نتایج جستجو

مورد پرستش بوده‏اند و در آيه دوم آنچه بر روى آن سنگ يا سنگها ذبح شده حرام گشته است مى‏شود گفت: كه سنگ معبود بوده و يا صرفا براى بتها بر آن ذبح مى‏كرده‏اند

نهان شد. *** ايراء: آتش افروختن. «وَرِىَ الزَّنْدُ: خَرَجَتْ‏نارُهُ» آتش سنگ خارج شد [واقعة:71-72]. خبر دهيد از آتشى كه مى‏افروزيد آيا چوب آن را شما بوجود

آنچه انجام می دهید بی خبر نیست. پس از آن دلهاى شما چون سنگ، سخت گرديد، حتى سخت‌تر از سنگ كه از سنگ گاه جويها روان شود، و چون شكافته شود آب از آن بيرون جهد،

كه هر سه بت از اصنام جاهليت مى‏باشد. ابن كلبى در كتاب الاصنام مى‏گويد: لات سنگ مكعبى بود در طائف كه بنى عتاب بن مالك نگهبان آن بوده و بتخانه‏اى بر آن بنا

«سِجِّیل» در اصل، یک کلمه فارسى است، که از «سنگ» و «گل» گرفته شده است; بنابراین چیزى است نه کاملاً مانند سنگ سخت، و نه همچون گل سست است، بلکه برزخى میان

درياها و سنگ كوه‏ها و مغز آدم‏ها و... همه از يك چيز و يك ماده بوجود آمده‏اند و ريشه همه يكى است آنكه قلب را قلب، آهن را آهن، آب را آب و سنگ را سنگ كرده فقط

آیات شامل این کلمه «صَلْداً» نیز به معناى سنگ صافى است که چیزى بر آن نمى روید. صلد (۱ بار) [بقره:264]. صلد مصدر است به معنى سختى «صَلَدَ الْاَرْضُ: صَلبَتْ»

بر آنان سنگ هایی از نوع سنگ گِل می افکندند. تا آنها را با سِجّيل سنگباران كردند. که بر آنان سنگریزه‌هایی از سنگ گل فرو انداختند كه آنان را سنگ‌گِل- كلوخى

نهج البلاغه خطبه 188 فرموده «وَ رَدْمِ الصَّفيحِ» صفيح به معنى سنگ عريض است يعنى سدّ سنگ عرض. بين اتى ن ى هم زبر کم حدد حتى جعل اذا قوى سوى ب

این که سنگ و خاک بر زمین نشسته و معمولاً آنچه از آسمان مى بارد باران است - و نه تکه هاى سنگ - اما خداوند با این آیات فهمانده که براى او ریختن سنگ از آسمان،

آیات شامل این کلمه «صَفْوان» از مادّه «صَفاء» به معناى قطعه سنگ بزرگ و صاف است که چیزى در آن نفوذ نمى کند، و چیزى بر آن قرار نمى گیرد. صفو (۱۷ بار) کَمَثَل

قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... «صَلْداً» نیز به معناى سنگ صافى است که چیزى بر آن نمى روید. ه ف لا قدر على ترک شىء وبل ما من صوب کسب

منافق مرائى در انفاق مانند سنگ خاره املس است، عَلَيْهِ تُرابٌ‌: كه بر آن سنگ خاك خشك باشد. فَأَصابَهُ وابِلٌ‌: پس برسد به آن سنگ باران شديد بزرگ قطره، فَتَرَكَهُ

مى‏داده است. ابن اثير در تاريخ كامل مى‏گويد: صالح «عليه السلام» بكنار سنگ آمد و دعا كرد سنگ شكافته شد و ناقه از آن بيرون آمد وفى الفور بچه زاييد رئيس قوم كه

آیات شامل این کلمه «هبوط» در لغت به معناى پایین آمدن اجبارى است، مانند سقوط سنگ از بلندى،وهنگامى که در مورد انسان به کار رود به معناى پایین رانده شدن به عنوان

آسمان بارانى از سنگ ببار يا عذاب دردآورى بر ما بفرست. و چنین بود که می‌گفتند بار خدایا اگر این حق است و از سوی توست، بر ما از آسمان سنگ ببار، یا عذاب دردناکی

گیرانه و سوختش مردم و سنگ است (و) برای کافران آماده شده، بپرهیزید. پس اگر نکردید و هرگز نمی‌کنید پس بپرهیزید آتشی را که سوختش مردم است و سنگ آماده شده است برای

آیات شامل این کلمه «یَثْنُون» از مادّه «ثنى» (بر وزن سنگ)، در اصل به معناى نزدیک ساختن قسمت هاى مختلف چیزى به یکدیگر است، مثلاً در مورد تا کردن لباس و

«صنم» این بود: «صنم» بتى بود که داراى شکل و صورت خاصى بود، اما «نُصُب» قطعه سنگ هاى بى شکلى بود که آنها را به علتى پرستش مى کردند. بعضى نیز گفته اند: منظور

شد، قوم «ثمود» خانه هاى خود را در دامنه کوه ها مى ساختند، به این ترتیب که سنگ ها را مى بریدند و در درون آنها خانه هاى امنى ایجاد مى کردند. ب‌ (۲۶۴۹ بار)