نتایج جستجو

۲۲۱ هر چند مساءله اى است مربوط به علم كلام نه علم فلسفه كه از حقايق خارجى و عينى بحث مى كند، و كارى به امور اعتبارى ندارد. و ليكن از يك نقطه نظر ديگر مساءله

اصل به معنى تاثيرى است كه با چشم يا گوش درك مى شود ( «كلم » به معنى تاثيرات عينى ، و «كلام » به معنى تاثيراتى است كه با گوش درك مى شود) سپس توسعه پيدا كرده

هرگز چنين ترسى را ندارند). به هر حال آنچه عقل و دل را سيراب مى كند، شهود عينى است ، و اين موضوع مهمى است كه در جاى خود بايد شرح بيشترى پيرامون آن داده

جبر و اختيار بحث فلسفى نيست ، چون بحث فلسفى تنها شامل موجودات خارجى، و آثار عينى ميشود، و اما امورى كه بانحاء اعتبارات عقلائى منتهى ميشود، مشمول بحث فلسفى

گذاشت ، و فرمود: «فتلقى آدم من ربه كلمات » الخ ، و اطلاق لفظ كلمه ، بر موجود عينى در قرآن كريم آمده ، و در آيه : «بكلمه منه اسمه المسيح عيسى بن مريم »، صريحا

مى يابد. چهارم آنكه آنچه را در مورد معاد شوخى مى پنداشتند به صورت واقعيت عينى مى بينند، و تمام درهاى نجات به روى آنها بسته مى شود. با توجه به اينكه مى

قائل شويم كه دلالت دارد، در اوامرى قائل مى شويم كه بخواهد تكليفى را بطور عينى و مولوى واجب كند، نه بطور كفائى و يا ارشادى . إِنَّ اللَّهَ يحِب التَّوَّبِينَ

دارد با تجربه و آزمايش مكرر، و يا با تبديل كردن استدلالات علمى به مشاهدات عينى آنها را نيز از اعماق قلب خود ريشه كن سازد، لذا مى بينيم حتى ابراهيم (عليه

جاى آنها را مى گيرد، مقياسهائى كه در متن زندگى انسان قرار گرفته و واقعيتهاى عينى روى آن استوار است و يك جامعه پاك و آباد و آزاد از آنها مايه مى گيرد، همچون

اگر مطالب به طور تدريجى و طبق نيازها پياده شود و براى هر مطلبى شاهد و مصداق عينى وجود داشته باشد، بسيار مؤ ثرتر خواهد بود. اصول تربيتى ايجاب مى كند كه شخص

به يكى از اين ابعاد باشد. از آنـجـا كـه در بـحـثـهـاى گـذشـتـه ضمن يك مثال عينى خارجى چگونگى موضع - گيرى ثـروتـمـندان مستكبر و مغرور، در مقابل تهيدستان مستضعف

از مسائل معنوى بگيرند، ولى شك نيست كه ظاهر آيات حكايت از يك جريان واقعى و عينى مى كند كه براى پدر و مادر نخستين ما واقع شد، و چون ، در اين داستان نكته اى

تعبير جامعى است كه بر تمام محتواى قرآن تطبيق ميكند، چرا كه حق همان واقعيت عينى و وجود خارجى است ، يعنى محتواى قرآن هماهنگ با قوانين آفرينش و واقعيتهاى عالم

السّلام‌ ‌در‌ مناجات‌ ‌خود‌ عرض‌ ميكند«1» «الهي‌ ‌لو‌ بكيت‌ ‌حتي‌ تسقط اشفار عيني‌ و انتحبت‌ ‌حتي‌ ينقطع‌ صوتي‌ و قمت‌ لك‌ ‌حتي‌ تنشر قدماي‌ و ركعت‌ لك‌ ‌حتي‌

بود) اين آن الهامى بود كه به مادرت كرديم. «و القيت عليك محبه منى و لتصنع على عينى» - ظاهر سياق اين است كه اين قسمت از داستان تا جمله ((و لا تحزن (( فصل دوم