لَتَنُوء
از الکتاب
«تَنُوء» از مادّه «نوء»، به معناى قیام کردن با زحمت و سنگینى است، و در مورد بارهاى پروزنى به کار مى رود، که وقتى انسان آن را حمل مى کند، از سنگینى آن را به این طرف و آن طرف، متمایل مى سازد!
ریشه کلمه
قاموس قرآن
[قصص:76]. نوء برخاستن است به مشقت «ناءَ الرَّجُلُ: نَهَضَ بِجَهْدٍ وَ مَشِقَّةٍ» و چون با «با» متعدى شود به معنى برداشتن به سختى است يعنى: به قارون از اموال گنجينه آنقدر داديم كه حمل آن به گروه مردان توانا سنگينى مىكرد اين لفظ فقط يكبار در قرآن مجيد يافته است و در «فتح» در باره آن توضيح داده شد.
کلمات نزدیک مکانی
بِالْعُصْبَة مَفَاتِحَه أُولِي إِن مَا الْقُوّة إِذ الْکُنُوز قَال مِن لَه آتَيْنَاه قَوْمُه وَ لا عَلَيْهِم تَفْرَح فَبَغَى
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
