روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۵۶۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ الْمِيَاهِ وَ طُهْرِهَا وَ نَجَاسَتِهَا

و روي عن ابي بصير انه قال :

نَزَلْنَا فِي دَارٍ فِيهَا بِئْرٌ إِلَى جَنْبِهَا بَالُوعَةٌ لَيْسَ بَيْنَهُمَا إِلاَّ نَحْوٌ مِنْ ذِرَاعَيْنِ فَامْتَنَعُوا مِنَ اَلْوُضُوءِ مِنْهَا فَشَقَّ ذَلِكَ عَلَيْهِمْ فَدَخَلْنَا عَلَى‏ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع فَأَخْبَرْنَاهُ فَقَالَ تَوَضَّئُوا مِنْهَا فَإِنَّ لِتِلْكَ اَلْبَالُوعَةِ مَجَارِيَ تُصَبُّ فِي وَادٍ يَنْصَبُّ فِي اَلْبَحْرِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۸

از ابى بصير روايت شده كه گفت: ما در خانه‏اى فرود آمديم (وارد شديم) كه در آنجا چاه آبى بود و در كنارش بالوعه‏اى (چاه فاضلاب) و فاصله ميان آن دو بيش از دو ذراع نبود، رفقا از وضو گرفتن از آب آن چاه خود دارى كردند و كار بر ايشان مشكل شد (چون بايد آب از جاى ديگر تهيه كنند)، پس خدمت امام صادق عليه السّلام رسيديم و موضوع را براى او گفتيم، فرمود: از آن آب وضو بسازيد زيرا آن‏ بالوعه خود راهها و رگه‏هائى دارد كه به صحرا رفته و بدريا ميريزد. مترجم گويد: «يعنى مجارى بالوعه منحصر براهى كه منتهى به چاه آب است نيست و خود رگه‏هائى براى ردّ كردن آب دارد با اين حال اگر آب تغيير كرد و اوصافش دگرگون شد قطعا حكمش فرق ميكند». و هر گاه چيزى (نجس العين) در چاه آب افتاد و موجب دگرگونى بوى آب چاه شد، واجب است تمامى آب چاه كشيده شود، و اگر آب زياد باشد و كشيدنش مشكل پس بايد چهار تن كارگر را اجير كرد تا نوبت به نوبت بدون اينكه فاصله‏اى در كشيدن حاصل شود يك صبح تا شام پيوسته از آن چاه آب بكشند. و امّا آبهاى گرم (و معدنى كه داراى گوگرد است) همانا رسول خدا صلّى الله عليه و آله از معالجه كردن و شفا جستن از آنها نهى فرموده ولى از وضو ساختن با آنها نهى نفرموده، و آن عبارت از آبهاى گرمى است كه در كوهها است و از آن بوى گوگرد بمشام ميرسد.