روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۴۸
آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْأَذَانِ وَ الْإِقَامَةِ وَ ثَوَابِ الْمُؤَذِّنِين
و روي :
| من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۴۷ | حدیث | من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۴۹ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۵۵
و روايت كردهاند كه: وقتى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله از دنيا رفت، بلال از گفتن أذان امتناع ورزيد و گفت: پس از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله ديگر براى هيچ كس أذان نخواهم گفت، روزى حضرت فاطمه سلام اللَّه عليها گفت: من ميل كردهام كه صداى أذان مؤذن پدرم را بشنوم، و اين خبر را به بلال رسانيدند، و او شروع كرد به أذان گفتن، هنگامى كه گفت: «اللَّه أكبر، اللَّه أكبر» حضرت زهرا سلام اللَّه عليها بياد پدرش و روزگار زندگى او افتاد و نتوانست از گريه خويشتندارى كند، و چون به نام آن حضرت رسيد و گفت: «أشهد أنّ محمّدا رسول اللَّه» حضرت فاطمه سلام اللَّه عليها فريادى بلند از گلو بر آورد و بيهوش شد و به رو بر زمين افتاد، مردمان فرياد كردند و گفتند: اى بلال از أذان دست بردار كه دخت رسول خدا خدا صلّى اللَّه عليه و آله از دنيا رفت، و گمان كردند كه او مرده است، و بلال أذان را متوقّف ساخت و آن را ناتمام گذاشت، پس از مدّتى حضرت فاطمه سلام اللَّه عليها بهوش آمد و از بلال خواست كه أذانش را تمام كند، ولى او اين كار را انجام نداد، و به آن حضرت گفت: اى سرور و بانوى زنان عالم من ميترسم كه چون أذان مرا بشنوى روح از تنت بيرون رود (يا از آنچه بر سر خود مىآورى بيم دارم) پس آن حضرت بلال را از تمام كردن أذان معاف نمود.
