يُحِب

از الکتاب

آیات شامل این کلمه

ریشه کلمه

قاموس قرآن

دوست داشتن. [بقره:165] آنها را دوست ميدارند چون دوست داشتن خدا. در قرآن مجيد فعل ثلاثى اين كلمه مطلقا به كار نرفته است و همه از باب افعال (اَحَبَّ يُحَبُّ) و از همه باب استفعال و تفعيل (اَسْتَحَبَّ حَبَّبَ) استعمال شده است ولى مصدر ثلاثى آن چنانكه نقل شد بارها آمده است. در اقرب الموارد گويد: استعمال شايع آن از باب افعال است. قرآن كريم استعمال شايع را اختيار كرده است مثل [قصص:56]، [ بقره:195] . در اقرب اسحباب را به معنى دوست داشتن گفته و معناى طلب در آن نيست «اِسْتَحَبَّهُ: اَحَبَّهُ» ولى به عقيده طبرسى و راغب، طلب در آن ملحوظ است «اِسْتَحَبَّ الشَّى‏ءَ» يعنى :خواست آن را دوست بدارد. [توبه:23] به نظر راغب در اثر تعدّى به «على» معناى اختيار به «اِسْتَحَبُّوا» اشراب شده است يعنى: پدران و برادران خود را اگر كفر را بر ايمان اختيار كردند بر خود ولى مگيريد . مخفى نماند فعل استفعال از اين ماده فقط در چهار محل از قرآن آمده يكى آيه گذشته و بقيّه به قرار ذيل‏اند [نحل:107]، [فصّلت:17]، [ابراهيم:3]. فكر مى‏كنيم استعمال استفعال در اين محلها براى آنست كه دوست داشتن كفر در مقابل ايمان و دنيا در مقابل آخرت و ضلالت در مقابل هدايت يك چيز عادى و فطرى نيست بلكه انسان آن را بر خلاف فطرت خود مى‏طلبد و بر خود تحميل مى‏كند. [ص:31-32]. اين دو آيه در حال حضرت سليمان است گفته‏اند فاعل «تورات» شمس است يعنى آفتاب بپرده شده و غروب كرد. گفته‏اند مراد از «الخير» مال كثير است و گفته‏اند مراد اسبان است كه در آيه ما قبل ذكر شده است طبرسى گويد: رسول خدا صلى اللّه عليه و آله و سلم زياد شدن اسبان را زياد شدن خير ناميده و فرموده «اَلْخَيْرَ مَعْقودٌ بِنَواصى الْخَيْلِ اِلى يَوْمِ الْقِيمَتةِ» خير تا روز قيامت به پيشانيهاى اسبان بسته است. در معنى اين آيه زياد گفتگو شده و گفته‏اند: تماشاى اسبان او را از نماز باز داشت. روايت شد و به قول طبرسى در روايات اماميّه است كه اوّل وقت از او فوت شد. جبائى گفته نماز واجبى فوت نشد بلكه نافله‏اى بود كه در آخر وقت به جا مى‏آورد. نگارنده احتمال قوى مى‏دهم كه «اَحْبَبْتُ» به معنى اختيار است و حبّ شى‏ء از اختيار آن جدا نيست و «حُبَّ الْخَيْرِ» مفعول به «اَحْبَبْتُ» است و «عَنْ» در «عَنْ ذِكْرِ رَبّى» به معنى تعليل است. ارباب لغت تعليل را يكى از معانى نهگانه «عَنْ» شمرده‏اند كه «عَنْ» در آيه [توبه:114] براى تعليل است. و مراد از «اَلْخَيْر» به قرينه آيه قبل و بعد اسبان است . على هذا معنى آيه چنين مى‏شود: من دوستى اسبان را براى ياد پروردگارم اختيار كردم (زيرا به وسيله آنها مى‏توان جنگيد و دين خدا را احيا كرد و به تماشاى آنها آنقدر ادامه داد) تا آفتاب غروب كرد. در آيه ما بعد فرموده: آنها را برگردانيد و چون برگرداندند شروع كرد به دست ماليدن بر گردن و ساقهاى اسبان. و اگر آنها از ياد خدا و ناز مشغولش كرده بودند ديگر آن دستور را نميداد و آن كار را نمى‏كرد. رجوع شود به «سليمان».


کلمات نزدیک مکانی

وَ اللّه لا إِن الّذِين مِن إِنّه الْمُحْسِنِين مَا آمَنُوا أَن کُل فِي مَن کَان عَلَى الْمُعْتَدِين الْمُقْسِطِين الظّالِمِين الْمُتّقِين إِنّمَا فَإِن لَکُم إِذَا أَ الْأَرْض عَن الْمُفْسِدِين الْمُسْرِفِين الْکَافِرِين يَا حَيْث کَيْف التّوّابِين مُخْتَال أَيّهَا الْمُتَطَهّرِين نِسَاؤُکُم إِلَيْهِم قِيل فَخُور النّاس تُسْرِفُوا يُحِب الْفَسَاد کُلُوا حَرْث لَهُم فَإِذَا تَعْتَدُوا قَال يَبْخَلُون عَمِلُوا الْآخِرَة بَعْد إِلاّ إِلَى الْمُسْتَکْبِرِين فَمَن الْمُطّهّرِين الصّابِرِين قَالُوا ذٰلِک الصّالِحَات الْخَائِنِين أَحَدُکُم فَأْتُوا عَلِيما أَمَرَکُم قُل الْمُتَوَکّلِين لَه الْفَرِحِين فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُم تَضَرّعا بَيْن فَتَوَکّل مِنْکُم الْآيَات يُرْبِي فَأَجْرُه مَلَکَت صَفّا عَنْهُم عِنْدَهُم اتّق لَيَبْلُوَنّکُم يُرْسِل الْقَوْل عِلْم فَيُوَفّيهِم بِعَهْدِه يَخْتَانُون تَقُولُوا الْعَافِين يُقَاتَلُون الْکِتَاب الرّسُول فَأُولٰئِک

تکرار در هر سال نزول

در حال بارگیری...