نتایج جستجو

کسى است که حاجت خود را مى گوید و تقاضا مى کند، و «محروم» کسى است که شرم و حیا مانع تقاضاى او است، در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) آمده است: «محروم کسى

کسى است که حاجت خود را مى گوید و تقاضا مى کند، و «محروم» کسى است که شرم و حیا مانع تقاضاى او است. در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) آمده است: «محروم کسى

الغسل; رسول خدا(ص) فرمود: خداوند شما را از عریان بودن نهى فرموده است. پس حیا کنید از فرشتگان خدا که با شما هستند; همان «کرام الکاتبین» که ارجمند و نویسنده

یدعوک) ۲ - حرکت توأم با حیا و آزرم دختر شعیب به هنگام بازگشت نزد موسى(ع) و گفتوگو با وى (فجاءته إحدیهما تمشى على استحیاء) ۳ - حیا، از برجسته ترین کمالات

بر منافقان كه از خدا حيا نمى‌كنند و ترس ندارند ولى از بنده حيا مى‌كنند و ترس دارند در صورتى كه خداوند احق و اولى است كه از او حيا كنند و بترسند چون عظمت

۶ حقایق: حیا در تبیین حقایق ۴; روش تبیین حقایق ۲، ۳ خدا: اختیارات خدا ۱۵; اراده خدا ۱۳; اضلال خدا ۱۰، ۱۲، ۱۳، ۱۵، ۱۷; افعال خدا ۱۰; خدا و حیا ۳; کیفیت

سالم به سجده خدا آنها را می‌خواندند (ولی اجابت نکردند). دیدگانشان از شرم و حیا، فرو افتاده، خواری و ذلت آنان را فرا گیرد و اینان [در دنیا] به سجده [بر خدا]

در باشگاهها و مجالس خود (آشکارا و در میان جمع، بدون ترس و خوف از یزدان، و حیا و شرم از مردمان) کارهای زشت انجام می‌دهید؟! (و دامن عصمت به گناه می‌آلائید؟

كلام خداوند اثر ندارد. «مَنْ كانَ حَيًّا» 6- كفّار و كسانى كه حقّ را نپذيرند مردگانى بيش نيستند. (در برابر «مَنْ كانَ حَيًّا»، «الْكافِرِينَ» آمده است. 7-

انسان ها است. (مادمت حیًّا) ۱۲- نماز و زکات، در هیچ شرایطى نباید ترک شود. (و أوصنى بالصلوة والزکوة مادمت حیًّا) گرچه «مادمت حیّاً» مربوط به عیسى(ع) است،

آیات شامل این کلمه ب‌ (۲۶۴۹ بار) ولد (۱۰۲ بار) ى‌ (۱۰۴۴ بار) وَ بَرّا لَم حَيّا دُمْت يَجْعَلْنِي مَا جَبّارا شَقِيّا الزّکَاة السّلاَم عَلَي بِالصّلاَة

بار) ى‌ (۱۰۴۴ بار) وَ جَبّارا لَم شَقِيّا السّلاَم بِوَالِدَتِي بَرّا عَلَي حَيّا يَوْم دُمْت وُلِدْت مَا در حال بارگیری...

يَوْم وَ عَلَي السّلاَم أَمُوت شَقِيّا جَبّارا يَجْعَلْنِي أُبْعَث ذٰلِک حَيّا لَم در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه حقق‌ (۲۸۷ بار) وَ الْقَوْل عَلَى حَيّا أَ الْکَافِرِين کَان مَن لَم مُبِين لِيُنْذِر يَرَوْا قُرْآن أَنّا در حال بارگیری...

اصْطَبِر أْمُر أَبْقَى عَلَيْهَا کُنْت نَبِيّا دُمْت لا نَسْأَلُک خَيْر رَسُولا حَيّا عِنْد أَيْن رِزْقا رَبّک بَرّا مُبَارَکا رَبّه نَحْن رِزْق بِوَالِدَتِي مَرْضِيّا

بَأْسا عِوَجا شَدِيدا لِسَانا کَان التّلاَق ظَلَمُوا ذِکْر يَشَاء يَجْعَل حَيّا هُم مُصَدّق لَم بَارِزُون کِتَاب إِلاّ بُشْرَى لَدُنْه لا لِلْمُحْسِنِين

امر به صبر مى‏كنند. وَ مَا بِالصّلاَة کُنْت الزّکَاة أَيْن مُبَارَکا دُمْت حَيّا جَعَلَنِي بَرّا نَبِيّا در حال بارگیری...

کسی است که حاجت خود را می‌گوید و تقاضا می‌کند، و «محروم» کسی است که شرم و حیا مانع تقاضای اوست. تفسیر آیات ۱ - اختصاص دادن مقدار معیّنى از اموال خود به

سپس به اوصاف اهل آخرت و بهشتیان پرداخته چنین ادامه می‌دهد: «آنها مردمی با حیا هستند، جهل آنها کم، منافعشان بسیار، مردم از آنها در راحتند و خود از دست خویش

أَیْدِیَهُنَّ). ج2، ص418 و هنگامی که دیدند، برق حیا و عفت از چشمان جذاب او می‌درخشد و رخسار معصومش از شدت حیا و شرم گلگون شده، «همگی فریاد برآوردند که نه،

کتاب الكافي جلد ۵ كِتَابُ الْمَعِيشَة‏‏‏ بَابُ الْأَسْعَار موضوعات : شرم، حیا

غَيْر الْأَوْثَان دُعُوا الْأَمْر أُفِک تُؤْمِنُوا يَمْتَرُون الشّمَال سِحْر حَيّا خَيْر قُتِل کُنْتُم مُشْرِکِين السّمَاء أَدْرَاک عَلَيْهِم تَعْمَلُون أُولٰئِک

جبرئيل، آن سه چيز كدام است؟ گفت كه: عقل و حيا و دين. آدم عليه السلام فرمود كه: من عقل را برگزيدم. جبرئيل به حيا و دين فرمود كه: باز گرديد و او را واگذاريد

4- ارزش‌هاى معنوى، فوق زمان و مكان است. أَيْنَ ما كُنْتُ‌ ... ما دُمْتُ حَيًّا 5- نماز و زكات از مشتركات اديان آسمانى است. «وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ

و آله و سلم» مِمَّا يَفْعَلُ بِهِ» يعنى از آمدن به حضور آن حضرت خوددارى و حيا مى‏كرد. اهل سنت نز در كتب حديث و تفسير نزديك به آن نقل كرده‏اند و همه حكايت

و آله و سلم» مِمَّا يَفْعَلُ بِهِ» يعنى از آمدن به حضور آن حضرت خوددارى و حيا مى‏كرد. اهل سنت نز در كتب حديث و تفسير نزديك به آن نقل كرده‏اند و همه حكايت

مَثَلا الْکِتَاب جَعَلْنَا کُنْت کَلِمَتُه أَلْقَاهَا أَن بِرُوح الْحَق حَيّا الْقَوْم الْعَالَمِين آثَارِهِم قَتَلْنَا مُصَدّقا إِنّا عَظِيما لَقَد آتَيْنَاه

لَهُ إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُبِينٌ (69) لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ (70) أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنا

لَهُ إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُبِينٌ (69) لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ (70) أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنا

لَهُ إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُبِينٌ (69) لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ (70) أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنا

۳ تَحِيَّتُهُمْ‌ ۳ نُحْيِي‌ ۳ أَحْيَاءٍ ۱ فَلَنُحْيِيَنَّهُ‌ ۱ حَيَاةً ۲ حَيّاً ۵ حَيَّةٌ ۱ لِلْحَيِ‌ ۱ حَيٍ‌ ۱ أَحْيَاکُمْ‌ ۱ نَحْيَا ۲ تَحِيَّةً ۲ لِنُحْيِيَ‌

لَهُ إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُبِينٌ (69) لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ (70) أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنا

مُبارَكاً أَيْنَ ما كُنْتُ وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا (31) وَ بَرًّا بِوالِدَتِي وَ لَمْ يَجْعَلْنِي جَبَّاراً شَقِيًّا (32) وَ

بهشت از آشاميدن آن بمستى دچار شوند و در برابر ايشانند حوريانى كه از شدّت حيا چشم بزير اندازند و جز بمرد مؤمن خود نظر ننمايند و ديدگانشان درشت و سياهى آن

۸- لزوم برخورد قاطع و بدون ترحم با مرتکبان فساد جنسى و شکنندگان حریم عفت و حیا (الزانیة و الزانى فاجلدوا... و لاتأخذکم بهما رأفة فى دین اللّه) ۹- ایمان راستین

لَهُ إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُبِينٌ (69) لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ (70) أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنا

لَهُ إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُبِينٌ (69) لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ (70) أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنا

لَهُ إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُبِينٌ (69) لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ (70) أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنا

یکدیگر متصل کردند و آنها را بر شرمگاه خویش نهادند. ۹- آدمى ذاتاً برخوردار از حیا و شرمسار از مکشوف بودن شرمگاه خویش (بدت لهما سوءتهما و طفقا یخصفان علیهما)

لَهُ إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُبِينٌ (69) لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ (70) أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنا

بهشت از آشاميدن آن بمستى دچار شوند و در برابر ايشانند حوريانى كه از شدّت حيا چشم بزير اندازند و جز بمرد مؤمن خود نظر ننمايند و ديدگانشان درشت و سياهى آن

بهشت از آشاميدن آن بمستى دچار شوند و در برابر ايشانند حوريانى كه از شدّت حيا چشم بزير اندازند و جز بمرد مؤمن خود نظر ننمايند و ديدگانشان درشت و سياهى آن

مُبارَكاً أَيْنَ ما كُنْتُ وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا (31) وَ بَرًّا بِوالِدَتِي وَ لَمْ يَجْعَلْنِي جَبَّاراً شَقِيًّا (32) وَ

فرموده كه پس پوشاند صورت خود را و ظاهرا زدن از روى تعجّب و پوشاندن از باب حيا باشد در هر حال پس از اقبال بملائكه گفت چگونه من اولاددار ميشوم با آنكه پير

بهشت از آشاميدن آن بمستى دچار شوند و در برابر ايشانند حوريانى كه از شدّت حيا چشم بزير اندازند و جز بمرد مؤمن خود نظر ننمايند و ديدگانشان درشت و سياهى آن

بهشت از آشاميدن آن بمستى دچار شوند و در برابر ايشانند حوريانى كه از شدّت حيا چشم بزير اندازند و جز بمرد مؤمن خود نظر ننمايند و ديدگانشان درشت و سياهى آن

بهشت از آشاميدن آن بمستى دچار شوند و در برابر ايشانند حوريانى كه از شدّت حيا چشم بزير اندازند و جز بمرد مؤمن خود نظر ننمايند و ديدگانشان درشت و سياهى آن

سيره‌حلبى، ج 3، ص 272. «5». نهج البلاغه، نامه‌ى 31. جلد 1 - صفحه 401 «يا حيا قبل كل حى، يا حيا بعد كل حى، يا حى الذى ليس كمثله حى، يا حى الذى لا يشاركه حى، يا حى

فرموده كه پس پوشاند صورت خود را و ظاهرا زدن از روى تعجّب و پوشاندن از باب حيا باشد در هر حال پس از اقبال بملائكه گفت چگونه من اولاددار ميشوم با آنكه پير

فرموده كه پس پوشاند صورت خود را و ظاهرا زدن از روى تعجّب و پوشاندن از باب حيا باشد در هر حال پس از اقبال بملائكه گفت چگونه من اولاددار ميشوم با آنكه پير

فرموده كه پس پوشاند صورت خود را و ظاهرا زدن از روى تعجّب و پوشاندن از باب حيا باشد در هر حال پس از اقبال بملائكه گفت چگونه من اولاددار ميشوم با آنكه پير

بهشت از آشاميدن آن بمستى دچار شوند و در برابر ايشانند حوريانى كه از شدّت حيا چشم بزير اندازند و جز بمرد مؤمن خود نظر ننمايند و ديدگانشان درشت و سياهى آن

بهشت از آشاميدن آن بمستى دچار شوند و در برابر ايشانند حوريانى كه از شدّت حيا چشم بزير اندازند و جز بمرد مؤمن خود نظر ننمايند و ديدگانشان درشت و سياهى آن

چون كوه و قلعه است و گشتن انسان به دنبال پناهگاه در قيامت، يا به خاطر شرم و حيا از خداوند است و يا به خاطر فرار از حساب و كتاب، يا دوزخ و يا رسوايى و شايد

التعب» حرص، بستر رنج‌هاست. «لا حياء لحريص» حريص، به خاطر رسيدن به مال، عفّت و حيا را كنار بگذارد. «الحريص الاسير» حريص، اسير است. «الحرص علامة الفقر» حرص، نشانه

فرموده كه پس پوشاند صورت خود را و ظاهرا زدن از روى تعجّب و پوشاندن از باب حيا باشد در هر حال پس از اقبال بملائكه گفت چگونه من اولاددار ميشوم با آنكه پير

بهشت از آشاميدن آن بمستى دچار شوند و در برابر ايشانند حوريانى كه از شدّت حيا چشم بزير اندازند و جز بمرد مؤمن خود نظر ننمايند و ديدگانشان درشت و سياهى آن

فرموده كه پس پوشاند صورت خود را و ظاهرا زدن از روى تعجّب و پوشاندن از باب حيا باشد در هر حال پس از اقبال بملائكه گفت چگونه من اولاددار ميشوم با آنكه پير

فرموده كه پس پوشاند صورت خود را و ظاهرا زدن از روى تعجّب و پوشاندن از باب حيا باشد در هر حال پس از اقبال بملائكه گفت چگونه من اولاددار ميشوم با آنكه پير

يَعْقُوب أَنْت بَنِي أَيّدْنَاه إِلَى الْحَوَارِيّون قَد أَنْصَارِي أَحَس أَ حَيّا جَاء مَثَل عِنْد بِالْبَيّنَات الشّاهِدِين عَلَيْک إِلْيَاس أَيّوب الْحَکِيم

بخانه بر- ميگردد و مورد شماتت دشمنان خواهد شد خداوند كريم است و حيا ميفرمايد و اهل حيا را دوست دارد همانا گرامى‌ترين شما كسانى هستند كه اكرامشان نسبت بزنانشان

بر اساس تقوا، تواضع، پاكى و پاكدامنى باشد و به هر يك از خشيت، طاعت، عفّت، حيا و عمل صالح نيز تعبير شده است. «4» «1». حجر، 21. «2». حديد، 25. «3». زمر، 6

«يَعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ» 19- توجّه به ثبت اعمال توسط فرشتگان معصوم، سبب حيا و تقواى انسان مى‌شود. «يَعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ» تفسير نور(10جلدى)، ج‌10،

بهشت از آشاميدن آن بمستى دچار شوند و در برابر ايشانند حوريانى كه از شدّت حيا چشم بزير اندازند و جز بمرد مؤمن خود نظر ننمايند و ديدگانشان درشت و سياهى آن

‌آيه‌ و ‌آيه‌ مذكوره‌ بدلالت‌ التزاميه‌ دلالت‌ دارد ‌بر‌ اينكه‌ پيغمبر (ص‌) حيا و ميتا ‌بر‌ جميع‌ افعال‌ امت‌ ‌الي‌ يوم القيامة حاضر و ناظر ‌است‌ بلكه‌ ‌در‌

‌آيه‌ و ‌آيه‌ مذكوره‌ بدلالت‌ التزاميه‌ دلالت‌ دارد ‌بر‌ اينكه‌ پيغمبر (ص‌) حيا و ميتا ‌بر‌ جميع‌ افعال‌ امت‌ ‌الي‌ يوم القيامة حاضر و ناظر ‌است‌ بلكه‌ ‌در‌

التعب» حرص، بستر رنج‌هاست. «لا حياء لحريص» حريص، به خاطر رسيدن به مال، عفّت و حيا را كنار بگذارد. «الحريص الاسير» حريص، اسير است. «الحرص علامة الفقر» حرص، نشانه

فرموده كه پس پوشاند صورت خود را و ظاهرا زدن از روى تعجّب و پوشاندن از باب حيا باشد در هر حال پس از اقبال بملائكه گفت چگونه من اولاددار ميشوم با آنكه پير

عذابی بس نکوهیده می‌کردند، و پسرانتان را سر می‌بریدند و زنانتان را زنده و بی‌حیا وامی‌گذاشتند. در حالی که در این (امر) برای شما از پروردگارتان آزمایشی بزرگ

أسراركم‌» وَ ما تُعلِنُون‌َ ‌که‌ علنا مرتكب‌ ميشويد بالاخص‌ امروز ‌که‌ بكلي‌ حيا و شرم‌ ‌از‌ ‌بين‌ رفته‌ و نوعا متجاهر بفسق‌ هستند و علنا ‌در‌ مرئي‌ و منظر

اعتقاد به تنهايى كافى نيست، عمل هم لازم است. الْمُؤْمِنُونَ‌ ... فاعِلُونَ‌ 5- حيا، شرط ايمان است. «لِفُرُوجِهِمْ حافِظُونَ» (آلودگى جنسى، نشانه‌ى ضعف ايمان

«يَعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ» 19- توجّه به ثبت اعمال توسط فرشتگان معصوم، سبب حيا و تقواى انسان مى‌شود. «يَعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ» تفسير نور(10جلدى)، ج‌10،

فرموده كه پس پوشاند صورت خود را و ظاهرا زدن از روى تعجّب و پوشاندن از باب حيا باشد در هر حال پس از اقبال بملائكه گفت چگونه من اولاددار ميشوم با آنكه پير

نيايد و در سخن فرو نمانند؛ و لذا گويند: چون از كسى حاجتى خواهى به شب مخواه كه حيا در چشم، و به تاريكى از آن‌ جلد 6 - صفحه 186 خواستن شرم نيايد. و چون عذرخواهى،

آله نيز چنين دعا مى‌كرد و سلمان فارسى از آن حضرت نقل كرده كه فرمود: «خداوند حيا مى‌كند دستى را كه به دعا بلند شود محروم برگرداند». «2» 1- پس از خداشناسى،

دلان خدا ترس مؤثّر است نه ديگران. در قرآن مى‌خوانيم: «لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا» «1»، تا به هر زنده دلى هشدار دهد، «إِنَّما تُنْذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّكْرَ

نورانى، كه نورش جهان را منور خواهد كرد، پاك دل و شديد الغضب است براى من، و صاحب حيا باشد. به درستى كه او رحمت عالميان و بهترين‌ «1» روضه كافى، جلد 8، صفحه 43

متنفّر است و شما به سبب خباثت و قذارت طبع، بر آن اقدام مى‌نمائيد و هيچ شرم و حيا نكنيد و عار و ننگ نداريد از چنين عمل قبيحى. شمه‌اى از گزارش قوم: حضرت ابراهيم

«يَعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ» 19- توجّه به ثبت اعمال توسط فرشتگان معصوم، سبب حيا و تقواى انسان مى‌شود. «يَعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ» تفسير نور(10جلدى)، ج‌10،

التعب» حرص، بستر رنج‌هاست. «لا حياء لحريص» حريص، به خاطر رسيدن به مال، عفّت و حيا را كنار بگذارد. «الحريص الاسير» حريص، اسير است. «الحرص علامة الفقر» حرص، نشانه

انسان‌ها به چنين علمى از طرف پروردگار ايمان داشته باشند، مى‌تواند بهترين عامل حيا و تقوا و بزرگ‌ترين وسيله تربيت آنها باشد. زيرا سبب تشويق نيكوكاران و تهديد

يُحِيطُون‌َ بِه‌ِ عِلماً) ‌پس‌ بگويد: ‌من‌ بچشم‌ ‌خود‌ ديدم‌ ‌او‌ ‌را‌ آيا حيا نمي‌كنند زنادقه‌ اينكه‌ حضرت‌ تناقض‌ بگويد: و ‌بر‌ خلاف‌ قرآن‌ دعوي‌ رؤيت‌

مردگان جسمانی. «یَبْعَثُهُمْ»: آنان را زنده می‌کند. لِيُنْذِرَ مَنْ‌ کَانَ‌ حَيّاً وَ... (۰) وَ يَسْتَجِيبُ‌ الَّذِينَ‌ آمَنُوا وَ... (۱) وَ مَا أَنْتَ‌ بِهَادِي‌

فرموده كه پس پوشاند صورت خود را و ظاهرا زدن از روى تعجّب و پوشاندن از باب حيا باشد در هر حال پس از اقبال بملائكه گفت چگونه من اولاددار ميشوم با آنكه پير

كما انزلت و انّك انت اللّه الحقّ المبين جزى اللّه محمّدا عنّا خير الجزاء و حيّا اللّه محمّدا و ال محمّد بالسّلام. اللّهمّ يا عدّتى عند كربتى و يا صاحبى عند

4. با بردگان، هم غذا مى‌شد. 5. بر زمين مى‌نشست. 6. بر الاغ سوار مى‌شد. 7. حيا مانعش نمى‌شد كه نيازهاى خود را از بازار تهيه كند. 8. به توانگران و فقرا دست

مردان و زنان در كنار هم بودند با يك نگاه ديده مى‌شدند. جلد 7 - صفحه 37 1- از حيا و ضعف زنان، سوء استفاده نكنيم. اگر قانون و حمايتى در كار نباشد، بسيارى از

ج‌3، ص: 303 لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ‌: براى آنكه پرهيز كنند از اين عمل به جهت حيا يا كراهت اهل تقوى. وَ ما عَلَى الَّذِينَ يَتَّقُونَ مِنْ حِسابِهِمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ

آنچه روزى او است. 3- صبر در محنت. 4- شكر در منحت. 5- حلم در ناملايمات. 6- حيا. 7- سخاوت در بذل و بخشش. 8- قوت قلب در مكاره. 9- غيرت در دين. 10- نيكو كارى

شناعت و قباحت و نهايت تحاسر و جرئت باشد كه بتواند تنطق به آن نمايد؛ زيرا حيا و شرم عاقل منصف مانع است از آنكه ناسپاسى خالق زبان را نموده، قوه شريفه نطق

أَنْزَلْنَاهُ‌... (۳) هٰذَا بَلاَغٌ‌ لِلنَّاسِ‌ وَ... (۴) لِيُنْذِرَ مَنْ‌ کَانَ‌ حَيّاً وَ... (۲) قُلْ‌ هَلُمَ‌ شُهَدَاءَکُمُ‌ الَّذِينَ‌... (۱۱) أَ فَمَنْ‌ کَانَ‌

انتم كما تهوّكت اليهود و النّصارى لقد جئتكم بملّة بيضاء نقيّة و لو كان موسى حيّا ما وسع له الّا اتّباعى‌ «1». يعنى: آيا متردد و متشكك مى‌باشيد شما، چنانچه

4. با بردگان، هم غذا مى‌شد. 5. بر زمين مى‌نشست. 6. بر الاغ سوار مى‌شد. 7. حيا مانعش نمى‌شد كه نيازهاى خود را از بازار تهيه كند. 8. به توانگران و فقرا دست

متهوّكون انتم كما تهوكت اليهود و النّصارى لقد جئتكم بها بيضاء نقيّة لو كان موسى حيّا ما و سعه الّا اتباعى. «1» يعنى ما حديثها از يهود مى‌شنويم به تعجب آرد ما

«يُحْيِيكُمْ» «2»* ما به شما حيات داديم. 3. حيات روحى. «لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا» «3» تا افراد زنده‌را هشدار دهى. يعنى كسانى كه عقل و فطرت سالم دارند ونيز

اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ ... إِلَّا مَنْ ظُلِمَ‌ از مظلوم، بيش از ارزش حيا وسكوت است. لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ ... إِلَّا مَنْ ظُلِمَ‌

دخترى را كه آمد مسلّم است و اختلافى ظاهرا در آن نيست و در وقت آمدن آثار شرم و حيا از راه رفتن او نمودار بود و عرضه داشت پدرم از شما دعوت مينمايد براى آنكه پاداش

تتهوكون كما تهوّكت اليهود و النّصارى؟ لقد جئتكم بشريعة بيضاء نقيّة لو كان موسى حيّا ما و سعه الّا اتباعى. ما حديثهائى از يهود مى‌شنويم كه به تعجب مى‌آورد ما

كند، و او زن سليطه‌اى بود. يكى از صحابه عرض كرد: يا رسول اللّه، اين زن بى‌حيا قصد تو دارد، مبادا سخنى گويد رنجشى آيد، خوب است احتراز نمائى. پيغمبر فرمود:

4. با بردگان، هم غذا مى‌شد. 5. بر زمين مى‌نشست. 6. بر الاغ سوار مى‌شد. 7. حيا مانعش نمى‌شد كه نيازهاى خود را از بازار تهيه كند. 8. به توانگران و فقرا دست

اماكن‌ متبرّكه‌ و ‌در‌ مجمع‌ مؤمنين‌ و ‌در‌ حق‌ ديگران‌ ‌از‌ مؤمنين‌ و مؤمنات‌ حيا و ميّتا داريم‌ و ابوابي‌ ‌در‌ كتب‌ اخبار مثل‌ كافي‌، تهذيب‌ استبصار، فقيه‌،

دخترى را كه آمد مسلّم است و اختلافى ظاهرا در آن نيست و در وقت آمدن آثار شرم و حيا از راه رفتن او نمودار بود و عرضه داشت پدرم از شما دعوت مينمايد براى آنكه پاداش

خواستم‌ يك‌ قطعه‌ لباس‌ حضرت‌ ‌را‌ ببرم‌ ‌براي‌ استشفاء ‌در‌ دفعه‌ اول‌ و دوم‌ حيا كردم‌ ‌در‌ دفعه‌ سوم‌ بردم‌. ‌حتي‌ دارد عرب‌ بياباني‌ آمد حضور حضرت‌ نشست‌

(فرعون) گفت: «به‌زودی پسرانشان را پیاپی همی می‌کشیم و زنانشان را زنده و بی‌حیا نگه می‌داریم و ما در بلندا(ی قدرت) بر (سر و سامان) آنان چیره‌ایم.» موسی به

همراه باشد. «تَسْتَأْنِسُوا وَ تُسَلِّمُوا» 7- از هر كارى كه موجب شكستن حريم حيا وحجاب مى‌شود، دورى كنيد. «تَسْتَأْنِسُوا» 8- وارد شونده بايد سلام كند، هر

‌آنها‌ ‌را‌ فراهم‌ كني‌ و احسان‌ بآنها اطاعت‌ ‌آنها‌ دعاء ‌در‌ حق‌ ‌آنها‌ حيا و ميتا انفاق‌ ‌بر‌ ‌آنها‌ احترام‌ ‌آنها‌ كوچكي‌ نسبت‌ بآنها هدايت‌ ‌آنها‌

4. با بردگان، هم غذا مى‌شد. 5. بر زمين مى‌نشست. 6. بر الاغ سوار مى‌شد. 7. حيا مانعش نمى‌شد كه نيازهاى خود را از بازار تهيه كند. 8. به توانگران و فقرا دست

المؤمنين وارد شد، حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: آيا حاجتى دارى، حيا مانع، و سر به زير انداخت. رسول فرمود: شايد به خطبه فاطمه آمده‌اى؟ عرض كرد:

5- نبايد به بهانه و عنوان آزادى بيان، سعه‌ى صدر، تسامح، خوش اخلاقى، مدارا، حيا، مردم دارى، و مانند اينها، در مقابل تمسخر دين سكوت كرد. سَمِعْتُمْ‌ ... يُسْتَهْزَأُ

می‌کردند: پسرانتان را سر می‌بریدند و زنانتان را زنده می‌گذاشتند و از آنان سلب حیا می‌کردند. و این برای شما بلا و آزمایشی بزرگ از جانب پروردگارتان (بوده) است

عز و جل هلاك بنده‏ئى را خواهد (او را مستحق لطف و توفيق نداند) حيا را از او بگيرد و چون حيا را از او گرفت او بمردم خيانت كند و مردم باو، و چون چنين كرد،

دريابد. از كلمات بطليموس حكيم يونانى است كه گفته: سزاوار است براى عاقل كه حيا كند از پروردگار خود چون به طول انجامد فكر او در غير طاعت پروردگار. كلام بزرگى

يتبعهم الّا السّفهاء و لا يعتقد بهم الّا الحمقاء، فمن ذهب الى زيارة احد منهم حيّا او ميّتا فكانّما ذهب الى زيارة الشّيطان و عبادة الاوثان، و من اعان احدا منهم

دخترى را كه آمد مسلّم است و اختلافى ظاهرا در آن نيست و در وقت آمدن آثار شرم و حيا از راه رفتن او نمودار بود و عرضه داشت پدرم از شما دعوت مينمايد براى آنكه پاداش

اَلْمَوْتُ إِنَّ لِصَاحِبِ‏ اَلْمَالِ أَنْ يَعْمَلَ بِمَالِهِ مَا شَاءَ مَا دَامَ حَيّاً إِنْ شَاءَ وَهَبَهُ وَ إِنْ شَاءَ تَصَدَّقَ بِهِ وَ إِنْ شَاءَ تَرَكَهُ

ديگرى از طرف خدا ببيند و منصرف نشود، و نداهايى يكى پس از ديگرى بشنود و باز حيا نكند و دست برندارد، تا آنجا كه به سينه اش بزنند و شهوتش از نوك انگشتانش ‍

اسلامش كامل است، و اگر سر تا پايش خطاكارى باشد، از قدر او نكاهد: راستگوئى و حيا و خوش خلقى و سپاس‏گزارى. حسين بن محمد، از معلى بن محمد، از حسن بن على، از

است و حياء احمقانه همان نادانى است. رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: حيا دو گونه است: حياء عقل و حياء حماقت، حياء عقل علم است و حياء حماقت نادانى.

براى كسى كه حياء ندارد. امام صادق عليه السّلام فرمود: ايمان ندارد كسى كه حيا ندارد. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از سهل بن زياد، از محمد بن عيسى،

امام صادق عليه السّلام ميفرمود: حاجت خواستن از مردم موجب سلب عزت و رفتن حيا گردد، و نوميدى از آنچه دست مردمست، موجب عزت مؤمن است در دينش، و طمع فقريست

باشد و از سر تا پا غرق گناهان باشد، خدا آنها را بحسنات تبديل كند: راستگوئى و حيا و خوش‏خلقى و سپاسگزارى. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از بكر بن صالح، از

قصاص‌ و ديه‌ بجاي‌ ‌خود‌ محفوظ ‌است‌. (م‌) ‌در‌ موضوع‌ دار بعضي‌ گفتند بايد حيّا بدار زد چون‌ صلب‌ مقابل‌ قتل‌ و قطع‌ دست‌ و پا ‌است‌ لكن‌ مستفاد ‌از‌ بعض‌

خلقت قرار دهد: «وَ يَقُولُ الْإِنْسانُ أَ إِذا ما مِتُّ لَسَوْفَ أُخْرَجُ حَيًّا* أَ وَ لا يَذْكُرُ الْإِنْسانُ أَنَّا خَلَقْناهُ مِنْ قَبْلُ وَ لَمْ يَكُ

از خزى باشد بمعنى فضاحت و رسوائى است و اگر مأخوذ از خزاية باشد بمعنى شرم و حيا است و پس از اين تمنّا باز از بيچارگى بخود آنها متوسل شد باين بيان كه آيا يكنفر

اَللَّهُ أَنْ يُظَنَّ بِالْمُؤْمِنِ إِلاَّ خَيْراً وَ كَسْرُكَ عِظَامَهُ حَيّاً وَ مَيِّتاً سَوَاءٌ

عَنِ اَلْفَأْرَةِ تَقَعُ فِي اَلسَّمْنِ وَ اَلزَّيْتِ ثُمَّ تُخْرَجُ مِنْهُ حَيّاً فَقَالَ لاَ بَأْسَ بِأَكْلِهِ‏ وَ عَنِ اَلْفَأْرَةِ تَمُوتُ فِي اَلسَّمْنِ

ع‏ عَنْ صَيْدِ اَلْمَجُوسِيِ‏ قَالَ لاَ بَأْسَ بِهِ إِذَا أَعْطَوْكَهَا حَيّاً وَ اَلسَّمَكَ أَيْضاً وَ إِلاَّ فَلاَ تُجِزْ شَهَادَتَهُمْ إِلاَّ أَنْ تَشْهَدَهُ

يَصِيدُهُ فَقَالَ لَيْسَ هَذَا فِي‏ اَلْقُرْآنِ‏ إِلاَّ أَنْ تُدْرِكَهُ حَيّاً فَتُذَكِّيَهُ وَ إِنْ قَتَلَ فَلاَ تَأْكُلْ حَتَّى تُذَكِّيَهُ‏

اَللَّهِ ع‏ عَنْ صَيْدِ اَلْمَجُوسِ‏ فَقَالَ لاَ بَأْسَ إِذَا أَعْطَوْكَهُ‏ حَيّاً وَ اَلسَّمَكَ أَيْضاً وَ إِلاَّ فَلاَ تُجِزْ شَهَادَتَهُمْ إِلاَّ أَنْ تَشْهَدَهُ

عَصِيًّا(۱۴) وَ سلَمٌ عَلَيْهِ يَوْمَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوت وَ يَوْمَ يُبْعَث حَيًّا(۱۵) ترجمه : ۱۲ - اى يحيى ! كتاب (خدا) را با قوت بگير، و ما فرمان نبوت (و

أَنَّهَا جَائِزَةٌ لِمَنْ أَعْمَرَهَا فَمَنْ أَعْمَرَ شَيْئاً مَا دَامَ حَيّاً فَإِنَّهُ لِوَرَثَتِهِ إِذَا تُوُفِّيَ‏

مَا لِمَنْ زَارَكَ فَقَالَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ يَا بُنَيَ‏ مَنْ زَارَنِي حَيّاً أَوْ مَيِّتاً أَوْ زَارَ أَبَاكَ‏ أَوْ زَارَ أَخَاكَ‏ أَوْ زَارَكَ كَانَ

صَيْدِ اَلْفَهْدِ وَ هُوَ مُعَلَّمٌ لِلصَّيْدِ فَقَالَ إِنْ أَدْرَكْتَهُ حَيّاً فَذَكِّهِ وَ كُلْهُ وَ إِنْ قَتَلَهُ فَلاَ تَأْكُلْ مِنْهُ‏

أَنْ يَمَسَّ اَلثَّعْلَبَ وَ اَلْأَرْنَبَ أَوْ شَيْئاً مِنَ اَلسِّبَاعِ حَيّاً أَوْ مَيِّتاً قَالَ لاَ يَضُرُّهُ وَ لَكِنْ يَغْسِلُ يَدَهُ‏

اَلْحِيتَانِ وَ إِنْ لَمْ يُسَمَّ عَلَيْهِ فَقَالَ لاَ بَأْسَ بِهِ إِنْ كَانَ حَيّاً أَنْ يَأْخُذَهُ‏

أَنْ يَمَسَّ اَلثَّعْلَبَ وَ اَلْأَرْنَبَ أَوْ شَيْئاً مِنَ اَلسِّبَاعِ حَيّاً أَوْ مَيِّتاً قَالَ لاَ يَضُرُّهُ وَ لَكِنْ يَغْسِلُ يَدَهُ‏

يَداً أَوْ رِجْلاً فَذَرُوهُ فَإِنَّهُ مَيِّتٌ وَ كُلُوا مَا أَدْرَكْتُمْ حَيّاً وَ ذَكَرْتُمُ اِسْمَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِ

حَامِلٍ عَلَى اَلطَّرِيقِ فَفَزِعَتْ مِنْهُمْ فَطَرَحَتْ مَا فِي بَطْنِهَا حَيّاً فَاضْطَرَبَ حَتَّى مَاتَ ثُمَّ مَاتَتْ أُمُّهُ مِنْ بَعْدِهِ فَمَرَّ بِهَا

إِنَّ اَلْجَدَّ إِذَا زَوَّجَ اِبْنَةَ اِبْنِهِ وَ كَانَ أَبُوهَا حَيّاً وَ كَانَ اَلْجَدُّ مَرْضِيّاً جَازَ قُلْنَا فَإِنْ هَوِيَ أَبُو اَلْجَارِيَةِ

أُدْخِلَ‏ مَكَّةَ أَكَلَهُ اَلْمُحِلُ‏ بِمَكَّةَ وَ إِذَا أُدْخِلَ‏ اَلْحَرَمَ‏ حَيّاً ثُمَّ ذُبِحَ فِي‏ اَلْحَرَمِ‏ فَلاَ يَأْكُلْهُ لِأَنَّهُ ذُبِحَ بَعْدَ مَا

كِتَابُ الْوَصَايَا‏‏ أَنَّ صَاحِبَ الْمَالِ أَحَقُّ بِمَالِهِ مَا دَامَ حَيّا موضوعات :

فِي سَبِيلِ اَللَّهِ حَتَّى أَتَاكَ اَلْيَقِينُ فَصَلَّى اَللَّهُ عَلَيْكَ حَيّاً وَ مَيِّتاً ثُمَّ تَضَعُ خَدَّكَ اَلْأَيْمَنَ عَلَى اَلْقَبْرِ وَ قُلْ‏

نُزِحَتْ قَالَ وَ قَالَ‏ جَعْفَرٌ ع‏ إِذَا وَقَعَ فِيهَا ثُمَّ أُخْرِجَ مِنْهَا حَيّاً نُزِحَ مِنْهَا سَبْعُ دِلاَءٍ

يَداً أَوْ رِجْلاً فَذَرُوهُ فَإِنَّهُ مَيِّتٌ وَ كُلُوا مِمَّا أَدْرَكْتُمْ حَيّاً وَ ذَكَرْتُمُ اِسْمَ اَللَّهِ عَلَيْهِ

مَا فَعَلَ فُلاَنٌ وَ مَا فَعَلَ فُلاَنٌ فَإِنْ قَالَتْ لَهُمْ تَرَكْتُهُ حَيّاً اِرْتَجَوْهُ وَ إِنْ قَالَتْ لَهُمْ قَدْ هَلَكَ قَالُوا قَدْ هَوَى هَوَى‏

مَا فَعَلَ فُلاَنٌ وَ مَا فَعَلَ فُلاَنٌ فَإِنْ قَالَتْ لَهُمْ تَرَكْتُهُ حَيّاً اِرْتَجَوْهُ وَ إِنْ قَالَتْ لَهُمْ قَدْ هَلَكَ قَالُوا هَوَى هَوَى‏

فَقَطَعَتْ مِنْهُ شَيْئاً فَهُوَ مَيِّتٌ وَ مَا أَدْرَكْتَ مِنْ سَائِرِ جَسَدِهِ حَيّاً فَذَكِّهِ ثُمَّ كُلْ مِنْهُ

اَلْوَصِيَّةِ أَنْ يَرْجِعَ فِيهَا وَ يُحْدِثَ فِي وَصِيَّتِهِ مَا دَامَ حَيّاً

فَقَطَعَتْ مِنْهُ شَيْئاً فَهُوَ مَيِّتٌ وَ مَا أَدْرَكْتَ مِنْ سَائِرِ جَسَدِهِ حَيّاً فَذَكِّهِ ثُمَّ كُلْ مِنْهُ

تَقْرَبَهَا وَ لاَ تَبِيعَهَا وَ لَكِنْ أَنْفِقْ عَلَيْهَا مِنْ مَالِكَ مَا دُمْتَ حَيّاً ثُمَّ أَوْصِ عِنْدَ مَوْتِكَ أَنْ يُنْفَقَ عَلَيْهَا مِنْ مَالِكَ حَتَّى

إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ حَرَّمَ مِنْهُ مَيِّتاً كَمَا حَرَّمَ مِنْهُ حَيّاً فَمَنْ فَعَلَ بِمَيِّتٍ فِعْلاً يَكُونُ فِي مِثْلِهِ اِجْتِيَاحُ نَفْسِ

مَرْيَمَ ع‏ قَالَ‏ وَ أَوْصََانِي بِالصَّلاََةِ وَ اَلزَّكََاةِ مََا دُمْتُ حَيًّا

وَ أَخَوَاتٍ لِأَبٍ وَ إِخْوَةً وَ أَخَوَاتٍ لِأُمٍّ وَ لَيْسَ اَلْأَبُ حَيّاً فَإِنَّهُمْ لاَ يَرِثُونَ وَ لاَ يَحْجُبُونَهَا لِأَنَّهُ لَمْ يُورَثْ كَلاَلَةً

وَ لاَ تَبِيعَهَا وَ لَكِنْ‏ أَنْفِقْ عَلَيْهَا مِنْ مَالِكَ مَا دُمْتَ حَيّاً ثُمَّ أَوْصِ عِنْدَ مَوْتِكَ أَنْ يُنْفَقَ عَلَيْهَا مِنْ مَالِكَ حَتَّى

فِي سَبِيلِ اَللَّهِ حَتَّى أَتَاكَ اَلْيَقِينُ فَصَلَّى اَللَّهُ عَلَيْكَ حَيّاً وَ مَيِّتاً ثُمَّ تَضَعُ خَدَّكَ اَلْأَيْمَنَ عَلَى اَلْقَبْرِ وَ تَقُولُ‏

كِتَابُ الْوَصَايَا‏‏ بَابُ أَنَّ صَاحِبَ الْمَالِ أَحَقُّ بِمَالِهِ مَا دَامَ حَيّا موضوعات :

مُبارَكاً أَيْنَ ما كُنْتُ وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا» «۱»». راوى مى‏گويد كه: عرض كردم: پس عيسى در آن روز، حجتى بود از براى خدا

اَلْخَلَوَاتِ وَ اِعْلَمْ أَنَّ سُرُورِي أَنْ تُبَصْبِصَ إِلَيَّ وَ كُنْ فِي ذَلِكَ حَيّاً وَ لاَ تَكُنْ مَيِّتاً

بِمَا يَقُوتُنَا وَ فَضْلاً فَمَا أَدَّيْتُ فِي عَمَلِهِ خَرَاجاً مَا دَامَ حَيّاً وَ لاَ قَطَعَ عَنِّي صِلَتَهُ حَتَّى مَاتَ‏

فَلاَ حَقَّ لَهُ لِأَنَّ اَلْمُدَّعَى عَلَيْهِ لَيْسَ بِحَيٍّ وَ لَوْ كَانَ حَيّاً لَأُلْزِمَ اَلْيَمِينَ أَوِ اَلْحَقَّ أَوْ يَرُدُّ اَلْيَمِينَ عَلَيْهِ

خرد، و نسبت آن با «حيا» و «دين » گفته شود، چرا كه اگر عقل از دين جدا گردد با اندك چيزى بر باد مى رود، يا به انحراف كشيده مى شود، و اما «حيا» كه مانع انسان

استخوان خرما به درخت». (مترجم) (۲). انعام، ۹۵. (۳). انعام، ۱۲۲. مَنْ كانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ» «۱»». «۲» (۱). يس، ۷۰. (۲). يعنى:

لاَ أَنْ تَبِيعَهَا وَ لَكِنْ أَنْفِقْ عَلَيْهَا مِنْ مَالِكَ مَا دُمْتَ حَيّاً ثُمَّ أَوْصِ عِنْدَ مَوْتِكَ أَنْ يُنْفَقَ عَلَيْهَا مِنْ مَالِكَ حَتَّى

حَامِلٍ عَلَى اَلطَّرِيقِ فَفَزِعَتْ مِنْهُمْ فَطَرَحَتْ مَا فِي بَطْنِهَا حَيّاً فَاضْطَرَبَ حَتَّى مَاتَ ثُمَّ مَاتَتْ أُمُّهُ مِنْ بَعْدِهِ فَمَرَّ بِهَا

اَلْحَقُّ اَلْمُبِينُ جَزَى اَللَّهُ‏ مُحَمَّداً ص‏ خَيْرَ اَلْجَزَاءِ وَ حَيَّا اَللَّهُ‏ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ بِالسَّلاَمِ اَللَّهُمَّ يَا عُدَّتِي

تُخْرِجُوهُنَ‌ ... لا يَخْرُجْنَ‌ ... فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ» 15- گنهكار بى حيا كه حريم‌ها را شكسته، حرمت ندارد و مستحق تحقير است. «لا تُخْرِجُوهُنَ‌ ...

بنابراين در اين مقام گفته مى‌شود بسا چيزهاست كه آدمى از آن متحفظ مى‌شود و حيا نمايد از اطلاع مردمان، و حال آنكه در واقع مباح و حلال است و بجاآوردن آن موجب

اَلْفَأْرَةِ وَ اَلْعَقْرَبِ وَ أَشْبَاهِ ذَلِكَ يَقَعُ فِي اَلْمَاءِ فَيَخْرُجُ حَيّاً هَلْ يُشْرَبُ مِنْ ذَلِكَ اَلْمَاءِ وَ يُتَوَضَّأُ مِنْهُ قَالَ يُسْكَبُ

و ديگر عدم قدرت كافى بر اثبات مقصود خود به هنگام مخاصمه و جر و بحث بخاطر حيا و شرم . بدون شك زنانى هستند كه تمايل چندانى به زينت ندارند، و نيز بدون شك

اَلْحَقُّ اَلْمُبِينُ جَزَى اَللَّهُ‏ مُحَمَّداً عَنَّا خَيْرَ اَلْجَزَاءِ وَ حَيَّا اَللَّهُ‏ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ بِالسَّلاَمِ اَللَّهُمَّ يَا عُدَّتِي

اَلْحَسَنِ ع‏ أَنْ يَنَامَ عَلَى بَابِهِ فِي كُلِّ لَيْلَةٍ أَبَداً مَا كَانَ حَيّاً إِلَى أَنْ يَأْتِيَهُ خَبَرُهُ قَالَ فَكُنَّا فِي كُلِّ لَيْلَةٍ نَفْرُشُ‏

درن‌ الجسد، و تكرارها ‌کل‌ يوم خمسا كتكراره‌، و اوصي‌ بها المسيح‌ ‌ما دام‌ حيّا و غيره‌ ‌من‌ الرسل‌ بل‌ هي‌ اصل‌ الاسلام‌ و خير العمل‌ و خير موضوع‌ و الميزان‌

پلها را در پشت سر خود ويران كرده اند، و راهى براى بازگشت نگذاشته اند و پرده حيا و شرم را دريده و لياقت و شايستگى هدايت الهى را كاملا از دست داده اند. در خطبه

ناحيۀ خدا بودنش. ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۱۶۲ «لِّيُنذِرَ مَن كانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلى الْكَافِرِينَ»: اين تعليل، مربوط است به جملۀ «وَ

از منافقان نسبت داده شده است ، شايد به دليل اينكه گروه ديگر تا اين حد بى حيا و جسور نبودند، چرا كه نفاق هم مانند ايمان داراى درجات مختلفى است . در آخرين

دختران خود گفت ، برو آن مرد را نزد من آور، يكى از آن دو دختر با حالت شرم و حيا نزد آن جناب آمد، گفت پدرم تو را مى خواند تا مزد آب كشيدن تو را به تو بدهد

آسمانها و نه در زمين پوشيده نيست ، اما در عين حال همين پروردگار را معصيت نموده حيا نمى كند و همچنين . پس مراد از شرك در آيه مورد بحث بعضى از مراتب شرك است ،

شريفه «لقد حق القول على اكثرهم فهم لا يؤ منون » و آيه شريفه «لينذر من كان حيا و يحق القول على الكافرين » - يعنى زمينه فراهم شود براى آنها كه آيات خدا را

شعر گفتن نداشته. و در الدرّ المنثور، در تفسير جملۀ «لِيُنذِرَ مَن كَانَ حَيّاً...» گفته: ممكن است مراد از «كسى كه زنده باشد»، «كسى كه عاقل باشد»، بوده

لَهُ إِنْ هُوَ إِلّا ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُّبِينٌ(۶۹) لِّيُنذِرَ مَن كانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلى الْكَافِرِينَ(۷۰) أَوَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنَا

دوباره همان حرف اولشانرا تكرار كردند، آنهم با عبارتى كه كمترين بوئى از شرم و حيا از آن استشمام نميشود، و گفتند از پروردگارت بخواه ، براى ما بيان كند: كه اين

جرائم شود، فاحش و مفحش باشد، و دريوزگى كند، دوست نميدارد، در مقابل ، اشخاص با حيا و حليم و عفيف ، و آنهائى را كه ميخواهند عفيف شوند، دوست ميدارد. مؤ لف : مرحوم

آله و سلّم» رسيد، حضرت فرمود: اين كه مى آيد، مكرز است. مردى است تاجر و بى حيا. مكرز شروع كرد با رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» صحبت كردن، و در

درون جان آدمى ايجاد كرد، عواملى كه او را به فجور و آلودگى و دريدن پرده هاى حيا دعوت مى كند، و عواملى كه او را به خيرات و نيكيها مى كشاند، آنچنان كه بعضى

و يا آنها را به گناه تشويق كنند و بالاخره گاه به اين حاصل مى شود كه پرده حيا را بدرند و مرتكب گناه در ملاء عام شوند، همه اينها مصداق اشاعه فحشاء است چرا

بگوشش ‍ مى شنوانم ، و با آن اسرار كه از خلق خود پوشانده ام آشنايش سازم . جامه حيا بر تنش بپوشانم ، آنچنان كه تمامى خلايق از او شرم بدارند، و چون در زمين راه

امان كرده ، هر چند كه در همه اقسام گناهان و خطاها غرق شوند، و هر پرده اى از حيا را پاره سازند» بايد فراموش ‍ كنند و متوجه باشند كه هيچ مسلمانى نمى تواند به