روایت:الکافی جلد ۱ ش ۹۷۳

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

بعض اصحابنا عن عبد العظيم بن عبد الله الحسني عن مالك بن عامر عن المفضل بن زايده عن المفضل بن عمر قال قال ابو عبد الله ع :

مَنْ دَانَ اَللَّهَ بِغَيْرِ سَمَاعٍ عَنْ صَادِقٍ أَلْزَمَهُ اَللَّهُ اَلْبَتَّةَ إِلَى اَلْعَنَاءِ وَ مَنِ اِدَّعَى سَمَاعاً مِنْ غَيْرِ اَلْبَابِ اَلَّذِي فَتَحَهُ اَللَّهُ فَهُوَ مُشْرِكٌ وَ ذَلِكَ اَلْبَابُ اَلْمَأْمُونُ عَلَى سِرِّ اَللَّهِ اَلْمَكْنُونِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۴۱

مفضل بن عمر گويد: امام صادق (ع) فرمود: هر كه براى خدا بى‏شنيدن و اخذ دستور مذهبى از امام بر حق و راست‏ گفتار ديندارى كرده باشد خدا داغ رنج و مشقت بر پيشانى او زند (سرگردانى را به او بچسباند خ ل) و هر كه مدعى شنيدن احكام باشد از جز بابى كه خدا باز كرده است مشرك است و آن باب همان است كه امين بر سِرّ نهفته خدا است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۰۹

امام صادق عليه السلام فرمايد: هر كه بدون شنيدن و فراگرفتن از امامى صادق خدا را پرستش كند قطعا خدا ملازم رنج و مشقتش سازد [خدا ملازم سرگردانى و رنج و مشقتش نمايد] و كسى كه ادعاى شنيدن كند از غير درى كه خدا آن را گشوده، مشركست و آن دريست ايمن (و نهاده) بر حصار راز پنهان خدا.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۰۱

بعضى از اصحاب ما، از عبدالعظيم بن عبداللَّه حسنى، از مالك بن عامر، از مفضّل بن زائده، از مفضّل بن عمر روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «هر كه خدا را عبادت كند، بى‏آن‏كه از راستگويى (كه مراد از آن امام است) شنيده باشد، البته خدا او را الزام فرمايد (و بر گردن او گذارد) كه به سوى رنج و تعب رود. و هر كه ادعا كند شنيدن چيزى را از غير درى كه خدا آن را گشوده، صاحب شرك است و آن در، درى است كه خدا آن را امين داشته بر راز پوشيده خود».