روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۶۱۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْمُصَلِّي يُرِيدُ الْحَاجَة

و ساله عمار بن موسي :

عَنِ اَلرَّجُلِ يَسْمَعُ صَوْتاً بِالْبَابِ وَ هُوَ فِي اَلصَّلاَةِ فَيَتَنَحْنَحُ لِيُسْمِعَ جَارِيَتَهُ أَوْ أَهْلَهُ لِتَأْتِيَهُ فَيُشِيرَ إِلَيْهَا بِيَدِهِ لِيُعْلِمَهَا مَنْ بِالْبَابِ لِتَنْظُرَ مَنْ هُوَ فَقَالَ لاَ بَأْسَ بِهِ وَ عَنِ اَلرَّجُلِ وَ اَلْمَرْأَةِ يَكُونَانِ فِي اَلصَّلاَةِ وَ يُرِيدَانِ شَيْئاً أَ يَجُوزُ لَهُمَا أَنْ يَقُولاَ سُبْحَانَ اَللَّهِ قَالَ نَعَمْ وَ يُومِيَانِ إِلَى مَا يُرِيدَانِ وَ اَلْمَرْأَةُ إِذَا أَرَادَتْ شَيْئاً ضَرَبَتْ عَلَى فَخِذَيْهَا وَ هِيَ فِي اَلصَّلاَةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۱

عمّار بن موسى از آن حضرت (امام صادق عليه السّلام) سؤال كرد: هر گاه شخصى در حال نماز باشد و صداى در خانه را بشنود آنگاه تنحنح كند تا كنيزك او يا خانواده‏اش اين صدا را شنيده و نزد او آيند و او با دست خود اشاره كند و باو بفهماند كه ببين چه كسى بر در خانه است يا در را مى‏زند، آيا اين كار جايز است؟ آن حضرت فرمود: اشكالى ندارد، و باز از آن حضرت پرسيد: مرد يا زن كه مشغول نماز باشند و چيزى بخواهند آيا جايز است كه بگويند: «سبحان اللَّه» آن حضرت فرمود: آرى، و به هر چه كه بخواهند مى‏توانند ايماء كنند، ولى زن هر گاه در نماز باشد و چيزى بخواهد با دست بر رانهاى خود ميزند تا متوجه او شوند. (يعنى «سبحان اللَّه» را بلند بر زبان نياورد مبادا نامحرمى صداى او را بشنود).