نتایج جستجو

اگر علم و عمل را نيكو بدانند، يا نيكو شمارند ابناى آخرت را، اهل آنند. و اگر در دنيا و زينت آن را بدانند يا نيكو شمارند ابناى دنيا را، اهل آنند). و اندازه

را نمى‏رسد (و رخصت ندارند) تا سؤال كنند (و طلب دانش نمايند) و امام خويش را بشناسند، و ايشان را مى‏رسد كه عمل كنند به آنچه امام مى‏فرمايد و هر چند كه آن

السلام بمن فرمود: بنويس و علمت را در ميان دوستانت منتشر ساز و چون مرگت رسيد آنها را بپسرانت ميراث ده زيرا براى مردم زمان فتنه و آشوب ميرسد كه آن هنگام جز

سه نشانه دارد: علم و حلم و خموشى. و عالم نما هم سه علامت دارد: نسبت به بالادست نافرمان است و به زيردست ستم كند بوسيله غلبه بر او و پشتيبانى از ستمكاران

حديث شما را روايت مى‏كند و آن را در ميان مردمان منتشر مى‏سازد، و در دل‏هاى ايشان و دل‏هاى شيعيان شما سخت و محكم مى‏گرداند، و شايد عابدى از شيعيان شما او

بگوئيد و هر چه را نمى‏دانيد (در جواب) بگوئيد: خدا داناتر است، به راستى مردى آيه‏اى از قرآن بيرون مى‏كشد (تا دليل گفته ناحق خود سازد و بيجا تفسير و تأويل

شما بشنوم و از پدرتان روايت كنم يا از پدرتان بشنوم و از شما روايت كنم چطور است؟ فرمود: فرقى ندارد جز اينكه اگر از پدرم روايت‏ كنى دوست‏تر دارم. و آن حضرت

الحسين (ع) آمد و پرسشهائى كرد و پاسخش داد و سپس برگشت از مانند آنها بپرسد، امام (ع) فرمود: در انجيل نوشته است از علم آنچه ندانيد نپرسيد و هنوز بدان چه دانستيد

مؤمن بميرد فرشته‏هاى آسمان و تيكه‏هاى زمين كه خدا را در آنها عبادت كرده و درهاى آسمانها كه عبادتش از آنها بالا رفته بر او بگريند و در اسلام رخنه‏اى افتد كه

بر كنم. و فرمود: چون عالم را دنيا دوست ديديد او را نسبت بدينتان متهم دانيد (بدانيد دينداريش حقيقى نيست) زيرا دوست هر چيزى گرد محبوبش ميگردد، و فرمود خدا

حضرت فرمود: «توقف كردن در نزد چيزى كه مشتبه و پوشيده باشد، بهتر است از آن‏كه بى باكانه خويش را در هلاكت افكند. و ترك كردن تو حديثى را كه كسى تو را به آن خبر

دانشمند و حافظ و متذكر و با هوش و فهميده باشد و از اين رو بداند چگونه و چرا و كجاست و خير خواه و بدخواه خود را بشناسد و چون آن را شناخت روش زندگى و پيوست

از راست و چپ برود و آنچه مى‏خواهد بگويد. به خدا سوگند كه علم يافت نمى‏شود، مگر در اينجا» (يعنى خانه نبوت و معدن خلافت، يا مكان شريف آن حضرت. و ممكن است

مضموم و باء ساكن و راء مضموم و بعضى شين را مفتوح و يا مكسور خوانده‏اند، عبد الله بن شبرمه يك كوفى است كه از طرف منصور عباسى قاضى روستاى كوفه بوده و شعر هم

آيد، و حافظان آن از غلط و تحريف و لحن و تصحيف) بسيارند. به درستى كه رعايت كنندگان آن (كه عالم باشند به مراد آن و عامل‏ باشند به مقصود آن) كم‏اند و چه بسيار

راستى علما وارث پيغمبرانند و اين براى آن است كه پيغمبران پول سفيد و زردى ارث ندادند و همانا از احاديث خود احاديثى به جاى نهادند و هر كه چيزى از آن برگرفت

خداى عز و جل براى شما هويدا است. امام باقر عليه السلام ميفرمود: چون علم را شنيديد بكارش بنديد و بايد دلهاى شما گنجايش داشته باشد (زيادتر از استعداد و حوصله

گردد مگر اينكه توبه كند و بازگشت نمايد، (مال حرام را بصاحبش برگرداند) و كسى كه علم را از اهلش گرفته و بآن عمل كند نجات يابد و كسى كه منظورش از طلب علم

كه مردم را از رحمت خدا نااميد نكند و از عذاب خدا ايمن نسازد و بآنها رخصت گناه ندهد و قرآن را ترك نكند از روى اعراض و بچيز ديگر متوجه شود. همانا در علمى

جائر، كهنه شدن حق است بتمامه و زنده شدن باطل بتمامه، و اظهار ظلم و جور و فساد و ابطال كتب و قتل انبياء و هدم مساجد و تبديل سنت و شرايع الهى است، لذا حرام گرديد