ سوخته ۱، ۲ ثروت: نقش ثروت ۴ خدا: امتحانهاى خدا ۴ مساکین: استثناء سهم مساکین ۱

اصحاب الجنة ۲ باغ سوخته: قصه باغ سوخته ۱، ۲; میوه هاى باغ سوخته ۲ مساکین: ممانعت از ورود مساکین ۱

رضایت خدا ۱ فاطمه(س): اخلاص فاطمه(س) ۶; فضایل فاطمه(س) ۶ مخلصان :۶ مساکین: اطعام به مساکین ۱ یتیم: اطعام یتیم ۱ صاحبان روض الجنان از خاصه و کشف الاسرار از

خدا در بهشت ۳ مخلصان: مخلصان در بهشت ۲; همنشینان مخلصان در بهشت ۲ مساکین: احترام مساکین ۵ نفس راضیه: بهشت صاحبان نفس راضیه ۱; دعوت از صاحبان نفس راضیه ۱;

صدقة او نسک) امام صادق (ع): ... و جعل الصیام ثلاثة ایام و الصدقة على ستّة مساکین لکل مسکین مدّین و النّسک شاة .... ۳۰ - ملاک مکّى بودن، سکونت در شعاع هجده

میوه‌ی آنها بخورید و به هنگام رسیدن و چیدن و درو کردنشان از آنها (به فقراء و مساکین) ببخشید و زکات لازم آنها را بدهید، و (در خوردن و یا بخشیدن از آنها) اسراف

مهاجرين و گفته‏اند بدل است از يتامى و مساكين و ابن سبيل، آن وقت فى‏ء مخصوص رسول خدا و ذى القربى و يتامى و مساكين و ابن سبيل مهاجرين است. ولى بهتر از همه

مى‏آيند عبارتند از الف تثنيه و الف بعضى از جمع‏ها مثل مُسلِمان، مسلمات و مساكين نوعى كه در آخر واقع مى‏شوند عبارتند از الف تأنيت مثل حُبلى و بيضاء و الف

الْأَيْمَان يُؤَاخِذُکُم فَکَفّارَتُه لٰکِن إِطْعَام وَ عَشَرَة أَيْمَانِکُم مَسَاکِين فِي مِن بِاللّغْو أَوْسَط اللّه مَا تُطْعِمُون در حال بارگیری...

بَعْد تَوْکِيدِهَا لا إِطْعَام بِمَا عَشَرَة يُؤَاخِذُکُم لٰکِن عَاهَدْتُم مَسَاکِين قَد مِن إِذَا جَعَلْتُم أَيْمَانِکُم أَوْسَط عَلَيْکُم مَا فِي بِعَهْد

مى‏آيند عبارتند از الف تثنيه و الف بعضى از جمع‏ها مثل مُسلِمان، مسلمات و مساكين نوعى كه در آخر واقع مى‏شوند عبارتند از الف تأنيت مثل حُبلى و بيضاء و الف

نمى‏كنند [نور:22]، صاحبان فضل و وسعت كوتاهى نكنند از اين كه به نزديكان و مساكين چيزى بدهند، كلمه «يأتل» را در آيه، قسم خوردن معنى كرده‏اند ولى معناى اوّلى

گسيختن ذرّات موجودات از همديگر است تا ذره‏اى در بطن ذره‏اى نماند. کَامِلَة مَسَاکِين تِلْک إِطْعَام فَکَفّارَتُه مِن ذٰلِک رَجَعْتُم أَوْسَط إِذَا لِمَن الْأَيْمَان

فَيَنْتَقِم تَسْأَلُوا سَأَلَهَا مَعَکُم إِذ اسْتَزَلّهُم يُحِب يُرِيد إِنّمَا مَسَاکِين لَک الظّالِمِين الْجَمْعَان طَعَام الّذِين مِنْه عَلِم در حال بارگیری.

سالانه كفايت نمى‏كند مى‏توانند كسر مخارج خويش را از زكوة دريافت دارند. 2- مساكين. فقهاء در تفسير آن مى‏گويند: مسكين كسى است كه حالش از فقير بدتر باشد يعنى

دنيا ايمان بخداوند عظيم الشّأن نداشت و كسيرا ترغيب و تحريص باطعام فقراء و مساكين و اداء حقوق واجبه الهيّه نمى‌نمود چه رسد بآنكه خودش ادا نمايد و قمّى ره

به مسکین پرداخت کنند. (و على الذین یطیقونه فدیة طعام مسکین) ۱۴ - توجّه به مساکین و نیازمندان در جعل احکام و مقررات دین (و على الذین یطیقونه فدیة طعام مسکین)

دنيا ايمان بخداوند عظيم الشّأن نداشت و كسيرا ترغيب و تحريص باطعام فقراء و مساكين و اداء حقوق واجبه الهيّه نمى‌نمود چه رسد بآنكه خودش ادا نمايد و قمّى ره

«أَوْسَطِ» به كسى گويند كه معتدل و به دور از افراط و تفريط باشد. «1» رسيدگى به مساكين مستحب نيست، بلكه واجب است، زيرا خداوند به خاطر ترك مستحب كسى را كيفر نمى‌دهد

مشيت تكوينى خود از هيچكس ايمان نخواسته است . رواياتى در مورد حق فقراء و مساكين در محصول زراعت . معناى : (( ثمانيه ازواج من الظاءن اثنين ... )) . در قيامت

سبحانى مى‌باشد، كه قدم بردارند و سير كنند در زمين و مشاهده نمايند شهرها و مساكين ياغيان را كه چگونه به شآمت مخالفت و كفر، نه اسمى از آنان و نه اثرى از منازل

خواستارم. پاسخ آمد: «رحمتى لمن رحم المساكين ليلة القدر»، رحمت من در ترحّم بر مساكين در شب قدر است. گفت: خدايا، جواز عبور از صراط مى‌خواهم. پاسخ آمد: «ذلك لمن

‌ يا ‌ حرام‌ و ‌بر‌ مخالفتش‌ كفاره‌ دارد تحرير رقبه‌ ‌ يا ‌ اطعام‌ عشرة مساكين‌ ‌ يا ‌ كسوه‌ ‌آنها‌ و ‌با‌ عدم‌ تمكن‌ سه‌ روز صيام‌. و قسم‌ ديگر ‌بر‌ وقوع‌

نمودن بلكه به طيب نفس و قول نيكو و بشاشت وجه و طلاقت لسان صدقات را بر فقرا و مساكين عطا كنند. لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ‌: مر اين جماعت منفقين را باشد

مشيت تكوينى خود از هيچكس ايمان نخواسته است . رواياتى در مورد حق فقراء و مساكين در محصول زراعت . معناى : (( ثمانيه ازواج من الظاءن اثنين ... )) . در قيامت

مشيت تكوينى خود از هيچكس ايمان نخواسته است . رواياتى در مورد حق فقراء و مساكين در محصول زراعت . معناى : (( ثمانيه ازواج من الظاءن اثنين ... )) . در قيامت

كنيز و بهائم و غير آن. 3- انفاق مستحبه، مانند خيرات و مبرات و اطعام فقراء و مساكين و امثال آن. «ارشاد ديلمى»: قال رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله و سلّم:

گفت: بلى مى‌دانستم. فرمود: پس چرا ايشان را از ظلم من ترسانيدى و گفتى داخل مساكين خود شويد؟ گفت: ترسيدم چون نظر ايشان بر زينت تو بيفتد مفتون شوند به زينت

خواستارم. پاسخ آمد: «رحمتى لمن رحم المساكين ليلة القدر»، رحمت من در ترحّم بر مساكين در شب قدر است. گفت: خدايا، جواز عبور از صراط مى‌خواهم. پاسخ آمد: «ذلك لمن

مشيت تكوينى خود از هيچكس ايمان نخواسته است . رواياتى در مورد حق فقراء و مساكين در محصول زراعت . معناى : (( ثمانيه ازواج من الظاءن اثنين ... )) . در قيامت

احتياج‌ بصيغه‌ دارد و اللّه‌ باللّه‌ تاللّه‌ و كفاره‌ يمين‌ إِطعام‌ُ عَشَرَةِ مَساكِين‌َ مِن‌ أَوسَطِ ما تُطعِمُون‌َ أَهلِيكُم‌ أَو كِسوَتُهُم‌ أَو تَحرِيرُ رَقَبَةٍ

است. طبق روايات، مقام خليل اللّهى ابراهيم، به خاطر سجده‌هاى بسيار، اطعام مساكين، نماز شب، رد نكردن سائل و مهمان نوازى او بوده است. «2» پيامبر اسلام صلى

نيست‌ سه‌ روز روزه‌ بگيرد چنانچه‌ ميفرمايد فَكَفّارَتُه‌ُ إِطعام‌ُ عَشَرَةِ مَساكِين‌َ مِن‌ أَوسَطِ ما تُطعِمُون‌َ أَهلِيكُم‌ أَو كِسوَتُهُم‌ أَو تَحرِيرُ رَقَبَةٍ

مشيت تكوينى خود از هيچكس ايمان نخواسته است . رواياتى در مورد حق فقراء و مساكين در محصول زراعت . معناى : (( ثمانيه ازواج من الظاءن اثنين ... )) . در قيامت

مشيت تكوينى خود از هيچكس ايمان نخواسته است . رواياتى در مورد حق فقراء و مساكين در محصول زراعت . معناى : (( ثمانيه ازواج من الظاءن اثنين ... )) . در قيامت

يا حسن خلق با رعيت، يا توفيق عدل در حكم و فصل خطاب، يا بخشايش بر عاجزان و مساكين، يا حلاوت مناجات، يا علم به آنكه جز به بارگاه الهى پناهى نيست. در عين المعالى-

كفّاره در آيه 89 سوره مائده آمده است: «فَكَفَّارَتُهُ إِطْعامُ عَشَرَةِ مَساكِينَ مِنْ أَوْسَطِ ما تُطْعِمُونَ أَهْلِيكُمْ أَوْ كِسْوَتُهُمْ أَوْ تَحْرِيرُ

عَشَرَةِ مَسَاكِينَ أَيَّ ذَلِكَ فَعَلَ أَجْزَأَ عَنْهُ فَإِنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيَامُ ثَلاَثَةِ أَيَّامٍ مُتَوَالِيَاتٍ وَ إِطْعَامُ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ مُدّاً

رَقَبَةٍ أَوْ كِسْوَةٌ وَ اَلْكِسْوَةُ ثَوْبَانِ أَوْ إِطْعَامُ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ أَيَّ ذَلِكَ فَعَلَ أَجْزَأَ عَنْهُ فَإِنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيََامُ ثَلاََثَةِ

وصايا و امثال‌ اينها، و مندوبه‌ مثل‌ صله‌ رحم‌ و دست‌گيري‌ ‌از‌ فقراء و مساكين‌ و شعائر اسلامي‌ و حفظ نفوس‌ مسلمين‌ و اعلاء كلمه‌ اسلام‌ و صرف‌ جهاد ‌في‌

رَوَاهُ‏ سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ عَلَيْهِ كَفَّارَةُ إِطْعَامِ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ أَ يُطْعِمُ اَلْكِبَارَ وَ اَلصِّغَارَ سَوَاءً وَ اَلنِّسَاءَ وَ اَلرِّجَالَ

اَلْمَكَانِ اَلَّذِي أُحْصِرَ فِيهِ أَوْ يَصُومُ أَوْ يُطْعِمُ سِتَّةَ مَسَاكِينَ

مَكَانَ اَلَّذِي أُحْصِرَ فِيهِ أَوْ يَصُومُ أَوْ يَتَصَدَّقُ عَلَى سِتَّةِ مَسَاكِينَ وَ اَلصَّوْمُ ثَلاَثَةُ أَيَّامٍ وَ اَلصَّدَقَةُ نِصْفُ صَاعٍ لِكُلِّ

فَأَمَّا مَا رَوَاهُ‏ سَأَلْتُ‏ أَبَا إِبْرَاهِيمَ ع‏ عَنْ إِطْعَامِ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ أَوْ إِطْعَامِ سِتِّينَ مِسْكِيناً أَ يُجْمَعُ ذَلِكَ لِإِنْسَانٍ وَاحِدٍ

إِنَّهُ ضَعُفَ عَنِ اَلصَّوْمِ وَ عَجَزَ قَالَ يَتَصَدَّقُ عَلَى عَشَرَةِ مَسَاكِينَ قُلْتُ إِنَّهُ عَجَزَ عَنْ ذَلِكَ قَالَ فَلْيَسْتَغْفِرِ اَللَّهَ عَزَّ

وَ جَعَلَ اَلصِّيَامَ ثَلاَثَةَ أَيَّامٍ وَ اَلصَّدَقَةَ عَلَى سِتَّةِ مَسَاكِينَ لِكُلِّ مِسْكِينٍ مُدَّيْنِ وَ اَلنُّسُكَ شَاةً قَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ

ثَلاَثَةِ أَيَّامٍ فَمَنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَكَفَّارَتُهُ إِطْعَامُ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ إِذَا أَصَابَهُ وَ هُوَ مُحْرِمٌ

عَلَيْهِ اَلصِّيَامَ ثَلاَثَةَ أَيَّامٍ وَ اَلصَّدَقَةَ عَلَى سِتَّةِ مَسَاكِينَ لِكُلِّ مِسْكِينٍ مُدَّانِ وَ اَلنُّسُكُ شَاةٌ وَ قَالَ‏ أَبُو عَبْدِ

صَحِيحاً فَالصِّيَامُ ثَلاَثَةُ أَيَّامٍ وَ اَلصَّدَقَةُ عَلَى عَشَرَةِ مَسَاكِينَ يُشْبِعُهُمْ مِنَ اَلطَّعَامِ وَ اَلنُّسُكُ شَاةٌ يَذْبَحُهَا فَيَأْكُلُ

يَتَصَدَّقُ وَ اَلصَّوْمُ ثَلاَثَةُ أَيَّامٍ وَ اَلصَّدَقَةُ عَلَى سِتَّةِ مَسَاكِينَ نِصْفُ صَاعٍ لِكُلِّ مِسْكِينٍ

فِيهِ مِنْ غَيْرِ عِلَّةٍ فَتَصَدَّقْ بِعَدَدِ كُلِّ يَوْمٍ عَلَى سَبْعَةِ مَسَاكِينَ نَسْأَلُ اَللَّهَ اَلتَّوْفِيقَ لِمَا يُحِبُّ وَ يَرْضَى‏

مِنْهُ مِنْ غَيْرِ عِلَّةٍ فَتَصَدَّقْ بِعَدَدِ كُلِّ يَوْمٍ عَلَى سَبْعَةِ مَسَاكِينَ نَسْأَلُ اَللَّهَ اَلتَّوْفِيقَ لِمَا يُحِبُّ وَ يَرْضَى‏

إِذَا حَنِثَ اَلرَّجُلُ فَلْيُطْعِمْ عَشَرَةَ مَسَاكِينَ وَ يُطْعِمُ قَبْلَ أَنْ يَحْنَثَ

اَلَّذِي رَوَاهُ‏ فِي مُحْرِمٍ نَتَفَ إِبْطَهُ قَالَ يُطْعِمُ ثَلاَثَةَ مَسَاكِينَ

لِكُلِّ بَيْضَةٍ شَاةٌ فَإِنْ لَمْ يَجِدْ فَالصَّدَقَةُ عَلَى عَشَرَةِ مَسَاكِينَ لِكُلِّ مِسْكِينٍ مُدٌّ فَإِنْ لَمْ يَقْدِرْ فَصِيََامُ ثَلاََثَةِ أَيََّامٍ‏

كَفَّرَهَا رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ قُلْتُ بِمَا كَفَّرَ قَالَ أَطْعَمَ عَشَرَةَ مَسَاكِينَ لِكُلِّ مِسْكِينٍ مُدٌّ قُلْنَا فَمَا حَدُّ اَلْكِسْوَةِ قَالَ ثَوْبٌ

يَفِ فَقَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ كَفَّارَتُهُ إِطْعَامُ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ مُدّاً مُدّاً مِنْ دَقِيقٍ أَوْ حِنْطَةٍ أَوْ تَحْرِيرِ رَقَبَةٍ أَوْ

قَالَ فَاطْلُبُوهُ قَالَ قَدْ طَلَبْنَاهُ فَلَمْ نَجِدْهُ قَالَ فَقَالَ مَسَاكِينُ وَ حَرَّكَ يَدَيْهِ قَالَ فَأَعَادَ عَلَيْهِ قَالَ اُطْلُبْ وَ اِجْهَدْ

آنچه روزه بر آزاد واجب مى‏شود، و بر او آزاد كردن بنده و دادن صدقه و اطعام مساكين نيست.

لِكُلِّ بَيْضَةٍ شَاةٌ وَ إِنْ لَمْ يَجِدْ فَالصَّدَقَةُ عَلَى عَشَرَةِ مَسَاكِينَ لِكُلِّ مِسْكِينٍ مُدٌّ فَإِنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيََامُ ثَلاََثَةِ أَيََّامٍ‏

فَأَمَّا مَا رَوَاهُ‏ إِذَا حَنِثَ اَلرَّجُلُ فَلْيُطْعِمْ عَشَرَةَ مَسَاكِينَ وَ يُطْعِمُ قَبْلَ أَنْ يَحْنَثَ

فَحَنِثَ مَا تَوْبَتُهُ وَ مَا كَفَّارَتُهُ فَوَقَّعَ ع يُطْعِمُ عَشَرَةَ مَسَاكِينَ لِكُلِّ مِسْكِينٍ مُدٌّ وَ يَسْتَغْفِرُ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَ‏

عَلَيْهِ شَاةٌ قُلْتُ فَإِنْ لَمْ يَقْدِرْ قَالَ فَإِطْعَامُ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ فَإِنْ لَمْ يَقْدِرْ عَلَى مَا يَتَصَدَّقُ بِهِ فَعَلَيْهِ صِيَامُ ثَلاَثَةِ

(عليه السّلام ) مى خواست غذا بخورد دستور مى داد جارچى جار بزند تا هر كه از مساكين غذا مى خواهد با يعقوب غذا بخورد، و اگر يعقوب روزه بود موقع افطارش جار مى

كَفَّرَهَا رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ قُلْتُ فَبِمَ كَفَّرَ قَالَ أَطْعَمَ عَشَرَةَ مَسَاكِينَ لِكُلِّ مِسْكِينٍ مُدٌّ قُلْنَا فَمَنْ وَجَدَ اَلْكِسْوَةَ قَالَ ثَوْبٌ

اَلصَّدَقَةِ قَالَ فَلْيَصُمْ ثَمَانِيَةَ عَشَرَ يَوْماً عَنْ كُلِّ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ ثَلاَثَةَ أَيَّامٍ‏

اَلصَّدَقَةِ قَالَ فَلْيَصُمْ ثَمَانِيَةَ عَشَرَ يَوْماً عَنْ كُلِّ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ ثَلاَثَةَ أَيَّامٍ‏

فِي‏ كَفَّارَةِ اَلْيَمِينِ يُطْعِمُ عَشَرَةَ مَسَاكِينَ لِكُلِّ مِسْكِينٍ مُدٌّ مِنْ حِنْطَةٍ أَوْ مُدٌّ مِنْ دَقِيقٍ وَ حَفْنَةٌ أَوْ كِسْوَتُهُمْ‏ لِكُلِّ

ميشود و بايد بوسيله‌ مجتهد جامع‌‌-‌ الشرائط بمصرف‌ برسد، و ديگر ايتام‌ و مساكين‌ و ‌إبن‌ سبيل‌ ‌از‌ سادات‌ و ذراري‌ پيغمبرند ‌که‌ ‌اينکه‌ سه‌ قسمت‌ نيز

الله باللغو فى ايمانكم و لكن يواخذكم بما عقدتم الايمان فكفارته اطعام عشره مساكين » و نيز فرموده : «و لا تجعلوا الله عرضه لايمانكم »و سوگند را در مواردى كه

فِي كَفَّارَةِ اَلْيَمِينِ يُطْعِمُ عَشَرَةَ مَسَاكِينَ لِكُلِّ مِسْكِينٍ مُدٌّ مِنْ حِنْطَةٍ أَوْ مُدٌّ مِنْ دَقِيقٍ وَ حَفْنَةٌ أَوْ كِسْوَتُهُمْ لِكُلِّ

۱۹. (۲). و بعضى گفته‏اند كه: معنى اين است كه، جدا نكردند از آن ميوه، حصّه مساكين را، چنان كه پدر ايشان جدامى‏كرد. (مترجم) (۳). و آن بلاء، آتشى بود كه از

پيوند خويشاوندى انسانى خود را به اين وسيله محكم كنيد. گرچه كلمه «يتامى » و «مساكين » بطور مطلق ذكر شده ولى ظاهرا منظور از آن ايتام و نيازمندان فاميل است زيرا

عَدْلٍ مِنْكُمْ هَدْياً بََالِغَ‏ اَلْكَعْبَةِ أَوْ كَفََّارَةٌ طَعََامُ مَسََاكِينَ أَوْ عَدْلُ ذََلِكَ صِيََاماً أَ وَ تَدْرِي كَيْفَ يَكُونُ عَدْلُ ذَلِكَ

لَهُم أنفِقُوا مِمّا رَزَقَكُمُ اللّهُ»، متضمن دعوتشان به انفاق بر فقرا و مساكين است. و اگر از اموال آنان تعبير كرد به «آنچه خدا روزيشان كرده»، براى اين

عَدْلٍ مِنْكُمْ هَدْياً بََالِغَ‏ اَلْكَعْبَةِ أَوْ كَفََّارَةٌ طَعََامُ مَسََاكِينَ أَوْ عَدْلُ ذََلِكَ صِيََاماً أَ تَدْرِي كَيْفَ يَكُونُ عَدْلُ ذَلِكَ

القربى ، و اليتامى ، و المساكين »، (بپدر و مادر و خويشاوندان و يتيمان و مساكين احسان مى كنيد) بخلاف اينكه امر بصورت امر، و نهى بصورت نهى اداء شود، كه اين

در ثانى مى گوئيم ) هر چه انفاق مى كنيد به والدين و خويشاوندان و ايتام و مساكين و در راه ماندگان انفاق كنيد و از كار خير هر چه به جاى آريد بدانيد كه خدا

عَنْهُمْ وَ إِنَّمَا جَعَلَ اَللَّهُ هَذَا اَلْخُمُسَ خَاصَّةً لَهُمْ دُونَ مَسَاكِينِ اَلنَّاسِ وَ أَبْنَاءِ سَبِيلِهِمْ عِوَضاً لَهُمْ مِنْ صَدَقَاتِ اَلنَّاسِ

داشتن آن سپرى در برابر آتش دوزخ است. و خدا را! خدا را! در باره فقراء، و مساكين، پس ايشان را در معيشت خودتان‏ شريك سازيد. و خدا را! خدا را! در باره جهاد

عَدْلٍ مِنْكُمْ هَدْياً بََالِغَ‏ اَلْكَعْبَةِ أَوْ كَفََّارَةٌ طَعََامُ مَسََاكِينَ أَوْ عَدْلُ ذََلِكَ صِيََاماً ثُمَّ قَالَ أَ وَ تَدْرِي كَيْفَ يَكُونُ

معاد نظر نمى كنند و از آن روى گردانند، و حق را استهزاء نموده و به فقرا و مساكين انفاق نمى كنند، توبيخ مى نمايد. «وَ ءَايَةٌ لهَُّمُ الاَرْضُ الْمَيْتَةُ

خويشاوندان و كلمه (يتامى ) جمع يتيم است كه به معناى كودك پدر مرده است. و كلمه (مساكين ) جمع مسكين است ، كه فرقش با كلمه فقير اين است كه مسكين بدحال تر از فقير

كفر مى ورزند. و مراد از «دادن زكات»، مطلق انفاق مال در راه خدا به فقراء و مساكين است. براى اين كه زكات به معناى صدقه واجبى كه از احكام اسلام است، آن روز،

الله باللغو فى ايمانكم و لكن يواخذكم بما عقدتم الايمان فكفارته اطعام عشره مساكين ». بنابراين معناى آيه اين است كه ، هر كس سوگند بخورد كه ديگر به همسرش نزديك

مى فرمايد: شما نه يتيم را احترام مى كنيد، و نه يكديگر را به دادن صدقه بر مساكين تهىدست سفارش و تشويق مى كنيد، و منشأ اين رفتارتان، مال دوستى است، كه در

گنهكاران را تعقيب مى كند كه از آن تعبير به «وراء» شده است . ضمنا از تعبير «مساكين » (مسكينها) در اين مورد استفاده مى شود كه مسكين كسى نيست كه مـطـلقـا مـالك