روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۷۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، أَبْوَابُ الزَّكَاة-بَابُ فَضْلِ الصَّدَقَة

و روي عن الوليد بن صبيح قال :

كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ فَجَاءَهُ سَائِلٌ فَأَعْطَاهُ ثُمَّ جَاءَهُ آخَرُ فَأَعْطَاهُ ثُمَّ جَاءَهُ آخَرُ فَأَعْطَاهُ ثُمَّ جَاءَهُ آخَرُ فَقَالَ وَسَّعَ اَللَّهُ عَلَيْكَ ثُمَّ قَالَ إِنَّ رَجُلاً لَوْ كَانَ لَهُ مَالٌ يَبْلُغُ ثَلاَثِينَ أَوْ أَرْبَعِينَ أَلْفَ دِرْهَمٍ ثُمَّ شَاءَ أَنْ لاَ يُبْقِيَ مِنْهَا شَيْئاً إِلاَّ وَضَعَهُ فِي حَقٍّ لَفَعَلَ فَيَبْقَى لاَ مَالَ لَهُ فَيَكُونُ مِنَ اَلثَّلاَثَةِ اَلَّذِينَ يُرَدُّ دُعَاؤُهُمْ قَالَ قُلْتُ مَنْ هُمْ قَالَ أَحَدُهُمْ رَجُلٌ كَانَ لَهُ مَالٌ فَأَنْفَقَهُ فِي غَيْرِ وَجْهِهِ ثُمَّ قَالَ يَا رَبِّ اُرْزُقْنِي فَيَقُولُ اَلرَّبُّ عَزَّ وَ جَلَّ أَ لَمْ أَرْزُقْكَ وَ رَجُلٌ جَلَسَ فِي بَيْتِهِ وَ لاَ يَسْعَى فِي طَلَبِ اَلرِّزْقِ وَ يَقُولُ يَا رَبِّ اُرْزُقْنِي فَيَقُولُ اَلرَّبُّ عَزَّ وَ جَلَّ أَ لَمْ أَجْعَلْ لَكَ سَبِيلاً إِلَى طَلَبِ اَلرِّزْقِ‏ وَ رَجُلٌ لَهُ اِمْرَأَةٌ تُؤْذِيهِ فَيَقُولُ يَا رَبِّ خَلِّصْنِي مِنْهَا فَيَقُولُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَ لَمْ أَجْعَلْ أَمْرَهَا بِيَدِكَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۷۸

و از وليد بن صبيح روايت شده است كه گفت: در محضر امام صادق عليه السّلام بودم كه سائلى بنزد آن حضرت آمد، پس چيزى به او عطا كرد، آنگاه سائلى ديگر درآمد، امام فرمود: خدا روزيت را وسعت دهاد! سپس فرمود: هر گاه كسى صاحب مالى بالغ بر سى يا چهل هزار درهم باشد، و بخواهد كه چيزى از آن را باقى نگذارد مگر آنكه در موضع شايسته‏اى قرار دهد، هر آينه ميتواند چنين كند، ولى در اين صورت بدون هيچ گونه مالى باقى خواهد ماند، و از جمله سه نفرى خواهد بود كه دعاى ايشان ردّ مى‏شود: گفتم آنان كيانند؟ فرمود: يكى از ايشان مردى است كه مالى داشته و آن را در [غير] موردش انفاق كرده، و آنگاه گفته است. خدايا مالى را روزيم ساز، پس خداى عزّ و جلّ ميگويد: آيا آن را روزيت نساختم؟ و ديگر مردى كه درخانه خود نشسته، و در طلب روزى نميكوشد، و ميگويد: خدايا روزيم را برسان، پس خداى عزّ و جلّ ميگويد: آيا براى تو راهى بسوى طلب روزى نگشودم؟ و آن ديگر مردى كه زنى دارد كه او را مى‏آزارد، و او ميگويد: خدايا مرا از دست او نجات ده، پس خداى عزّ و جلّ ميگويد: آيا كار او را بدست تو نسپردم؟