الصف ١
ترجمه
| سوره الصف | آیه ١ | الصف ٢ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
معنی کلمات و عبارات
«سَبَّحَ ِللهِ مَا ...»: (نگا: حدید / حشر / .
تفسیر
- آيات ۱ ۹، سوره صف
- اشاره به مطالب اين سوره مباركه
- مقصود از خطاب توبيخى : ((چرا مى گوييد آنچه را كهعمل نمى كنيد)) با توجه به سياق و زمينه كلام
- اشاره به نهى مسلمانان از ايذاى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم
- معناى جمله ((فلما زاغلوا ازاغ الله قلوبهم ...)) و بيان اينكه مقصود از ازاغه واضلال خداوند چيست
- دو بخش دعوت و رسالت عيسى (عليه السلام ) تصديق پيامبر پيش از خود، و بشارت بهآمدن پيامبر بعد از خود
- توضيح اينكه مفهوم بشارت دادن عيسى (عليه السلام ) به آمدن پيامبر اسلام (صلى اللهعليه و آله و سلم ) اين است كه دين اسلام اتم واكمل است
- معروف بودن پيامبر(ص ) به نام احمد
- وجه اينكه رد كننده دعوت به اسلام ((ظالمترين )) است
- معناى اظهار دين حق بر همه اديان
- (رواياتى درباره نام هاى پيامبر اكرم (ص )، بشارت عيسى ،
- فاصله بين عيسى و پيامبر اسلام (ص )
نکات آیه
۱ - ساحت خداوند، منزّه و مبرّا از هر عیب و نقص است. (سبّح للّه ما فى السموت و ما فى الأرض) «تسبیح» (مصدر «سبّح») به معناى تنزیه و مبرّا کردن از نقص و کاستى است.
۲ - تمامى موجوداتِ جهان آفرینش، تسبیح گوى خدا هستند. (سبّح للّه ما فى السموت و ما فى الأرض)
۳ - موجودات هستى، نمودى روشن بر منزّه بودن خداوند از هر نقص و کاستى (سبّح للّه ما فى السموت و ما فى الأرض) برداشت یاد شده، بدان احتمال است که مراد از تسبیح در آیه شریفه، تسبیح تکوینى باشد. بر این مبنا معناى آیه، بیانگر این حقیقت خواهد بود که وجود هر موجودى، نشانى گویا بر منزّه بودن خداوند است.
۴ - معرفت و شناخت خداوند، سرشته در ذات همه موجودات آسمان ها و زمین (سبّح للّه ما فى السموت و ما فى الأرض)
۵ - همه موجودات هستى داراى شعور و نطق (سبّح للّه ما فى السموت و ما فى الأرض) برداشت یاد شده، مبتنى بر این نکته است که مراد از تسبیح در آیه شریفه، تسبیح نطقى باشد; نه تسبیح تکوینى.
۶ - جهان آفرینش، داراى آسمان هاى متعدد است. (سبّح للّه ما فى السموت)
۷ - خداوند، «عزیز» (پیروزمند شکست ناپذیر) و «حکیم» (سنجیده کار) است. (و هو العزیز الحکیم)
۸ - عزت و حکمت، تنها از آنِ خداوند است. (و هو العزیز الحکیم) مسند در «هو العزیز...» همراه با الف و لام جنس و مفید حصر است; یعنى، «ما العزیز إلاّ هو و ما الحکیم إلاّ هو».
۹ - درک عزت و حکمت مطلق خداوند، برانگیزاننده موجودات هستى به تسبیح و تنزیه او (سبّح للّه ... و هو العزیز الحکیم) جمله «و هو العزیز الحکیم» بیانگر دلیل تسبیح گویى مخلوقات است; یعنى، آنها بدان جهت خداوند را تسبیح مى گویند که او را عزیز و حکیم مى یابند.
۱۰ - جهان آفرینش، جلوه عزت و حکمت همه جانبه خداوند (سبّح للّه ما فى السموت ... و هو العزیز الحکیم)
۱۱ - مطالعه در موجودات هستى، راهنماى انسان به شناخت خدا و عزّت و حکمت او (سبّح للّه ما فى السموت ... و هو العزیز الحکیم)
موضوعات مرتبط
- آسمان: تعدد آسمان ها ۶
- آفرینش: آثار مطالعه آفرینش ۱۱; موجودات آفرینش ۳; نقش آفرینش ۱۰
- اسماء و صفات: حکیم ۷; صفات جلال ۱; عزیز ۷
- انگیزش: عوامل انگیزش ۹
- تسبیح: زمینه تسبیح خدا ۹
- تسبیح گویان خدا :۲
- خدا: آثار درک حکمت خدا ۹; آثار درک عزت خدا ۹; اختصاصات خدا ۸; تنزیه خدا ۱; حکمت خدا ۸; خدا و عیب ۱; خدا و نقص ۱، ۳; دلایل تنزیه خدا ۳; زمینه خدا شناسى ۱۱; زمینه درک حکمت خدا ۱۱; زمینه درک عزت خدا ۱۱; عزت خدا ۸; فطریت خدا شناسى ۴; نشانه هاى حکمت خدا ۱۰; نشانه هاى عزت خدا۱۰
- موجودات: تسبیح موجودات ۲; زمینه تسبیح موجودات ۹; شعور موجودات ۵; نطق موجودات ۵
- هدایت: زمینه هدایت ۱۱
