روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۵۷۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ أَحْكَامِ السَّهْوِ فِي الصَّلَاة

و في نوادر ابراهيم بن هاشم :

أَنَّهُ سُئِلَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع عَنْ إِمَامٍ يُصَلِّي بِأَرْبَعِ نَفَرٍ أَوْ بِخَمْسٍ فَيُسَبِّحُ اِثْنَانِ‏ عَلَى أَنَّهُمْ صَلَّوْا ثَلاَثاً وَ يُسَبِّحُ ثَلاَثَةٌ عَلَى أَنَّهُمْ صَلَّوْا أَرْبَعاً يَقُولُ هَؤُلاَءِ قُومُوا وَ يَقُولُ هَؤُلاَءِ اُقْعُدُوا وَ اَلْإِمَامُ مَائِلٌ مَعَ أَحَدِهِمَا أَوْ مُعْتَدِلُ اَلْوَهْمِ فَمَا يَجِبُ عَلَيْهِمْ قَالَ لَيْسَ عَلَى اَلْإِمَامِ سَهْوٌ إِذَا حَفِظَ عَلَيْهِ مَنْ خَلْفَهُ سَهْوَهُ بِاتِّفَاقٍ مِنْهُمْ وَ لَيْسَ عَلَى مَنْ خَلْفَ اَلْإِمَامِ سَهْوٌ إِذَا لَمْ يَسْهُ اَلْإِمَامُ وَ لاَ سَهْوَ فِي سَهْوٍ وَ لَيْسَ فِي اَلْمَغْرِبِ سَهْوٌ وَ لاَ فِي اَلْفَجْرِ سَهْوٌ وَ لاَ فِي اَلرَّكْعَتَيْنِ اَلْأَوَّلَتَيْنِ مِنْ كُلِّ صَلاَةٍ سَهْوٌ فَإِذَا اِخْتَلَفَ عَلَى اَلْإِمَامِ مَنْ خَلْفَهُ فَعَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ فِي اَلاِحْتِيَاطِ وَ اَلْإِعَادَةِ وَ اَلْأَخْذِ بِالْجَزْمِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۴۹

در كتاب نوادر ابراهيم بن هاشم آمده است: «از امام صادق عليه السّلام پرسيدند در مورد امامى كه بر چهار نفر يا پنج نفر پيش نماز باشد؛ آنگاه شكّى بروز كند و دو تن از مأمومين بعنوان اشاره سه بار سبحان اللَّه بگويند يعنى امام سه ركعت خوانده است، و سه نفر ديگر چهار بار سبحان اللَّه بگويند كه يعنى امام چهار ركعت خوانده است، دو نفر أوّل با ذكر تسبيح و اشاره بگويند: برخيزيد (چون سه ركعت خوانده‏ايد) و دسته ديگر باشاره بگويند: بنشينيد كه چهار ركعت تمام شده است، و پيشنماز نظرش موافق يكى از اين دو دسته باشد يا احتمال هر دو طرف نزد او مساوى باشد، در اين صورت ايشان چه بايد بكنند؟ امام عليه السّلام فرمود: اگر همه مأمومين يقين داشته باشند يا گمان آنان بر يكطرف باشد سهو امام اعتبار ندارد، و اگر امام خود يقين داشته باشد سهو مأمومين بى‏اعتبار است و بايد به اعتقاد امام عمل كنند، و سهو در سهو وجود ندارد و حكمى هم ندارد، و در نماز مغرب و نماز صبح شكّ يا سهو در ركعات موجب بطلان نماز است، و همچنين شكّ در دو ركعت اوّل از هر نمازى موجب بطلان نماز است، و هر گاه نظر امام و مأمومين مختلف باشد بر ايشانست كه رعايت احتياط كرده و نماز را اعاده كنند و عمل به جزم كنند».