روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۳۰۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن محمد بن سنان عن مفضل بن عمر قال قال لي ابو عبد الله ع :

مَنْ رَوَى عَلَى مُؤْمِنٍ رِوَايَةً يُرِيدُ بِهَا شَيْنَهُ وَ هَدْمَ مُرُوءَتِهِ لِيَسْقُطَ مِنْ أَعْيُنِ اَلنَّاسِ أَخْرَجَهُ اَللَّهُ مِنْ وَلاَيَتِهِ‏ إِلَى وَلاَيَةِ اَلشَّيْطَانِ‏ فَلاَ يَقْبَلُهُ‏ اَلشَّيْطَانُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۳۳۵

از مفضل بن عمر، گويد: امام صادق (ع) به من فرمود: هر كه حكايتى نقل كند بر ضرر مؤمنى و مقصودش اين باشد كه او را چركين كند و آبروى او را بريزد تا از چشم مردم بيفتد، خدا او را از بستگى خود براند و به بستگى با شيطان بكشاند و شيطان هم او را بپذيرد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۶۲

مفضل بن عمر گويد: حضرت صادق عليه السّلام بمن فرمود: هر كه بر ضرر مؤمن داستانى بگويد و قصدش عيب او و ريختن آبرويش باشد كه از چشم مردم بيفتد خداوند او را از دوستى خود بدوستى شيطان براند و شيطان هم او را نپذيرند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۷۵

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از محمد بن سنان، از مفضّل بن عمر روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام به من فرمود كه: «هر كه بر مؤمنى روايت و كلامى را روايت كند، و سخنى از او بگويد، و خواسته باشد كه به آن، عيب او را بروز دهد، و مروّت و جوانمردى او را درهم شكند، تا از چشم مردمان بيفتد، خداى- تعالى- او را از دوستى خود بيرون برد، به سوى دوستى شيطان؛ پس شيطان، او را قبول نكند».