روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۶۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن محمد بن عيسي عن يونس عن فضيل بن عثمان عن ابي عبيده الحذا عن ابي عبد الله ع قال :

اَلْمُؤْمِنُ بَيْنَ مَخَافَتَيْنِ ذَنْبٍ قَدْ مَضَى لاَ يَدْرِي مَا صَنَعَ اَللَّهُ فِيهِ وَ عُمُرٍ قَدْ بَقِيَ لاَ يَدْرِي مَا يَكْتَسِبُ فِيهِ مِنَ اَلْمَهَالِكِ فَهُوَ لاَ يُصْبِحُ إِلاَّ خَائِفاً وَ لاَ يُصْلِحُهُ إِلاَّ اَلْخَوْفُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۱۷

از امام صادق (ع) فرمود: مؤمن ميان دو ترس است، گناه گذشته كه نداند خدا با او چه كند و عمر مانده كه نداند در آنچه مهلكه به دست كند و او شب را نگذراند جز ترسان و اصلاحش نكند جز ترس.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۱۴

امام صادق عليه السّلام فرمود: مؤمن ميان دو ترس قرار دارد: ۱- گناهى كه انجام داده و نميداند خدا در باره او چه ميكند ۲- عمرى كه باقى مانده و نميداند چه مهالكى (گناهانى كه مايه هلاك او است) مرتكب مى‏شود، پس هر صبح (و هر دم) ترسانست و جز ترس اصلاحش نكند. (زيرا ترس موجب شود كه از گناهان گذشته توبه كند و در آينده بيشتر بطاعت و عبادت پردازد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۰۱

على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى، از يونس، از فضيل بن عثمان، از ابوعبيده حذّاء، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «مؤمن در ميان دو ترس است: يكى ترس گناهى كه گذشته است، نمى‏داند كه خدا در آن‏چه كرده است؛ و ديگرى ترس عمرى كه باقى مانده است، نمى‏داند كه در آن‏چه كسب مى‏كند از امورى كه موجب هلاكت او است؛ پس او هيچ روز صبح نمى‏كند، مگر آنكه ترسان است، و چيزى او را به اصلاح نمى‏آورد، مگر ترس خدا»