روایت:الکافی جلد ۲ ش ۵۵
آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر
محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن علي بن النعمان عن ابن مسكان عن سليمان بن خالد عن ابي جعفر ع قال :
| الکافی جلد ۲ ش ۵۴ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۵۶ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۷۹
از سليمان بن خالد از امام باقر (ع) كه فرمود: آيا به تو خبر ندهم به اصل و فرع و كنگره نيروى اسلام؟ گفتم: قربانت، چرا، فرمود: اصل آن نماز است و فرع آن زكاة و كنگره نيروى آن جهاد، سپس فرمود: اگر بخواهى به تو خبر دهم از همه ابواب خير؟ گفتم: آرى قربانت، فرمود: روزه سپر است از دوزخ؛ و صدقه، گناه را ببرد و ذكر خدا در دل شب، سپس اين آيه را خواند (۱۶ سوره سجده): «دورى گزيند پهلوى آنان از بستر خواب و بخوانند پروردگار خود را از بيم و اميد و از آنچه به آنها روزى داديم انفاق كنند».
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۸
سليمان بن خالد گويد: امام باقر عليه السّلام فرمود: نميخواهى كه اصل و فرع و بالاترين كنگره اسلام را بتو خبر دهم؟ عرضكردم: چرا قربانت گردم، فرمود: اما اصلش نماز است و فرعش زكاة و بالاترين كنگرهاش جهاد، سپس فرمود: اگر دلت ميخواهد درهاى خير را بتو خبر دهم؟ عرضكردم: آرى قربانت، فرمود: روزه سپر آتش دوزخ است و صدقه گناه را ميزدايد و شبزندهدارى مرد بذكر خدا. سپس اين آيه را قرائت فرمود: «پهلوهايشان از بستر خواب دورى گزيند، ۱۶- سوره ۳۲»،
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۷
محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از على بن نعمان، از ابنمسكان، از سليمان بن خالد، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «آيا نمىخواهى كه تو را خبر دهم به ريشه اسلام، و شاخه و بلندتر موضع كوهان آن؟» عرض كردم: بلى، مىخواهم، فداى تو گردم! فرمود: «اما ريشه آن نماز است، و شاخه آن زكات است، و بلندتر موضع كوهان آن جهاد است». بعد از آن فرمود: «اگر خواهى، تو را خبر دهيم به جميع درهاى خوبى؟» عرض كردم: آرى، فداى تو گردم! فرمود: «روزه سپر است، و صدقه گناه را مىبرد، و ايستادن مرد در دل شب، خدا را به ياد مىآورد» پس اين را خواند كه: «تَتَجافى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ» «۱» كه ترجمه آن با مابعد آن، اين است كه: «دور مىشود پهلوهاى ايشان از خوابگاههاى خويش». «۲»__________________________________________________
(۱). سجده، ۱۷. (۲). و اين كنايه است ازشبخيزى، كه چون جهانيان گرم خواب غفلت باشند، ايشان پهلو از بستر گرم برداشته، پروردگار خويش را مىخوانند از روى ترس و اميد، يا در حالى كه صاحبان ترس و اميد باشند. (مترجم)
